Przejdź do zawartości

Wojciech Ziemba

Dodaj linki
Z Wikicytatów, wolnej kolekcji cytatów

Wojciech Ziemba (1941–2021) – polski duchowny katolicki, teolog, biskup pomocniczy warmiński w latach 1982–1992, biskup diecezjalny ełcki w latach 1992–2000, arcybiskup metropolita białostocki w latach 2000–2006, arcybiskup metropolita warmiński od 2006.

  • Chrześcijanin nie powinien lękać się zmierzania „pod prąd”, aby żyć swoją wiarą, przeciwstawiając się pokusie „dostosowania się”. W wielu naszych społeczeństwach Bóg stał się „wielkim nieobecnym”, a Jego miejsce zajęły liczne bożki, przede wszystkim autonomiczne „ja”. Jednocześnie pragnienie Boga nie wygasło, a ewangeliczne orędzie nadal rozbrzmiewa poprzez słowa i dzieła wielu mężczyzn i kobiet wiary. Wszyscy jesteśmy wezwani, aby nieustraszenie kroczyć za Panem Jezusem Chrystusem. Jest to droga niekiedy trudna, doznająca także prób i śmierci, lecz otwierająca na życie, które można dostrzec w pełni jedynie oczyma wiary.
  • Kościół jest wspólnotą opartą na wierze w Trójjedynego Boga i na wzajemnej miłości. Ta wspólnota jest otwarta, gotowa przyjąć wszystkich, którzy prawo miłości Boga i bliźniego przyjmują jako zasadę swojego życia.
    Kościół jest wspólnotą żywą, to znaczy, przez sakrament Chrztu świętego wciąż rodzi swoje dzieci. W ten sposób rodzina, którą jest Kościół stale się powiększa.
    Kościół kocha swoje dzieci i dlatego wychowuje je do życia doskonałego, czyli do świętości.
    Kościół karmi nas słowem Bożym i Eucharystią. Oczyszcza nas i umacnia przez sakramenty święte.
    Kościół prowadzi do pojednania z miłosiernym Ojcem nawet tych, którzy odeszli od Niego wiele lat temu.
    Kościół wreszcie jest wspólnotą otwartą na innych, nie tylko na inaczej wierzących ale także na niewierzących.
    Kościół w swojej nauce dba o wierność temu wszystkiemu, co przekazał nam Jezus Chrystus, nasz Zbawiciel i założyciel Kościoła świętego. Dlatego Kościół święty, powszechny, czyli katolicki jest taki, jak rodzinny dom: zawsze ten sam w nauce i tradycji.
  • Na początku Wielkiego Postu pragniemy jeszcze raz zrobić wszystko, aby uwolnić się od złego wpływu szatana, a następnie prosić Boga o przebaczenie grzechów z mocnym postanowieniem poprawy. Czy to jednak wystarczy? Czy nie trzeba się najpierw zapytać: z czym pragnę rozpocząć tę walkę z szatanem? Czy wystarczą same dobre chęci? Doświadczenie pokazuje, że często sprawdza się przysłowie: dobrymi chęciami piekło jest wybrukowane.
  • Pan Bóg najpełniej objawił się w historii poprzez przyjście na świat Swego Jedynego Syna Jezusa Chrystusa, który stał się człowiekiem. Jezus, Syn Boży i prawdziwy człowiek jest najdoskonalszym obrazem Boga Ojca. Jezus stał się naszym Rzecznikiem wobec Boga Ojca. W słowach Jezusa, w Jego czynach, znakach, w uzdrowieniach, a przede wszystkim w Jego cierpieniu i śmierci na krzyżu, Bóg ujawnił swoją bliskość wobec człowieka, solidarność z cierpiącymi i zagubionymi oraz obciążonymi grzechami.
  • To prawda, że jesteśmy słabi, skłonni do grzechu. Ale ponieważ Bóg jest wierny, zawsze mamy możliwość powrotu do Ojca. Dlatego jest jeden chrzest, znak naszego przymierza z Bogiem, który jest tak trwały, że największy grzech go nie zniszczy. Natomiast z odpuszczenia grzechów w sakramencie pokuty możemy korzystać zawsze, bo przymierze Boga z nami trwa na wieki.
  • W Piśmie św. często używa się obrazu drogi w odniesieniu do ludzkiego postępowania i faktu, czy owo postępowanie jest zgodne z Bożymi planami i zamiarami. Z tego punktu widzenia droga może być fałszywa lub prawdziwa. Pan Jezus nawołuje do przyjęcia Drogi, która prowadzi do przyjaźni z Bogiem. Ta droga zapewnia nową jakość życia, nowy styl życia. Dlatego jednym z najwcześniejszych określeń powstającej wspólnoty chrześcijańskiej było: zwolennicy „drogi”.
  • Wiara jest podjęciem dialogu z osobowym Bogiem, zaufaniem Mu i powierzeniem Jego opiece naszego życia oraz jego losów.
Źródło: „https://pl.wikiquote.org/w/index.php?title=Wojciech_Ziemba&oldid=536271”