Sauromaci

Sarmaci

Sarmaci (Sauromaci) – nazwa irańskich ludów koczowniczo-pasterskich. Sarmaci byli spokrewnieni ze Scytami, Medami, Partami i Persami; bezpodstawnie, acz powszechnie przed XIX wiekiem uważani przez polską szlachtę za ich przodków (por. sarmatyzm).

• W Europie, nad Jeziorem Moeckim żyje scytyjskie plemię, które różni się od innych Scytów. Zwą się Sauromaci. Kobiety z tego plemienia jeżdżą konno, strzelają z łuku, rzucają z konia włócznią i póki są dziewicami walczą z wrogiem. Dopóki nie zabiją trzech wrogów, pozostają dziewicami i nie mogą wyjść za mąż. Gdy znajdą już męża, przestają jeździć konno, chyba, że zachodzi konieczność i muszą iść na wojnę. Brak im prawej piersi. Gdy są jeszcze małymi dziewczynkami, matki kładą im na pierś rozżarzone żelazo, aby ją wypalić. Cała siła idzie potem do prawej ręki z ramienia.
  • Autor: Hipokrates
  • Źródło: Helmut Werner, Tyranki. Najokrutniejsze kobiety w historii, tłum. Monika Gajowa, Wydawnictwo Jeden Świat, Warszawa 2005, ISBN 8389632241, s. 24.

• Wenetowie przejęli wiele z obyczajów Sarmatów. Przebiegają bowiem w celach łupieskich wszystkie lasy i góry znajdujące się między Peucynami a Fennami. Jednak powinni być raczej zaliczani do Germanów, ponieważ budują domy, noszą tarcze i lubią szybkie, piesze marsze. Odróżnia ich to od Sarmatów żyjących na wozie i na koniu.
  • Autor: Tacyt Germania, 46, tłum. Marian Plezia, Greckie i łacińskie źródła do najstarszych dziejów Słowian, cz. I, 1952, s. 35.