Wojciech Bartos Głowacki
Wojciech Bartos (Bartosz) Głowacki (1758?–1794) – polski chłop, kosynier w czasie insurekcji kościuszkowskiej, chorąży grenadierów krakowskich.
O Wojciechu Bartosu Głowackim[edytuj]
- Wojciech Bartosz Głowacki pojawił się w historii Polski pod Racławicami 4 kwietnia 1794 i zniknął z niej 6 czerwca 1794, odnosząc śmiertelną ranę w bitwie pod Szczekocinami. Nic więc dziwnego, że wiemy o nim niewiele, prócz tego, że oznaczał się odwagą i zamiłowaniem do wódki: Jak szedł rano do roboty – wypił półkwaterek, w południe szedł z pola – wypił półkwaterek, a na wieczór szedł, to także wypił półkwaterek. Po Szczekocinach odwieziono racławickiego bohatera do lazaretu w Kielcach, gdzie po paru dniach (?) umarł. Jest więc najbardziej znanym żołnierzem kościuszkowskim, który zmarł nie leczony po dworach i wsiach, ale w polowym szpitalu.
- Autor: Ludwik Stomma, Sławnych Polaków choroby, wyd. Tower Press, Gdańsk 2004, ISBN 8387342807, s. 71.