www.samotna pozna...

www.samotna pozna… (ang. Single white e-mail) – australijska powieść obyczajowa. Autorką jest Jessica Adams; tłumaczenie – Małgorzata Strzelczyk.

Bycie lesbijką to jak wstąpienie do marynarki albo czegoś w tym stylu. Wszystko w życiu masz już zapewnione.

(…) dlaczego fryzjerki zawsze mają nastawioną tę samą stację – z reklamami tłumików samochodowych?

Facet: Anthony Anderson, de facto „partner”, w przyszłości potencjalny mąż.
Problem: Bawił się pilotem telewizyjnym, spędzał przed lustrem więcej czasu ode mnie, zawsze przed wyjściem pytał mnie, jak wygląda, nigdy nie pamiętał imion moich znajomych i zwykle prał swoje puchowe kurtki w pralce razem z piłeczkami tenisowymi, żeby były jeszcze bardziej puchate. Przez cały czas nurkował z akwalungiem, mówił o nurkowaniu z akwalungiem i wieszał kalendarze o nurkowaniu z akwalungiem. Na dodatek na samochodzie miał naklejkę „Płetwonurkowie robią to naprawdę głęboko”. Nie dość, że wierutne kłamstwo, to jeszcze wstrętna naklejka.

(…) każdy, kto został porzucony, powinien mieć automatyczną sekretarkę. Męki, które przechodzi się bez niej, są zbyt wielkie dla człowieka. (…) Inna głupia rzecz, która wiąże się z rozstaniem, to świadomość, że już nikt niczego ci nie zreperuje.

Kolejny facet, kolejna fryzura. To śmieszne, że zawsze powtarzamy te same czynności – za każdym razem, kiedy się rozstajemy.

Moja rodzina ma dwie lewe ręce do wszystkiego, co ma związek z techniką, a to znaczy, że nikt niczego nie potrafi zrobić, nawet włożyć dobrze baterii do latarki. Kiedy w agencji dali mi mój pierwszy komputer, miałam zwyczaj wyjmować wtyczką z kontaktu, żeby go wyłączyć. Następnego dnia dziwiłam się, że przepadł cały tekst, który zdążyłam napisać.
Na szczęście moja matka – największa techno pierdoła w domu – ma teraz dość pieniędzy, żeby płacić za wszystko fachowcom. Nawet za wymianę żarówek, które swego czasu siedziały w lampach jeszcze długo po tym, jak się spaliły.

Może powinnam wysłać fryzjerkę z ukrytym mikrofonem i serią pytań do panny młodej, która teraz siedzi w kącie. Ktoś musi mi powiedzieć, jak to się robi.

Na każde przyspieszone bicie twojego serca, gdy dzwoni telefon, przypada jedna minuta jego zupełnej beztroski, niezależnie od tego, gdzie się akurat znajduje. Tobie serce wali jak młotem i lecisz do telefonu, a on powoli miesza kawę gdzieś na drugim końcu miasta.

Nie wiem, co robi Jodie po zerwaniu. Może istnieje jakaś grupa wsparcia dla porzuconych lesbijek, bo mają grupy wsparcia chyba na każdą okazję.

Od tego są przyjaciele – przygotowują ci terapię za twoimi plecami.
- Zobacz też: przyjaźń

Pamiętam tylko, że strasznie się pociłam, chociaż nie płakałam. Być może ocean alkoholu, jaki pochłonęłam, sprawił, że łzy spływały mi spod pach.

Po prostu kochałam go całego, łącznie z psem jego matki, okropnymi znajomymi, podjadaniem w restauracjach, sandałami – ze wszystkim.

Potrzebuję tyle samo podkładu, co ciało zmarłej Evy Peron.

Powinnam była zrozumieć już wieki temu, że nigdy nie dałabym rady jako lesbijka. To prawda, rozwiązałoby to wszystkie moje problemy. A jednak nie mogę zmienić orientacji. Co one takiego mogą w łóżku, co nie wymagałoby całej ciężarówki drogiego sprzętu?

Przynajmniej fryzura jest już prawie gotowa. Doszliśmy do stadium suszenia, chociaż moja głowa wygląda jak futerko kota, który właśnie przeszedł operację żołądka: lepkie, najeżone i dziwaczne.

Sobotnie wieczory to prawdziwy koszmar dla samotnych. Kiedy zostajesz w domu z kasetą wideo (…) z filmem Kiedy Harry poznał Sally, zawsze czujesz się idiotycznie. Jakbyś sama ze sobą szła na randkę. I właściwie tak to wygląda. Jeśli wychodzisz, to zawsze z przyjaciółkami. Wyglądacie jak banda desperatek.

Tego właśnie nie cierpię w seryjnej monogamii. Wszystko jest tak przewidywalne. Wiadomo, że jeśli ty go rzucisz, czekają cię wyrzuty sumienia i samotne picie herbaty. A jeśli to ty zostaniesz porzucona, to będziesz się wściekać, bać, zaprzeczać rzeczywistości i pić samotnie herbatę.

To chyba jest najgorsze w rozstaniu. Zadziwiająca łatwość, z jaką potrafisz sobie wyobrazić mężczyzną, który jeszcze kilka tygodni temu trzymał cię za rękę, jak wsuwa język w usta twojej następczyni. I muszę powiedzieć, że jest to takie łatwe, bo rzeczywiście tak się dzieje. Zawsze. Zdarza się to mnie i moim przyjaciółkom. To po prostu cienie samotnego życia.

W szkole średniej, jeśli nie miało się chłopaka, było się nikim.

Znam tylko jedną dziewczynę ze szkoły, która wyszła za mąż – Helenę Chettle. Nigdy nie była tak nudna jak teraz, w piątym roku błogosławionego dziećmi małżeństwa. Wiem, że co trzecia osoba rozwodzi się i że to jest totalna klęska. Dobrze to wiem. Jednak począwszy od bajek z cyklu „Poczytaj mi, mamo”, a skończywszy na broszurkach bankowych, dałam się wszystkim oszukać. Nic poza białym welonem i dzieciakiem w spódniczce w kratkę mnie nie zaspokoi.

Uwaga: W dalszej części znajdują się słowa powszechnie uznawane za wulgarne!

Dziś rano u fryzjerki kłębi się tłum, a obok mnie robią na bóstwo jakąś pannę młodą. To niesamowite widzieć, jak wszyscy się wokół niej kręcą. Jakaś część mnie chce do niej podejść i zapytać, jak, do cholery, udało jej się złapać faceta, a inna – co muszę przyznać ze wstydem – wolałaby zerwać się z krzesła i zwymiotować na jej białe, zamszowe pantofelki.