Tomasz Wargala

Tomasz Wargala – (ur. 1976) polski aforysta, laureat światowego konkursu aforystycznego w Turynie w 2014 roku.

• Czas goi rany, a pogłębia zmarszczki.

• Często człowiek człowiekowi nie dorasta do pięt, a potrafi mu wejść na głowę!

• Człowiek ma w życiu najbardziej pod górkę, kiedy się stacza.

• Człowiek pochodzi od małpy, ale schodzi na psy!

• Dusza ludzka posiada opakowanie biodegradowalne.

• Dwa światła, które są mi niezbędne do życia: Słońce i iskierka nadziei.

• I realista jest marzycielem... kiedy śpi.

• Iskierka nadziei może spowodować wybuch zaślepienia.

• Kamień spadł mi z serca - i utknął w nerce...

• Nadzieja na nieśmiertelność duszy, to jedyna nadzieja nie obciążona ryzykiem rozczarowania...

• Nie boję się duchów. Boję się bezduszności.

• Nie przewiduję dla siebie pojazdu bardziej przyszłościowego niż karawan.

• Nie tylko żywi mają złudzenia - martwi także! Wydaje im się, że nic nie istnieje.

• Pamiętam, jak kiedyś o mały włos nie stratował mnie tłum bakterii!

• Przyjaźń na całe życie zaczyna się w piaskownicy, a kończy w piachu.

• Przyroda została tak obmyślona, że ciało po śmierci podlega recyklingowi, a dusza reinkarnacji.

• Słońce to jedyna rzecz, której widok nas cieszy, pomimo że nie potrafimy na nią patrzeć.

• Świat został wyssany z Palca Bożego.

• W sobie nosisz zwykle wszystkich ludzi: kilku masz w sercu, resztę w dupie.

• Wyschnąć może wszystko z wyjątkiem wody.

• Źródło i rzeka to dwie skrajności. Źródło potrafi się przebić, a rzeka tylko staczać.

• Życie zaczyna się wykrzyknikiem, a kończy się znakiem zapytania.