Zaćmienie (ang. Eclipse) – romans z elementami horroru autorstwa Stephenie Meyer, kontynuacja powieści Księżyc w nowiu i Zmierzch wydana w 2007 roku (w Polsce 18 kwietnia 2008); tłumaczenie – Joanna Urban.
– Powinnam cię przeprosić, ale wcale nie jest mi przykro. – A mi powinno być przykro, że tobie nie jest przykro, ale też nie jest mi przykro.
Opis: rozmowa Belli z Edwardem.
Cała Renée, pomyślałam, kręcąc głową. Zapominając w ekscytacji o swoim lęku wysokości, zapisała się na kurs spadochroniarski i uświadomiła sobie, że ma problem dopiero wtedy, kiedy wyskoczyła z samolotu doczepiona do instruktora.
– Powiem tak Bello (…). Jesteś z Edwardem na tyle długo, że można to uznać za coś poważnego, a jak się jest z kimś na poważnie, trzeba zachowywać ostrożność. Może i osiągnęłaś już pełnoletność, ale jesteś jeszcze bardzo młoda i możesz nie wiedzieć, jak o siebie zadbać, kiedy już… kiedy nawiążesz… kiedy zaczniecie… – O nie, tylko nie to! – zaprotestowałam, zrywając się na równe nogi. – Tylko mi nie mów, że chcesz mi dać wykład o antykoncepcji, Charlie! Zwiesił głowę. – Jestem twoim ojcem. To mój obowiązek. Pamiętaj, że jestem równie zawstydzony, co ty. – Nie żartuj, bardziej ode mnie się nie da, zresztą mniejsza o to – spóźniłeś się o jakieś dziesięć lat. Ubiegła cię mama. – Dziesięć lat temu nie miałaś jeszcze chłopaka – mruknął pod nosem. (…) – Nie sądzę, żeby podstawy bardzo się przez ten czas zmieniły – wykrztusiłam. (…) – Chcę tylko usłyszeć, że oboje zachowujecie się odpowiedzialnie – oznajmił ojciec głosem człowieka, który pragnie zapaść się pod ziemię. – Nie martw się, tato. My nie z tych. – Nie żebym ci nie ufał, Bello, ale wiem, że nie masz ochoty zdradzić mi żadnych szczegółów, a ty wiesz, że i ja nie mam ochoty ich poznać. Mimo wszystko, postaram się podejść do tego jak na światłą osobę przystało. Wiem, że czasy się zmieniły. Zaśmiałam się nerwowo. – Może czasy tak, ale Edward jest bardzo staroświecki. Zaręczam ci, że nic mi przy nim nie grozi. Charlie znowu westchnął. – Tak się mówi, ale… – Czemu zmuszasz mnie, żebym powiedziała to głośno?! – jęknęłam. – Jak na razie, jestem jeszcze… dziewicą i w najbliższej przyszłości nie mam zamiaru tego zmieniać. Zadowolony? Skrzywiliśmy się oboje, ale moje wyznanie chyba mu pomogło. Najwyraźniej mi uwierzył.
– Naprawdę się cieszę, że Edward cię nie zabił – wyznał mi Emmett. – Dzięki tobie zawsze się coś dzieje.
“I’m really glad Edward didn’t kill you. Everything’s so much more fun with you around.” (ang.)
Opis: Emmett do Belli.
Zaopiekuj się moim sercem – zostawiłem je przy tobie.
“Look after my heart – I’ve left it with you.” (ang.)
Opis: liścik Edwarda do Belli.
– Same widzicie – powiedziałam na głos (było ze mną naprawdę niedobrze, skoro mówiłam do przedmiotów). – To wcale nie jest takie straszne, prawda? (…) Nadal było stosunkowo wcześnie, postanowiłam jednak wyjść z domu jak najszybciej – zanim przedmioty miały zacząć odpowiadać na moje pytania.
