Epoka lodowcowa 2: Odwilż

Epoka lodowcowa 2: Odwilż (ang. The Ice Age 2: The Meltdown) – film animowany prod. USA z 2006 roku. Autorami scenariusza są Jim Hecht, Peter Gaulke i Gerry Swallow.

Wypowiedzi postaci

Sid

• Masz gaz, rurociąg, możesz dyktować ceny.

• Możemy trochę zwolnić? Ja zaraz zdechnę! (podlatuje stado sępów) Tak mi się tylko powiedziało!

• Przeżyjemy! (widząc, że poziom wody się podnosi) Nie przeżyjemy!

• Założę szkołę pływacką Śledzie Sida.

Diego

• Jakby kto pytał, było ich pięćset. I konkretnie wielkich węży.
  • Opis: o oposach.

• Opos. Taki trzy metrowy.
  • Opis: o Eli.

Inni

• Proszę nie zostawiać dzieci bez opieki! Jeśli jakieś się zgubi, będzie zjedzone!
  • Postać: Sęp

• Wielkie kule kudłatej lawy, wielkości mamuta, już lecą z nieba!
  • Postać: Pancernik Szybki Tosiek

Dialogi

Maniek: Ale w końcu, wierzcie mi, mały osiołek odnalazł mamusię. I żyli długo i szczęśliwie.

Diego: Pięknie.

Mały bóbr: Mam pytanie. Czemu osioł wrócił do domu? Nie mógł zostać z królikami?

Maniek: Ponieważ... ponieważ chciał być z rodziną.

Mały ptak: To niech znajdzie sobie fajną ośliczkę. Byłoby romantyczniej.

Maniek: Dobra, jak ty będziesz opowiadać, to sobie znajdzie.

Mały łoś: Osioł to brzydka nazwa. Grzeczniej by było mówić koniowaty.

Maniek: Dobra! Więc mały koniowaty wrócił do domu koniowatej mamy! (Dzieci wpadają w śmiech.) Dlatego mówiłem o nim osioł!

---

Ela: (dołącza się do stada mamutów) Już wcale nie jesteśmy ostatni! Ty nie idziesz?

Maniek: A ty chcesz iść z nimi?

Ela: Jestem mamutem, chyba więc powinnam być z mamutami. Dobrze mówię?

Maniek: Taak, chyba, że...

Ela: 'Chyba, że'?

Maniek: Chyba, że ja... Znaczy, chciałem powiedzieć... muszę ci powiedzieć... Mam nadzieję, że znajdziesz to, czego szukasz.

Ela: I ty też. (odwraca się i odchodzi, Zdzich żegna się gestem z Diego i Sidem i razem z Edkiem idą za Elą)

Sid: Maniek, przeszedłeś niezłą szkołę, odkąd cię znam, no i widzę w tym moją zasługę, ale zapomnij o tym, co było, aby wreszcie mieć to co będzie!

Diego: Idź za nią.

Sid: Spokojnie. Jakby co, pooddychaj.

Maniek: Odezwę się.

Diego: Tak, tak. Dobry z ciebie kumpel. Pogadaliśmy, a teraz... spadaj, jazda!

Sid: Nasz Maniek nam dorasta.

Maniek: Ela! Ela! (włazi na drzewo i zwisa z gałęzi za ogon tuż przed Elą) Ela! Nie chcę żebyśmy byli razem, bo musimy! Chcę, żebyśmy byli razem, bo chcemy! No a ja chcę być z tobą, Ela! To... co ty na to?

Ela: Och, Maniek, myślałam że... (Maniek spada z drzewa) Och! (śmieje się) Miły z ciebie opos. (przytulają się i splatają trąbami, inne mamuty trąbią)

Sid: No to zostaliśmy sami. Dwa samce wędrujące w poszukiwaniu przygód! Łohoho.

Diego: Dobra. Ale nie będę cie niósł. Mam jeszcze resztki dumy.

Sid: No proszę, no! Już kiedyś mnie nosiłeś przecież!

Maniek: Ja go poniosę. (chwyta Sida za głowę i sadza na swoim grzbiecie)

Diego: Wasze stado odchodzi. (wskazuje na oddalające się mamuty)

Maniek: Stado jest tu.

Sid: Maniek, kogo bardziej lubisz, mnie czy Diego?

Maniek: Diego. Bez porównania.

