Stanisław Leszczyński
Stanisław Leszczyński
Stanisław Bogusław Leszczyński (1677–1766) – król Polski i wielki książę litewski w latach 1705-1709 oraz ponownie w latach 1733–1736, książę Lotaryngii od 1738.
- Głos wolny, wolność ubezpieczający.
- Można zręcznie i delikatnie pochwalić kobietę, mówiąc źle o jej rywalkach.
- Serce zajęte miłością, podobne jest do powierzchni wody mocno wzburzonej; która tylko sama sobie zostawiona, naturalnym sposobem może odzyskać spokojność i jasność; wszystkie inne środki bardziej, by ją jeszcze wzburzyły.
- Skromność powinna być cnotą tych, którym brak innych cnót.
- La modestie devrait être la vertu de ceux à qui les autres manquent. (fr.)
- Źródło: Joseph de Laporte, L’esprit des monarques philosophes, Marc-Aurele, Julien, Stanislas et Frederic
O Stanisławie Leszczyńskim
[edytuj]- Król ten w swoim nowym państwie [w Lotaryngii] więcej zrobił dobrego niż wszyscy królowie Sarmacji nad brzegiem Wisły.
- Autor: Voltaire (1749)
- Źródło: Cudzoziemcy o Polsce. Relacje i opinie, wybrał i opracował J. Gintel, tom 2 Wiek XVIII-XIX
- Otyły, średniego wzrostu, twarz okrągła, duże brwi siwe, nos mierny orli, zęby zniszczone, sczerniałe od tytoniu, wiek od lat 50 do 60, lecz bliżej sześćdziesiątki.
- Źródło: Cesarski list gończy za królem Stanisławem z roku 1733, cyt. za: Józef Feldman, Stanisław Leszczyński
- Wizerunki jego z czasów młodocianych ukazują dorodnego mężczyznę o pociągłej twarzy, orlim nosie, bujnym wąsie, podgolonej po sarmacku czuprynie, oczach pełnych ognia i życia – osobliwa mieszanka kobiecego wdzięku z jurnym temperamentem.
- Autor: Józef Feldman, Stanisław Leszczyński
- Władca, którego naród polski dwa razy na tron powołał; który w nieszczęściu sercem czułym, spokojnym, a nawet wesołym najdotkliwsze ciosy losu znosił; który na koniec zaszczycony wszelkimi cnotami człowieka i monarchy, jak ów Marek Aureliusz od współczesnych jednomyślnie królem-filozofem nazwany został.
- Źródło: Materyały do historyi Stanislawa Leszczyńskiego króla polskiego