Sabała
Sabała (właśc. Jan Krzeptowski; 1809–1893) – zakopiański bajarz, poeta, muzyk, przyjaciel artystów młodopolskich.
- Byli chłopcy, byli, ale się mineli,
I my się miniemé po malućkiej kwili.
- Do przodka się nie pchać, na tyle nie zostawać, a i w środku za długo nie siedzieć.
- Jakiegoś mnie, Panie Boze, stworzył, takiego mos.
- Źródło: przytoczone przez Stanisława Witkiewicza, Na przełęczy, IV, 1891
- Pan profesor to nie ziemski cłek, nogami on tu, ale serce jego w niebie.
- Zobacz też: Tytus Chałubiński
- Smutne serce gorse niźli chorość – pilniej cłowieka uśmierzci.
- W Pana Boga wierz, ale Mu nie wierz.
- Źródło: przytoczone przez Stanisława Witkiewicza, Na przełęczy, IV, 1891.
O Sabale[edytuj]
Śpiewki góralskie upamiętniające Jana Krzeptowskiego-Sabałę
- Idziy se Sabała popod zieleniny!
- Gwizdo, podśpiywujy pojod niedźwiedziny!
- Sabała zaśpiywoł Krywań mu łodpedzioł,
- bo ło jego sprawak nik wiyncyj nie wiedzioł!
- Czeba by siy spytać starego Sabały:
- Ftorymi wiyrskami koziny chodzały?!
- Umar nom Sabała dej mu Boze niebo!
- Fto se bedziy growoł na złóbcockach jego?
- Sabała, Sabała, sabałowe dzieci,
- Kie Sabała umre syćko sié uozleci!
- Sabała — był to typ dawnego górala, a zarazem idealny przewodnik tatrzański: nadzwyczaj inteligentny, dowcipny i towarzyski; bawił gości setkami opowiadań, a opowiadał tak pięknie i barwnie, jak rzadko kto potrafi. Najznakomitsi w Polsce ludzie, jak Sienkiewicz (»Sabałowa bajka«), Witkiewicz (»Na przełęczy«) Chałubiński, Dembowski pisali o nim, a nie było sławniejszego człowieka w naszym kraju, któregoby tyle malowano, rysowano i rzeźbiono, co Sabałę.
- Autor: Alojzy Milata
- Źródło: Dookoła Tatr. Szkic krajoznawczy z 1 mapką i 13 rycinami, wyd. Księgarnia B. Kotuli, Cieszyn 1924, s. 69.