William Tilden

William Tilden (ur. 1893, zm. 1953) – amerykański tenisista, zwycięzca 10 turniejów wielkoszlemowych, siedmiokrotny zdobywca Pucharu Davisa.

• Budge u szczytu swojej kariery był najlepszy ze wszystkich… Grałem w ciągu ostatnich dwudziestu pięciu lat przeciwko wszystkim największym zawodnikom i mogę powiedzieć, że w okresie pełnych sześciu lat, kiedy był na wierzchołku, tak jako amator i później jako zawodowiec, Budge grał najrówniej. Nikt tak dobrze jak on nie grał przez 365 dni w ciągu roku!
  • Opis: opinia Tildena o Donie Budge’u zapisana w jego autobiografii My Stary (1948).
  • Źródło: Zbigniew Dutkowski, T – jak tenis, red.J. Lis, wyd. I, Krajowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1979, s. 63.

• Dobrze zagrałeś, René!
  • Bien joué, René! (fr.)
  • Opis: Tilden wyrażający uznanie względem Lacoste’a przy każdym dobrym zagraniu Francuza w meczu, podczas którego przerwana została świetna passa zwycięstw Tildena w ważnych spotkaniach (rok 1926).
  • Źródło: Zbigniew Dutkowski, T – jak tenis, red.J. Lis, wyd. I, Krajowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1979, s. 74.

O Williamie Tildenie

• Jeśli w niebie grają w tenisa, możecie być spokojni, że Tilden już tam gra. Należałoby aniołom udzielić życzliwej rady: skupcie się, aniołkowie, całkowicie na grze, jeśli chcecie odbić piłki Tildena!
  • Opis: słowa wypowiedziane przez partnera deblowego Tildena po jego śmierci.
  • Autor: George Lott
  • Źródło: Zbigniew Dutkowski, T – jak tenis, red.J. Lis, wyd. I, Krajowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1979, s. 74.

• Kiedy Lenglen pokonała w Wimbledonie Lambert Chambers (rok 1919), natychmiast koronowana została na najlepszą tenisistkę świata. W przeciwieństwie do Tildena, którego dopiero po latach uznano za najlepszego gracza swojej epoki, a może nawet wszystkich czasów. Tilden nie był absolutnie niezwyciężalny jak Suzanne Lenglen. Rzadko miewał takie serie zwycięstw jak Lenglen, niemniej od roku 1920 do 1926 nie doznał żadnej porażki w żadnym ważnym meczu, a jeśli się zważy z jakimi spotykał się rywalami, był to wyczyn nie lada…
  • Opis: Lacoste porównujący Lenglen i Tildena.
  • Autor: René Lacoste
  • Źródło: Zbigniew Dutkowski, T – jak tenis, red.J. Lis, wyd. I, Krajowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1979, s. 71.

• Nie można powiedzieć, że Tilden jest bardzo popularny i ulubieńcem publiczności. Tilden nie przejmuje się publicznością, nie szuka jej aprobaty. Jeśli nie chce skorzystać z omyłki sędziowskiej i reklamuje piłkę na korzyść przeciwnika nie zaprząta sobie głowy tym, co o jego zachowaniu pomyśli publiczność.
  • Autor: René Lacoste
  • Źródło: Zbigniew Dutkowski, T – jak tenis, red.J. Lis, wyd. I, Krajowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1979, s. 72.

• Suzanne Lenglen, nigdy nie pokonana, pozbawiła się tytułu do największej sławy, jaką może zdobyć mistrz sportowy, gdyż nie ścierpiałaby porażki. Prawie równy Lenglen zwycięstwami Tilden był jednak od niej większy dzięki temu, że stanąwszy twarzą w twarz porażką potrafił zaakceptować przegraną.
  • Opis: Lacoste porównujący Lenglen i Tildena.
  • Autor: René Lacoste
  • Źródło: Zbigniew Dutkowski, T – jak tenis, red.J. Lis, wyd. I, Krajowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1979, s. 73.

• W Wimbledonie w czerwcu 1927 roku Cochet pokonał Tildena dzięki załamaniu moralnemu i nerwowemu amerykańskiego wielkoluda. Wszyscy, nawet wrogowie nie szczędzili Cochetowi słów uznania za natychmiastowe i konsekwentne wykorzystanie załamania Tildena i przypuszczenie zdecydowanego ataku.
  • Opis: Lacoste na temat meczu półfinałowego Wimbledonu 1927 Cochet-Tilden.
  • Autor: René Lacoste
  • Źródło: Zbigniew Dutkowski, T – jak tenis, red.J. Lis, wyd. I, Krajowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1979, s. 68.

• W Wimbledonie Tilden prowadził 5:1. Zapragnął skończyć mecz „en beauté” (dosłownie: w piękności), próbował uderzeń tak trudnych, że stracił pod rząd siedemnaście punktów i zrozumiawszy popełniony błąd załamał się do tego stopnia, że nie potrafił już później skutecznie zaatakować.
  • Opis: Lacoste na temat meczu półfinałowego Wimbledonu 1927 Cochet-Tilden.
  • Autor: René Lacoste
  • Źródło: Zbigniew Dutkowski, T – jak tenis, red.J. Lis, wyd. I, Krajowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1979, s. 68.