– (…) nigdy, przenigdy nie uznam Jacoba za swojego wroga. Ja w tym konflikcie nie będę brać udziału. Jestem państwem neutralnym. Jestem Szwajcarią. Wasze pakty, wasze spory mnie nie dotyczą, zrozumiano? Jacob jest dla mnie członkiem rodziny, a ty… ty jesteś miłością mojego życia, i to życia, które zamierzam przedłużyć w nieskończoność. Nie obchodzi mnie, kto z moich najbliższych jest wampirem, a kto wilkołakiem. Jeśli o mnie chodzi, Angela może okazać się czarownicą. Przypatrywał mi się w milczeniu, ściągając brwi. – Jestem Szwajcarią – powtórzyłam z naciskiem.
– Śpij, skarbie. Niech ci się przyśni coś miłego. I nie przejmuj się – tylko ty obudziłaś moje serce. Już zawsze będzie należeć tylko do ciebie. Śpij, moja jedyna miłości.
– Jak to jest… chodzić z wampirem? Wywróciłam oczami. – To supersprawa. – Ale tak na serio… Nie boisz się, że… no wiesz. Nie żyjesz w ciągłym napięciu? – Nie. (…) – Masz jeszcze jakieś pytania? – A czy ty… czy wy… całujecie się czasami? Parsknęłam śmiechem – Tak. Wzdrygnął się. – O gustach się nie dyskutuje. – Ale… Nie przeszkadzają ci jego kły? Uderzyłam go w ramię, mocząc go pianą. – Głupek! Dobrze wiesz, że Edward nie ma żadnych kłów! – Przy tobie może nie ma.
Opis: rozmowa Jacoba z Bellą.
– Pokłóciliście się? (…) – Nie, nie kłóciliśmy się. Prawie wcale. A dlaczego pytasz? – Zaciekawiło mnie tylko, z jakiego powodu dźgnęłaś go nożem. Ale jak dla zabawy, to nie ma sprawy. (…) – To nie ja go dźgnęłam – wyjaśniłam. – Sam się niechcący skaleczył. Pomagał mi wycierać naczynia Edward zachichotał, – Jaka szkoda. – Zachowuj się – ostrzegłam go.
Jak on na nią patrzył! Jak ozdrowiały ślepiec, który zobaczył słońce! Jak kolekcjoner sztuki, który odkrył nieznany nikomu szkic da Vinci! Jak młoda matka przyglądająca się noworodkowi!
– Alice powiedziała mi, że widziała w swoich wizjach Carlisle’a i jego rodzinę. Nie wierzyłem, że można być wampirem i funkcjonować w taki sposób, ale udzielił mi się jej optymizm. No i poszliśmy do nich dołączyć. – Tak, Tak. A oni o mało nie umarli ze strachu – wtrącił Edward zanim jego brat zaczął kolejne zdanie. – Sama pomyśl, Bello, jak to wyglądało. Mnie i Emmetta nie ma w domu, bo jesteśmy akurat na polowaniu, a tu ładuje im się do domu dwójka obcych wampirów: facet cały pokryty bliznami i jakiś narwany chochlik, który zna imiona domowników i wiele innych szczegółów, i dopytuje się, który pokój może zająć! Kiedy wróciłem, wszystkie moje rzeczy były w garażu! Alice wzruszyła ramionami. – Z twojego pokoju był najładniejszy widok.
– I jak ci poszło na egzaminach? – spytał mnie po drodze. – Historia była łatwa, ale nie jestem pewna co do matmy. Wydawało mi się, że to, co piszę, ma sens, a to chyba zły znak.
– Nienawidzę cię, Black. – To dobrze. Zawsze to jakieś gorące uczucie. – Ja ci dam gorące uczucie! Zamorduję cię w afekcie, ot co!
Opis: rozmowa Belli z Jacobem.
– Co z nią? – zaniepokoił się Charlie. – Chyba złamała jakąś kość w dłoni. (…) – Jak? – spytał Charlie. – Gdzie? (…) Jacob zachichotał. – Uderzyła mnie. Charlie też zachichotał. (…) – Czemu cię uderzyła? – Bo ją pocałowałem – wyznał Jacob śmiało. – Punkt dla ciebie – pogratulował mu Charlie.
