Smilla w labiryntach śniegu

Smilla w labiryntach śniegu (duń. Frøken Smillas fornemmelse for sne) – powieść Petera Høega z 1992 roku; tłum. Iwona Zimnicka.

• Człowiek widzi jasno tylko wtedy, gdy patrzy na siebie jak na kogoś obcego.

• Człowiek, który nie spał przez dwie doby nie ma żadnej wartości.

• Do miejsca, w którym nie ma strachu, jest tylko jedna droga. Ta, która wiedzie przez tajemnicze centrum lęku.

• Każdy moment może być ostatni. W życiu nie powinno istnieć nic, co jest jedynie przejściem z jednego miejsca w drugie. Każdy spacer należy traktować tak, jakby był wszystkim, co człowiekowi zostało.

• Kiedy jest się dzieckiem, tyle rzeczy wydaje się oczywistych. Z czasem człowiek zaczyna się dziwić.

• Kiedy się ograniczy ziemskie sprawy, myśl pozostaje wolna na duchowe.

• Ludzie umierają. Donikąd się nie dojdzie zastanawiając się, w jaki sposób i dlaczego.

• Miłość rodzi się z nadmiaru energii; umiera, gdy skupia wszystkie siły na przetrwaniu, kiedy absorbują go problemy takie jak głód, sen czy potrzeba bezpieczeństwa.

• Niektóre myśli posmarowane są klejem.
  • Zobacz też: klej

• Sentymentalizm zawsze jest pierwsza oznaką oporu wobec postępu.

• Stan zakochania jest stanowczo przeceniany. Składa się na niego czterdzieści pięć procent strachu przed brakiem akceptacji, czterdzieści pięć procent maniackiej nadziei na to, że właśnie tym razem tego strachu będzie można się wstydzić, oraz skromne dziesięć procent wyczucia kruchych możliwości, jakie niesie za sobą miłość.

• To możliwość wyboru utrudnia nam życie. Ten, kto płynie z prądem, nie ma kłopotów.

• Uczucia muszą być swobodnie wyrażone, aby pozostały czyste.

• W młodości człowiek sądzi, że seks jest kulminacją zaufania. Później odkrywa, że to ledwie początek.

• Z wiekiem wszystko zaczyna się kojarzyć z czymś innym.

• Żaden człowiek nie może nic obiecać drugiemu.