Studencki Teatr Satyryków

Studencki Teatr Satyryków (STS) – teatr kabaretowy działający w latach 1954–1975; jedna z najbardziej zasłużonych inicjatyw artystycznych w latach PRL-u.

• Jak z historii kart wynika,
  Dawno trwa idylla:
  Po „Zielonym Balonikiem”
  Płynie ta flotylla!
  A więc „Momus” i „Figielki”,
  „Qui Pro Quo” i „Banda”
  „Perskie Oko”, „Morskie Oko”,
  Ech, wesoła granda!
  „Siedem Kotów”, „Szpak” i „Dudek”,
  „Wagabunda”, „Jama”,
  „Owca”, „Tey”, „Hybrydy” lube
  I „Piwnica” sama!
  „STS-y” i „Stodoły”,
  „Bimbomy”, „Pinezki”,
  Rozgniewany, lecz wesoły
  Kabareto-festyn!
  • Autor: Jan Pietrzak, Pod egidą rozsądku (1986), cyt. za: Co jest grane, panie Janku... Wywiad Andrzeja Romana, Warszawa 1992, s.5.

• Środowisko studenckie grupowało się wokół „STS” i „Stodoły”. To były wiodące sceny, już z wyrobioną marką, atrakcyjne i profesjonalnie prowadzone, choć ci zawodowcy byli wcześniej amatorami. Mieli już mocną pozycję i świadomość, że władza musi się z nimi liczyć. To były jakieś punkty orientacyjne. Słowa „teatr” i „scena” były w stosunku do nich całkowicie na miejscu.
  • Autor: Jan Pietrzak, Co jest grane, panie Janku… Wywiad Andrzeja Romana, Warszawa 1992, s. 9.

• Wiedziałem, że kabaret, który mi się śnił, będzie inny niż „STS” ze swym nowatorskim wtedy stylem, inny również od tradycyjnego, przedwojennego z jego (…) mieszczańskim ciepełkiem, lekko trywialnym śmieszkiem, takim „Lopkowatym” rodzajem humoru.
  • Autor: Jan Pietrzak, Co jest grane, panie Janku… Wywiad Andrzeja Romana, Warszawa 1992, s. 9.