Opis: rozmowa Jacoba z Charliem o Belli.
– Uderzyłam Jacoba – wyjaśniłam. – Ach, tak. No to dobrze. – Wydawał się być jeszcze bardziej zadowolony niż Charlie. – Szkoda tylko, że zrobiłaś sobie przy tym krzywdę. – Szkoda tylko, że jemu nie zrobiłam przy tym krzywdy. – Tym to już ja się zajmę – zaoferował się. – Miałam nadzieję, że tak powiesz.
Opis: rozmowa Belli z Edwardem.
– Nie zabiję cię teraz tylko dlatego, że Bella wpadłaby w rozpacz. (…) – Ale jeśli jeszcze kiedykolwiek dostarczysz ją do domu kontuzjowaną – i wszystko mi jedno, czyja to będzie wina: czy po prostu się potknie, czy spadnie na nią meteoryt – jeśli jeszcze raz przywieziesz ją w gorszym stanie niż ten, w jakim do ciebie pojechała, to przyrzekam, że już następnego dnia będziesz biegał po lesie na trzech łapach. Rozumiesz mnie, kundlu? (…) – A jeśli jeszcze raz ją pocałujesz – ciągnął Edward – to, gdy tylko się o tym dowiem, złamię ci w jej imieniu szczękę. – Co, jeśli sama będzie tego chciała? – spytał Jacob arogancko. (…) – Jeśli zrobi to z własnej woli, nie będę miał prawa się wtrącać. Tylko jedna mała rada: zaczekaj, aż cię sama o to poprosi, bo z odczytywaniem mowy ciała nie jest chyba u ciebie najlepiej.
Opis: rozmowa Edwarda z Jacobem o Belli.
– Czyżbyś się znowu potknęła, Bello? – spytał. Zmroziłam go wzrokiem. – Nie, Emmett. Tym razem dałam wilkołakowi w twarz. Na chwilę zbiłam go z pantałyku, ale zaraz wybuchnął tubalnym śmiechem.
– Miło wreszcie się do czegoś przydać. Nawet nie wiesz, jakie to irytujące – to, że nie mam odpowiednich wizji. Czuję się taka bezużyteczna. Taka… normalna. Wzdrygnęła się, wymawiając to słowo. – Tak – przyznałam z sarkazmem – nie mam pojęcia, jak to jest być normalną. Brr… Szczerze ci współczuję.
Opis: rozmowa Alice z Bellą.
– Martwisz się o nią? – spytałam. – Eee… Nie był skłonny udzielić mi odpowiedzi. – Wyjawisz mi, co zrobiła, żeby zagłuszyć przed tobą swoje myśli? Rzucił mi podejrzliwe spojrzenie. – Tłumaczyła słowa do „Glory, glory, hallelujah” na arabski. A kiedy skończyła zaczęła od początku, tylko że przeszła na koreański język migowy. Zaśmiałam się nerwowo. – Co jak co, ale to musiało się sprawdzić.
Opis: rozmowa Belli z Edwardem o Alice.
– Rozwiązanie słuszne to nie zawsze rozwiązanie oczywiste. A czasami coś, co jednym wydaje się słuszne, innych rani.
Mimo to sięgnął jednocześnie do tylnej kieszeni dżinsów i wyciągnął z niej zawiązany rzemieniem, luźno pleciony woreczek z wielobarwnego materiału. Położył mi go na dłoni. – Jest śliczny – powiedziałam. – Dziękuję. Westchnął. – Bella, prezent jest w środku.
Pomyślałem sobie – ciągnął – że nada się na symbol mojej osoby, bo jest takie twarde i zimne. – Zaśmiał się. – A w słońcu, tak jak ja, mieni się wszystkimi kolorami tęczy. – Zapomniałeś o najbardziej oczywistej cesze, która was łączy – wtrąciłam. – Jest piękne. – Moje własne serce jest równie ciche – stwierdził. – I tak, jak to tu, należy do ciebie.
Opis: rozmowa Edwarda z Bellą przy wręczaniu jej zawieszki.
