Sakja Pandita
Sakja Pandita (1182–1251) – tybetański duchowny buddyjski, poeta.
Drogocenna skarbnica wytwornych maksym
[edytuj](wyd. M&M, Kraków 1991, tłum. Ireneusz Kania)
- Brakiem zdolności głupiec rad tłumaczyć
to, że do żadnych nauk nie ma chęci;
gdyby pomyślał, wnet uznałby raczej,
że winien im się tym bardziej poświęcić.- Źródło: str. 243
- Często tak bywa, że zbyt wielka miłość
gniewu się staje przyczyną i złości;
i nie raz tak już na tym świecie było,
że kłótnia – córką właśnie zażyłości.- Źródło: str. 141
- Gdy gdzieś daleko zacnemu żyć trzeba,
stamtąd o ludu swego dba wygody;
chmury, kłębiące się gdzieś pośród nieba,
obfitym deszczem mnożą ziemskie płody.- Źródło: str. 49
- Gdy nie masz wiedzy o prawie karmana,
buddą nie będziesz, choćbyś znał Śunjatę;
Najwyższą Drogą ma być osiągana
Prawda – inaczej zostaniesz arhatem.- Źródło: str. 245
- Gdy swe i cudze dobro masz na celu,
możesz słów szorstkich i miękkich dobierać;
Budda nie orzekł, że zręczny, co wielu
metod używa – musi być przechera.- Źródło: str. 217
- Jaką słabemu gniew przyniesie korzyść?
Czyż mocny musi folgę dawać w gniewie?
Gniew jest bez sensu, ten więc, kto się sroży,
gdy chce coś zdziałać – spala jeno siebie.- Źródło: str. 145
- Kto myśli: „skłamię mu i go oszukam!”,
siebie oszuka, zaszkodzi sam sobie.
Ten, kto chociażby raz kłamstwem się zbrukał,
budzi nieufność, choć i prawdę powie.- Źródło: str. 175
- Los się przeciwko człowiekowi zwróci,
gdy postępuje bezczelnie i butnie;
dzikiego byka rozbuchane chuci
powściągniesz gdy mu to, co trzeba, utniesz.- Źródło: str. 123
- Ludzie, co łotra królem swym wybrali,
są jak mieszkańcy ruiny bez dachu;
kiedy wierzchołek góry ma się zwalić,
u jej stóp wioska w ciągłym żyje strachu.- Źródło: str. 113
- Mądry człek licznych jest skarbnicą zalet,
gromadzi nadto aforyzmów złoto;
do oceanu, wód skarbnicy, fale
rzek i strumieni toczą się z ochotą.- Źródło: str. 31
- Myślimy: „szczęście to jest pożądliwość”,
choć żądza tylko zgryzot nam przysparza;
szczęście zaś pijak, żłopiąc swoje piwo,
jako szaleństwo sobie wyobraża.- Źródło: str. 163
- Rzadki jest człowiek mówiący do rzeczy,
lecz rzadszy jeszcze kto ma dar słuchania;
rzadki jest lekarz, który mądrze leczy,
rzadszy, kto czyni wedle jego zdania.- Źródło: str. 115
- Sława w tym życiu – to radości powód,
zasługa z cnoty jest nim w drugim świecie;
bogactwem tylko – gdy braknie tych obu
żadnego mędrca nie uradujecie.- Źródło: str. 49
- Szczęście dla głupca to stać się bogatym,
dla szlachetnego – wszystko porozdawać;
drapać się – ma za szczęście trędowaty,
mądrego wstrętem tylko trąd napawa.- Źródło: str. 89
- Tego, kto pozna, co wiedzieć należy,
słusznie renoma mędrca wnet spotyka
głupiec mądrości przez to nie nabierze,
że się na wieku zna krowy czy byka.- Źródło: str. 41
- Ten, kto ma wielkich bogactw mocną wolę,
niech nade wszystko o Dharmie pamięta;
czyż można znaleźć na tym łez padole
bogactwo trwalsze niźli Dharma święta?- Źródło: str. 193
- Ten, kto o dobro ani zło nie stoi,
o wiedzę nie dba ni o rozum lepszy,
kto brzuch swój tylko pragnie zaspokoić
– całkiem podobny jest do łysych wieprzy.- Źródło: str. 65
- W myślach ma jedno, lecz czyni inaczej;
gdy mówi, w inną jeszcze wchodzi skórę.
Wiedz: kto się sławą spryciarza otacza,
jest to przebrany za mądrego – dureń.- Źródło: str. 107
- „W tamtym mam wroga, w tym zaś – przyjaciela”
takie różnice głupiec sobie tworzy.
Mądry życzliwość po równi rozdziela;
alboż wiadomo, skąd nam przyjdzie korzyść?- Źródło: str. 89
- Wiedzę zgromadzaj, choćbyś wnet miał skonać;
jeśli w tym życiu nie zostaniesz mędrcem,
to na następne mądrość zgromadzona
będzie bogactwem co ci wpadnie w ręce.- Źródło: str. 33
- Wielki, dla wrogów pełen zmiłowania,
dobrocią właśnie poddaje ich sobie;
we czci u wszystkich, wszystkich on osłania,
przeto lud chętnie królem swym go robi.- Źródło: str. 53
- Z tego, że człek zazdrosny posiadł krocie,
że liczni są druhowie zawistnika,
że wiedza dana została idiocie
– najmniejsza nawet radość nie wynika.- Źródło: str. 143