Sakja Pandita

Z Wikicytatów, wolnej kolekcji cytatów

Sakja Pandita (1182–1251) – tybetański duchowny buddyjski, poeta.

Drogocenna skarbnica wytwornych maksym[edytuj]

(wyd. M&M, Kraków 1991, tłum. Ireneusz Kania)

  • Brakiem zdolności głupiec rad tłumaczyć
    to, że do żadnych nauk nie ma chęci;
    gdyby pomyślał, wnet uznałby raczej,
    że winien im się tym bardziej poświęcić.
    • Źródło: str. 243
  • Często tak bywa, że zbyt wielka miłość
    gniewu się staje przyczyną i złości;
    i nie raz tak już na tym świecie było,
    że kłótnia – córką właśnie zażyłości.
    • Źródło: str. 141
  • Gdy gdzieś daleko zacnemu żyć trzeba,
    stamtąd o ludu swego dba wygody;
    chmury, kłębiące się gdzieś pośród nieba,
    obfitym deszczem mnożą ziemskie płody.
    • Źródło: str. 49
  • Gdy nie masz wiedzy o prawie karmana,
    buddą nie będziesz, choćbyś znał Śunjatę;
    Najwyższą Drogą ma być osiągana
    Prawda – inaczej zostaniesz arhatem.
    • Źródło: str. 245
  • Gdy swe i cudze dobro masz na celu,
    możesz słów szorstkich i miękkich dobierać;
    Budda nie orzekł, że zręczny, co wielu
    metod używa – musi być przechera.
    • Źródło: str. 217
  • Jaką słabemu gniew przyniesie korzyść?
    Czyż mocny musi folgę dawać w gniewie?
    Gniew jest bez sensu, ten więc, kto się sroży,
    gdy chce coś zdziałać – spala jeno siebie.
    • Źródło: str. 145
  • Kto myśli: „skłamię mu i go oszukam!”,
    siebie oszuka, zaszkodzi sam sobie.
    Ten, kto chociażby raz kłamstwem się zbrukał,
    budzi nieufność, choć i prawdę powie.
    • Źródło: str. 175
  • Los się przeciwko człowiekowi zwróci,
    gdy postępuje bezczelnie i butnie;
    dzikiego byka rozbuchane chuci
    powściągniesz gdy mu to, co trzeba, utniesz.
    • Źródło: str. 123
  • Ludzie, co łotra królem swym wybrali,
    są jak mieszkańcy ruiny bez dachu;
    kiedy wierzchołek góry ma się zwalić,
    u jej stóp wioska w ciągłym żyje strachu.
    • Źródło: str. 113
  • Mądry człek licznych jest skarbnicą zalet,
    gromadzi nadto aforyzmów złoto;
    do oceanu, wód skarbnicy, fale
    rzek i strumieni toczą się z ochotą.
    • Źródło: str. 31
  • Myślimy: „szczęście to jest pożądliwość”,
    choć żądza tylko zgryzot nam przysparza;
    szczęście zaś pijak, żłopiąc swoje piwo,
    jako szaleństwo sobie wyobraża.
    • Źródło: str. 163
  • Rzadki jest człowiek mówiący do rzeczy,
    lecz rzadszy jeszcze kto ma dar słuchania;
    rzadki jest lekarz, który mądrze leczy,
    rzadszy, kto czyni wedle jego zdania.
    • Źródło: str. 115
  • Sława w tym życiu – to radości powód,
    zasługa z cnoty jest nim w drugim świecie;
    bogactwem tylko – gdy braknie tych obu
    żadnego mędrca nie uradujecie.
    • Źródło: str. 49
  • Szczęście dla głupca to stać się bogatym,
    dla szlachetnego – wszystko porozdawać;
    drapać się – ma za szczęście trędowaty,
    mądrego wstrętem tylko trąd napawa.
    • Źródło: str. 89
  • Tego, kto pozna, co wiedzieć należy,
    słusznie renoma mędrca wnet spotyka
    głupiec mądrości przez to nie nabierze,
    że się na wieku zna krowy czy byka.
    • Źródło: str. 41
  • Ten, kto ma wielkich bogactw mocną wolę,
    niech nade wszystko o Dharmie pamięta;
    czyż można znaleźć na tym łez padole
    bogactwo trwalsze niźli Dharma święta?
    • Źródło: str. 193
  • Ten, kto o dobro ani zło nie stoi,
    o wiedzę nie dba ni o rozum lepszy,
    kto brzuch swój tylko pragnie zaspokoić
    – całkiem podobny jest do łysych wieprzy.
    • Źródło: str. 65
  • W myślach ma jedno, lecz czyni inaczej;
    gdy mówi, w inną jeszcze wchodzi skórę.
    Wiedz: kto się sławą spryciarza otacza,
    jest to przebrany za mądrego – dureń.
    • Źródło: str. 107
  • „W tamtym mam wroga, w tym zaś – przyjaciela”
    takie różnice głupiec sobie tworzy.
    Mądry życzliwość po równi rozdziela;
    alboż wiadomo, skąd nam przyjdzie korzyść?
    • Źródło: str. 89
  • Wiedzę zgromadzaj, choćbyś wnet miał skonać;
    jeśli w tym życiu nie zostaniesz mędrcem,
    to na następne mądrość zgromadzona
    będzie bogactwem co ci wpadnie w ręce.
    • Źródło: str. 33
  • Wielki, dla wrogów pełen zmiłowania,
    dobrocią właśnie poddaje ich sobie;
    we czci u wszystkich, wszystkich on osłania,
    przeto lud chętnie królem swym go robi.
    • Źródło: str. 53
  • Z tego, że człek zazdrosny posiadł krocie,
    że liczni są druhowie zawistnika,
    że wiedza dana została idiocie
    – najmniejsza nawet radość nie wynika.
    • Źródło: str. 143