Stanisław Latałło

Stanisław Latałło (1945–1974) – polski operator filmowy, także reżyser, scenarzysta i aktor.

• (...) fotografowanie nie jest tylko odtwarzaniem zastanej rzeczywistości, ale również jej kreowaniem poprzez scenografię.
  • Źródło: culture.pl

O Stanisławie Latalle

• Chciał, żeby ekran miał fakturę niemal malarską, żeby przypominał ikony lub malarstwo El Greca (...). Szukał sposobu mówienia językiem metafory, kreowania rzeczywistości innej niż codzienna, ta, którą biorą na warsztat dokumentaliści.
  • Autor: Piotr Wojciechowski, Portret niedokończony, Kraków 2005

• Dla Staszka postrzeganie świata jako ciągu obrazów utrwalonych na płótnie, czy na filmowej kliszy, z ich specyficznym światłem, kolorem, kompozycją było zawsze oczywistością.
  • Autor: Katarzyna Latałło, malarka i autorka filmów animowanych, cyt. za: Piotr Wojciechowski, Portret niedokończony, Kraków 2005

• Dramat, który jest udziałem Latałły (...), polega na tym, że nie mieści się on w swoim losie. Jego dusza nie może znaleźć spokoju. Latałło udzielał tego niepokoju filmom, w których występował, przy których pracował i które sam robił.(...) Powraca w nich obsesyjnie charakterystyczna dla sztuki polskiej tamtych lat świadomość wyobcowania: dlaczego żyję tu i teraz, w tych, a nie w innych ramach? Ale z drugiej strony, podobnie jak w całej ówczesnej sztuce, przebija się w tych filmach metafizyczne pytanie o drogę wyjścia, przemiany, przekroczenia czasoprzestrzennych ram, losu i śmierci.
  • Autor: Tadeusz Sobolewski, Uśmiech Anandy w: Portret niedokończony, Kraków 2005

• Ojciec był prekursorem w eksperymentowaniu z obrazem, na co miało wpływ jego malarskie wykształcenie. To, co robił za pomocą skomplikowanych procesów chemicznych na starej taśmie ORWO, można dziś łatwo zrobić w komputerze, a mało kto korzysta z możliwości przetworzenia obrazu filmowego w sposób naprawdę malarski.
  • Autor: Marcin Latałło, operator filmowy, „Kino” 2/2005