Nie miałam zielonego pojęcia, jak się uwodzi mężczyznę. Na pewno nie jąkając się i pocąc ze zdenerwowania.
– Bello – zamruczał mi do ucha Edward swoim aksamitnym barytonem. – Czy mogłabyś być tak miła i przestać próbować się rozebrać? – Sam chcesz to zrobić? – spytałam zdezorientowana. – Nie dziś wieczór – odpowiedział łagodnie.
Opis: rozmowa Edwarda z Bellą.
– Isabello Swan? (…) – Przyrzekam kochać cię przez całą wieczność – każdego dnia wieczności z osobna. Czy wyjdziesz za mnie? Chciałam mu powiedzieć wiele rzeczy, z których część nie byłaby wcale miła, a inne z kolei zawierałyby tyle przesłodzonych wyrażeń, że pewnie samego Edwarda zaskoczyłabym swoim romantyzmem. Żeby się nie skompromitować w żaden z tych dwóch sposobów, szepnęłam: – Tak.
– Bello? (…) – Coś nie tak, Alice? – Czy ty mnie kochasz? – Ależ oczywiście, że cię kocham. Przecież wiesz. – Więc dlaczego chcesz się wymknąć po kryjomu do Vegas i wziąć ślub, nie zapraszając mnie na tę uroczystość? (…) – Wiesz, że nienawidzę pompy i skupiania na sobie uwagi. A tak w ogóle, to był pomysł Edwarda, a nie mój. – Wszystko mi jedno, czyj to był pomysł. Jak mogłaś mi to zrobić? Spodziewałabym się czegoś takiego po Edwardzie, ale nie po tobie. Kocham cię tak, jakbyś była moją rodzoną siostrą. – Alice, dla mnie jesteś moją siostrą. – Tak tylko mówisz – jęknęła. – Nie ma sprawy, możesz z nami pojechać. Nie będzie co oglądać, ale proszę bardzo. (…) – A jak bardzo mnie kochasz? – Co to za głupie pytanie? (…) – Proszę, proszę, proszę, proszę – wyszeptała. – Jeśli naprawdę mnie kochasz… pozwól mi zorganizować swój ślub i wesele. – Alice! Jak możesz! – Zerwałam się na równe nogi. – Nie zgadzam się! Nie ma mowy! – Jeśli naprawdę mnie kochasz… Założyłam ręce. – To nie fair. Dopiero co Edward z tym wyskoczył. – Zapewniam cię, że Edward marzy o tradycyjnej ceremonii, tyko jest zbyt delikatny, żeby ci o tym powiedzieć. A Esme – sama pomyśl, jaka byłaby uszczęśliwiona. Jęknęłam. – Wolałabym stanąć oko w oko z jednym z tych nowonarodzonych. – Będę twoją dłużniczką przez dziesięć lat. – Chyba przez sto. Oczy jej rozbłysły. – Czyli się zgadzasz? – Nie! Nie będzie żadnego wesela! – Będziesz musiała tylko przejść te kilka metrów, a potem powtórzyć słowa przysięgi. – Fuj! Ble! Tfu! – Błagam. – (…) – Proszę, proszę, proszę, proszę, proszę! – Nigdy ci tego nie wybaczę, Alice! – Hurra! Klasnęła w dłonie. – Na nic się nie zgodziłam! – Ale zgodzisz się, zgodzisz! – zawołała śpiewnie. – Edward! – (…) – Wiem, że nas podsłuchujesz. Chodź tu i mnie wspomóż. (…) – Wielkie dzięki siostrzyczko – powiedział Edward kwaśno (…) – Vegas – obiecał mi szeptem. – Nic z tego. – (…) – Bella mi tego nie zrobi. Wiesz Edwardzie, jako brat jesteś czasem rozczarowujący. – Hej, zejdź z niego – zaprotestowałam. – Próbuje tylko brać pod uwagę moje uczucia, w odróżnieniu od ciebie. – Ja też próbuję brać pod uwagę twoje uczucia, Bello, tylko patrzę na to wszystko z szerszej perspektywy. Dzisiaj jesteś na mnie zła, ale sama zobaczysz, będziesz mi jeszcze dziękować za to, że cię przekonałam. Może nie w ciągu najbliższych pięćdziesięciu lat, ale kiedyś na pewno. – Nigdy nie sądziłam, że kiedykolwiek najdzie mnie ochota o coś się z tobą założyć, Alice, ale o to właśnie nadszedł ten dzień.