Diego: Ha, ha! Mówiłem ci!

Ela: Maniek, nie wolno faworyzować dzieci!

Maniek: To nie moje dziecko. Nawet nie mój pies. Gdybym miał psa i ten pies miał dziecko, a dziecko psa miało zwierzątko, to byłby nim Sid.

Sid: A mogę mieć pieska, Maniek?

Maniek: Nie.

Sid: Ela, a mogę mieć pieska?

Ela: Oczywiście, że tak, skarbie.

Maniek: Ela, powinniśmy być konsekwentni.

---

Sid: (śpiewając) Dziób, pełny mieć dziób...

Maniek i Diego: Sid!

Sid: Co? Niezły hicior!

---

Mrówkojad: Ej, stary, nie chcę się specjalnie czepiać twojego instynktu samozachowawczego, ale czy mamuty przypadkiem nie wyginęły?

Maniek: Co ty wygadujesz?

Mrówkojad: A to, że ty jesteś jakby ostatni.

Maniek: Masz mrówki między zębami.

Mrówkojad: A, może i mam… Ale powiedz, kiedy ostatnio widziałeś innego mamuta?

Diego: Nie zwracaj na niego uwagi.

Maniek: Mamuty nie mogą wyginąć! Są największe na świecie!

Ptak: Dinozaury też były spore.

Maniek: Ale narobiły sobie wrogów, bo były wredne.

Makrauchenia: Patrzcie! Jakiś kretyn będzie skakać z Lodogrzmotu!

Maniek: Och, oby to nie był nasz kretyn.

Sid: (ze szczytu Lodogrzmotu) Dobra! Liczę do trzech i możecie podziwiać! Raz. Dwa...

Maniek: Sid! Nie waż się drgnąć! Idziemy do ciebie!

Zwierzęta: Skacz! Skacz! (Diego się przyłącza) Skacz! Skacz! Skacz! Skacz!

Diego: (Maniek patrzy na niego z wyrzutem, natychmiast przestaje) Przepraszam.

(Diego i Maniek wchodzą na Lodogrzmot)

Sid: Dwa i jedna tysięczna. Dwa i dwie tysięczne.

Maniek: Sid! Nie świruj, złaź stamtąd!

Sid: Zapomnij! Ja pierwszy w historii skoczę z Lodogrzmotu! A potem już tylko należy mi się szacuneczek!

Maniek: (sarkastycznie) To prawda! Wszyscy ci okażą szacunek, tyle że na grobem!

Diego: Daj spokój, on nie jest aż tak głupi! (Sid zbiera się do skoku) Chyba się myliłem.

Sid: (skacze) Uwaga, lecę! (Maniek łapie go w ostatniej chwili trąbą i odrzuca do tyłu, ześlizgują się i jadą prosto na Diego)

Diego: Uważać! (Maniek wypycha go na środek pola lodowego)

Sid: (Leży zmiażdżony pod Mańkiem) Nie mogę oddychać... (wydostaje się) chyba pozbawiłeś mnie nadnercza...!

(Lód pod Diego pęka, ten ucieka do przyjaciół i przerażony wskakuje na trąbę Mańka)

Maniek: Eee... Diego, schowaj pazury, proszę.

Diego: O, tak (schodzi) Przepraszam.

Sid: Gdybym cię nie znał lepiej, stary, pomyślałbym, że się cykasz wody. (Diego wkurzony ściska go za szyję) O rany. Jak fajnie, że jednak znam cię lepiej.

Maniek: Chłopaki. Szybki Tosiek miał rację. Wszystko się topi. (patrzą na roztopiony lodowiec) Ile tu wody. Ostrzeżmy tych na dole.

Sid: A może by się skupić i wytworzyć migiem skrzela.

Diego: Genialne, Sid.

Sid: Mów mi „śledź”. (ułamuje kawałek lodowego stalagmitu) Rany, jakie to badziewie nietrwałe. Normalnie (podskakuje na lodzie) żyć tu się nie da. (Maniek i Diego patrzą na niego przerażeni) No co wy? (lód pod nimi pęka i spadają z lodowca)

---

Maniek: Ela. Spójrz na nasze ślady. Mają taki sam kształt.

Ela: Może to wszystko są twoje ślady?

Maniek: No to… Spójrz na nasze cienie… podobne.

