Uładzimir Katkouski
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/7/77/%D0%A3%D0%BB%D0%B0%D0%B4%D0%B7%D1%96%D0%BC%D1%96%D1%80_%D0%9A%D0%B0%D1%82%D0%BA%D0%BE%D1%9E%D1%81%D0%BA%D1%96.jpg/220px-%D0%A3%D0%BB%D0%B0%D0%B4%D0%B7%D1%96%D0%BC%D1%96%D1%80_%D0%9A%D0%B0%D1%82%D0%BA%D0%BE%D1%9E%D1%81%D0%BA%D1%96.jpg)
Uładzimir Katkouski (białorus. Уладзімір Каткоўскі; 1976–2007) – białoruski informatyk, dziennikarz, pionier białoruskojęzycznego Internetu.
O Uładzimirze Katkouskim
[edytuj]- Osoby Uładzimira Katkouskiego nigdy nie spotkałem, ale jego niesłabnące dążenia, by rozpowszechniać język białoruski, kulturę i historię w internecie doprowadziły do stworzenia licznych zasobów internetowych, z których korzystam w mojej pracy.
- Асобы Ўладзіміра Каткоўскага я ніколі не сустракаў, але ягоныя непаслабныя намаганьні пашыраць беларускую мову, культуру й гісторыю ў інтэрнэце прывялі да стварэньня шматлікіх інтэрнэтаўскіх рэсурсаў, якімі я карыстаўся ў сваёй працы. (białorus.)
- Autor: Wital Silicki
- Opis: w dedykacji do drugiego wydania Histarycznego słounika Biełarusi, 2007.
- Źródło: „Nasza Niwa”, 24 czerwca 2011
- W swojej przedmowie do drugiego wydania Histarycznego słounika Biełarusi Wital dedykował ją pamięci Uładzimira Katkouskiego (…) Jaka tragiczna ironia losu: jeden umiera w wieku 31 lat, drugi – 38! (…) Jasne postaci dwóch przedwcześnie zmarłych naukowców i patriotów, niezależnie złączonych w poszukiwaniu wyjścia Białorusi z postsowieckiego ślepego zaułka, stoją przed nami jako symbol białoruskiej historycznej tragedii.
- У сваёй прадмове да другога выданьня «Гістарычнага слоўніка Беларусі» Віталь прысьвяціў яго памяці Ўладзіміра Каткоўскага (…) Якая трагічная іронія лёсу: адзін памірае ў 31 год, а другі – у 38! (…) Сьветлыя постаці двух заўчасна памерлых навукоўцаў і патрыётаў, завочна зьяднаных у пошуку выйсьця Беларусі з постсавецкага тупіка, стаяць сёньня перад намі як сымбаль беларускай гістарычнай трагедыі. (białorus.)
- Autor: Jan Zaprudnik
- Opis: wspomnienia o Witalu Silickim, 24 czerwca 2011.
- Źródło: „Nasza Niwa”, 24 czerwca 2011