Opis: rozmowa Alice z Bellą.
– I jak tam? – spytał, szczerząc zęby w uśmiechu. Wywróciłam oczami. – Stara bieda. – No tak – zgodził się. – Usiłuje cię zabić banda wampirów. Normalka. – Normalka.
Opis: rozmowa Jacoba z Bellą.
– Czasami wydaje mi się, że wolisz, kiedy jestem wilkiem. – Czasami też mi się tak wydaje. To chyba ma coś wspólnego z tym, że nie możesz wtedy mówić.
– Spróbuj się rozluźnić – doradził mi, czując, że znowu mam atak drgawek. – Rozgrzejesz się w okamgnieniu. Oczywiście najlepiej byłoby, gdybyś wyskoczyła z ciuchów. Edward warknął. – To potwierdzone naukowo – Zaczął się bronić Jacob. – Jedna z podstawowych zasad survivalu.
Postać: Jacob do Belli.
– Błagam! – syknął Edward znienacka – Daruj sobie! – Co? – spytał Jacob szeptem, zdziwiony. – Może byś tak chociaż spróbował kontrolować swoje myśli, co? Był naprawdę rozgniewany. – Nikt ci nie każe podsłuchiwać – burknął mój przyjaciel, ale wyraźnie się zawstydził. – Wynocha z mojej głowy. – Wierz mi, chciałbym się wyłączyć, ale nawet nie wiesz, jak głośno wykrzykujesz te swoje fantazje. – Postaram się myśleć ciszej – obiecał Jacob z przekąsem.
Opis: rozmowa Edwarda z Jacobem.
– (…) Gdybyś nie był moim naturalnym wrogiem i nie próbował mi wykraść sensu mojego istnienia, mógłbym cię nawet polubić. – Kto wie… Gdybyś nie był odrażającym wampirem, który zamierza wyssać życie z dziewczyny, którą kocham… Nie, chyba nawet to by nie pomogło.
Opis: rozmowa Edwarda z Jacobem.
– Ale wyjść byś mógł – zapewnić nam odrobinę prywatności. – Jacob, czy mam pomóc ci zasnąć? – zaoferował Edward. – Spróbować zawsze warto – mruknął mój przyjaciel, niezrażony. – Ciekawe, kto by wtedy wyszedł? – Te, wilk, nie podjudzaj mnie. Moja cierpliwość kiedyś się skończy.
– Nie mówię, że to nie była najlepsza noc w moim życiu, tylko że się nie wyspałem. Myślałem już, że Bella nigdy nie przestanie, tyle nadawała. Skrzywiłam się, zachodząc w głowę, co też mogłam wygadywać przez sen. Na samą myśl o niektórych możliwościach przechodziły mnie ciarki. – Cieszę się, że ci się podobało – oświadczył Edward. Jacob otworzył oczy. – A tobie nie? – spytał ze złośliwym uśmieszkiem. – Najgorsza noc mojego życia to nie była, jeśli na to liczyłeś. – Ale z pierwszej dziesiątki już tak, co? W zadowoleniu mojego przyjaciela było coś perwersyjnego. – Być może. Usatysfakcjonowany Jacob przymknął powieki. – Jednakże – ciągnął Edward – gdybym mógł zamienić się wczoraj z tobą miejscami, nie byłaby to, bynajmniej, jedna z dziesięciu najlepszych nocy w moim życiu. Jacob spojrzał na niego spode łba, po czym usiadł sztywno, napinając mięśnie.
Opis: rozmowa Jacoba z Edwardem.