Ela: Zgadza się… Takie same! Masz oposa w rodzinie!

---

Maniek: Ela? Zdajesz sobie sprawę, że teraz możemy uratować nasz gatunek?

Ela: Serio? Niby w jaki sposób?

Maniek: Yy, tego… no wiesz.

Ela: Oo! Yyy, czy ty aby… Jestem mamutem od pięciu minut i już na mnie lecisz?

Maniek: Nie, chodzi o to, że… nie tak od razu, ale za trochę… ja tylko… myślę, że to jest nasz obowiązek…

Ela: Cooo?!

Maniek: Nie… źle zrozumiałaś, ja… ładna jesteś, ale spotkaliśmy się i pomyślałem…

Ela: Nasz obowiązek?! Ty liczyłeś pewnie na becikowe. Jesteś gotów poświęcić moje młode ciało, żeby ratować gatunek?! No to mam dla ciebie nowinę: Nie będziesz ratować gatunku, ani dzisiaj, ani nigdy w życiu!!

---

Sid: Hej, pamiętasz te stare czasy?

Diego: Które dawne czasy?

Sid: No wiesz, wczoraj... przedwczoraj... kiedy lodu było jak lodu, a grunt pod stopami był stabilny.

Diego: Tak, to były czasy. Oposy były oposami. Mamuty - mamutami.

---

Sid: (śpiewając) Kiedyś, jak już będziesz trup, sztywny niczym słup...

Maniek: Przymknij się, Sid.

Sid: Dobra. (chwilę później, śpiewając) Hej ho, bachu bachu bach, już mamuty poszły sobie w piach!

Maniek: Nie drzyj się, Sid!

Sid: (chwilę później, śpiewając) Jeśli twój gatunek przetrwa, w dłonie klaszcz! Jeśli twój gatunek...

Maniek: Sid! Znów się na ciebie wywalę, ale tym razem skutecznie!

Sid: O matko! Komuś tu słoń nadepnął na ucho.

Maniek: A jeśli masz rację? Jeśli jestem ostatnim mamutem?

Sid: Oj, Maniek! Nie załamuj się. Masz nas!

Diego: Nie dobijaj leżącego, stary.

---

Sid: Kumasz, w ogóle co to było?

Diego: Nie wiem, ale od dzisiaj grunt jest cacy, woda - nie cacy.

---

Sęp: Lód topnieje, woda się leje, ziemia się chwieje. Zaczekacie, gorzko pożałujecie. Bo już za trzy dni uaktywnią się zmrożone gejzery i bum! Mam też i dobrą wiadomość. Im więcej was zginie, tym lepiej się pożywię. Czy ja mówiłem, że te wieści są dobre dla was?

Sid: Ciekawe, czy lubili tego ptaszka w szkole.

---

Sid: Nie, ja król ognia! Nie zabić króla! Tysiąc lat złego kuku za zabicie króla ognia!

Przywódczyni leniwców: Roztopiona skała topi lód, który zbierał się przez tysiąc lat.

Sid: Wykształcona rasa. Razem na pewno damy radę.

Przywódczyni: Rada jest prosta. Poświęcimy króla ognia.

Sid: To niehumanitarne.

Przywódczyni: I co z tego?! (…) Zły kuku!

---

Maniek: No co wy, nie słuchajcie go. Szybki Tosiek sprzedałby własną matkę z dostawą do domu.

Tosiek: A chcesz kupić? Niemożliwe! Mamusia już sprzedana!

---

Sid: No, ogólcie mnie i namalujcie paski, znalazłeś drugiego mamuta!

Ela: Gdzie? Jakiego mamuta? Przecież mamuty już dawno wyginęły… No, co się tak na mnie gapicie?

Maniek: No, nie wiem… w sumie wyglądasz jak mamut.

Ela: Jaaa? Nie wygłupiaj się. Nie jestem mamutem, tylko oposem!

Maniek: Tak, jasne, a ja żabką. (wskazuję trąbą na Diego) To mój przyjaciel piżmak (wskazuje na Sida) i mój drugi kumpel jeleń.

Sid: Ja nie chcę być jeleniem! Z niego (wskazuje na Diego) zrób jelenia!

Zdzisiek: Siostra! Czy on ci nie dokucza?

Maniek, Diego i Sid: "Siostra"?!

Ela: No tak! To są moi bracia… opos, opos, opos.