– Co wygadywałam przez sen dzisiaj w nocy? – wyszeptałam nieśmiało. Wzruszył tylko ramionami. Skrzywiłam się. – Aż tak było źle? – Nie, nie. Westchnął. – Powiedz mi, proszę. – Głównie powtarzałaś moje imię, jak ci się to często zdarza. – No to ujdzie – przyznałam, mając się jednak na baczności. – Ale pod koniec zaczęłaś mamrotać coś w rodzaju „Och, Jacob. Gdzie jest mój Jacob”. -Edward mówił szeptem, ale i tak słyszałam w jego głosie ból. – Cóż, twój Jacob był wniebowzięty.
– To jak mam zareagować, na to co się stało? – Chcę, żebyś wykrzyczał mi w twarz wszystkie wyzwiska, jakie ci tylko przyjdą do głowy, w każdym języku, który znasz. Chcę, żebyś powiedział mi, że się mnie brzydzisz i chcesz mnie rzucić, a ja padnę ci do stóp i będę się czołgać, i błagać cię, żebyś został. Westchnął. – Wybacz, ale nie spełnię twojej prośby. – To przynajmniej przestań mnie pocieszać. Pozwól mi cierpieć. Zasłużyłam sobie na to. – Nie ma mowy. Pokiwałam głową. – Wiesz co, masz rację. Bądź dalej taki miły. Tak chyba jest jeszcze gorzej. Ucichł na chwilę. (…) Czekałam na to, co powie. Jego głos przeszedł w szept: – W odróżnieniu od Jacoba, ja potrafię być szlachetny, Bello. Nie zamierzam zmuszać cię do tego, żebyś wybierała pomiędzy nami dwoma. Chcę, żebyś była szczęśliwa. Weź ze mnie, co tylko chcesz, albo i nic, jeśli tylko taka jest twoja wola. Nie czuj się do niczego zobowiązana, kiedy będziesz podejmować decyzję.
– Znasz tę historię z Biblii? – spytał znienacka, wciąż wczytując się w pusty sufit. – Tę z królem i dwiema kobietami, które kłócą się o dziecko? – Jasne. Król Salomon. – Zgadza się, król Salomon. – powtórzył. – Rozkazał rozciąć dziecko na pół… ale to był tylko taki test. Żeby zobaczyć, kto odstąpi swoją część, byle tylko ocalić malucha. – Tak, pamiętam. Spojrzał wreszcie na mnie. – Bella, już cię nie będę próbował rozciąć na pół.
Opis: rozmowa Jacoba z Bellą.
– On jest dla ciebie jak narkotyk. – Nie wypominał mi tego, po prostu stwierdził fakt. – Widzę, że nie potrafisz już bez niego żyć. Już za późno. Związek ze mną byłby dla ciebie o wiele zdrowszy. Nie byłbym twoim narkotykiem, tylko twoim powietrzem, twoim słońcem. Kącik moich ust drgnął w smutnym półuśmiechu. – Wiesz, że nawet kiedyś tak o tobie myślałam? Że jesteś moim słońcem, moim osobistym słońcem? Odganiałeś dla mnie chmury. Westchnął. – Z chmurami sobie radzę, ale nie mogę walczyć z zaćmieniem.
– Deszcz to pestka – mruknęłam. – Tyle że musimy się stąd wynosić, a skoro tak, to już niedługo będziemy musieli coś załatwić, coś bardzo nieprzyjemnego i być może nawet wysoce niebezpiecznego. Zaniepokojony, otworzył szeroko oczy. – Dzięki Bogu, nawet kula z policyjnego rewolweru nie zrobi ci krzywdy. – Westchnęłam. – Podskoczymy po pierścionek, a potem pojedziemy do domu. Co tak na mnie patrzysz? Pora powiadomić Charliego. Moja mina go rozbawiła. – Niebezpieczna misja, mówisz? – Sięgnął do kieszeni spodni. – Przynajmniej nie będziemy musieli nadrabiać drogi. Mój pierścionek zaręczynowy po raz drugi został wsunięty mi na palec strony lewej dłoni – tam gdzie miał pozostać na całą wieczność.