Maniek: Wygląda na to, że tak trochę za bardzo spadła z drzewa…

Sid: (szeptem) Maniek, nie bądź złośliwy, bo naprawdę wyginiesz. Niech ona idzie z nami!

Maniek: Czyś ty oszalał?! W życiu!

Sid: Dobra. (do Eli) Maniek kazał zapytać, czy idziecie z nami.

Maniek: Co?!

Edek: Już bym wolał zdechnąć.

Diego: To się da załatwić.

Ela: Ha! Ale śmieszne! Czy mogłabym pogadać chwilę z moimi braćmi? (odchodzą na bok)

Edek: Elka! Zwariowałaś?! Ja nie idę z nimi!

Ela: Słuchaj! Nie wydostaniemy się stąd, jak będziemy szli tylko w nocy! Oni ochronią nas w dzień przed drapieżnikami! No to jak?

(tymczasem Maniek uderza Sida w głowę trąbą)

Maniek: Po coś to zrobił?!

Sid: Dlatego, że na ziemi może nie być więcej mamutów!

Diego: Ma rację.

Maniek: Chwileczkę! Czy ja prosiłem, żeby mnie swatać?!

Ela: Ja i moi bracia z wielką radością pójdziemy z wami.

Zdzisiek: Jeśli będziecie grzeczni. (Diego na niego warczy) Widzisz? Ten tu to ani trochę nie jest grzeczny!

Diego: A może byśmy tak coś przegryźli, zanim ruszymy w drogę?

Edek: Głodny wrażeń? Proszę bardzo!

Zdzisiek: (wskakuje na łeb Diego) Banzai!

Sid: Mam go!

Edek: (bije Sida ogonem) Spadaj! Precz!

Zdzisiek: (Diego próbuje go ugryźć a ten otwiera mu paszczę i przytrzymuje) A teraz najlepsze. Roznosimy zarazki. (dolina się trzęsie, wszyscy na chwilę zamierają, Diego wypluwa Zdziśka)

Maniek: No dobra. Dzięki Sidowi, jednak idziemy razem i chcecie, czy nie, stanowimy jedną, wielką, szczęśliwą rodzinę. Ja jestem tatą, Ela mamą, a Diego wujkiem, który zeżre bachory, jeśli mi nadepną na odcisk! A teraz jazda, póki jeszcze mamy po czym iść!

Ela: Zawsze myślałam, że grubasy są miłe.

Maniek: Nie jestem gruby! To przez futro wyglądam okazalej. Jestem puszysty.

Ela: Oczywiście. (cicho) Grubas.

---

Ela: Teraz wiem, dlaczego żaden opos nie widział we mnie nic ładnego!

Maniek: Bo to głąby. Dla każdego młodego mamuta byłabyś... No wiesz.

Ela: Jaka?

Maniek: Ech... no... tego... Atrakcyjna.

Ela: Serio?

Maniek: Pewnie.

Ela: A co ci się we mnie podoba?

Maniek: Co? No, ten… yyy… ja wiem, no… wiesz, masz zgrabny… yyy… tył?

Ela: To znaczy jaki?

Maniek: W miarę... duży.

Ela: Aaa, tak tylko mówisz.

Maniek: Nie, nie! No naprawdę, jest wielki, największy, wielki tyłek jaki widziałem!

Ela: Ooo, jaki ty jesteś słodki…! Zwariowany dzień! Rano jeszcze byłam oposem, a teraz... jestem mamutem.

---

Maniek: Ty coś udajesz?

Ela: Że nie żyję…

Sid: Maniek, dlaczego ty tak nie leżysz?

Maniek: Dlatego, że jestem mamutem!

Sid: A jak dam ci sysunie, padniesz?

---

Szybki Tosiek: Zaraz zobaczycie wielkie odkrycie o nazwie kora! Normalnie cud! Unosi się na wodzie!

Ssak: Wiele rzeczy unosi się na wodzie!

---

Sęp 1: (relacjonując wędrówkę): Na horyzoncie wywalił się jakiś gliptodon. Taki tu dziś ruch, że trudno się dziwić.

Sęp 2: Uu! Tam też się kroi niezły pasztet. (oblizuje się i odlatuje) Zamawiam żeberka!

Zobacz też

• Epoka lodowcowa
• Epoka lodowcowa 3: Era dinozaurów