Słonie mają dobrą pamięć

Słonie mają dobrą pamięć (ang. Elephants can remember) – powieść kryminalna Agathy Christie z 1972 roku; tłumaczenie – Agnieszka Bihl.

• Desmond spojrzał na stojącą przed nim postać z powątpiewaniem. Doprawdy, co za komiczna osoba, pomyślał. Jajowata głowa, wielkie wąsy. Niezbyt imponujący. Nie takiego człowieka spodziewał się poznać.
  – Pan… jest detektywem, prawda? – spytał. – To znaczy bada pan… bada pan sprawy? Ludzie przychodzą do pana, by coś odkryć albo poprosić, by pan coś dla nich odkrył?
  – Tak – potwierdził Poirot. – To jedno z moich życiowych zadań.
  • Źródło: rozdział dziesiąty, Desmond

• – Naprawdę – powiedział – matki…
  – Rozumiem – pomógł mu Poirot. – Wszystkimi targają dziś burzliwe uczucia, choć może tak było zawsze. Matki stale robią dla swoich dzieci coś, czego raczej robić nie powinny. Mam rację?
  • Opis: rozmowa Desmonda Burtona-Coxa z Herkulesem Poirot.
  • Źródło: rozdział dziesiąty, Desmond
  • Zobacz też: matka

• Pani Oliver z aprobatą rozglądała się po przedmieściu Cheltenham. Tak się złożyło, że nigdy nie trafiła tu wcześniej. Jak miło, powiedziała do siebie, zobaczyć domy wyglądające niemal jak domy, to znaczy właściwe domy.
  • Źródło: rozdział piętnasty, Eugene i Rosentelle, styliści

• – Tak, ten stolik, ten z mosiądzu, to od kapitana Wilsona. Przysłał go dla mnie z Singapuru. Tamten mosiądz z Benares też od niego. Ładny, prawda? A ta śmieszna rzecz na popielniczce pochodzi z Egiptu. To szkarabusz, jakoś tak się nazywa. Ty pewnie będziesz wiedziała. Brzmi jak nazwa swędzącej wysypki, ale to nie to. To jakiś żuk. Zrobiono go z kamienia. I to cennego. Jasnobłękitny. Lepki… azulan… lepki azulan albo coś podobnego.
  – Lapis-lazuli – podsunęła pani Oliver.
  • Opis: rozmowa pani Matcham z panią Oliver.
  • Źródło: rozdział siódmy, Z powrotem w dziecinnym pokoju

• – Więc pomyślałam sobie, że musimy dotrzeć do ludzi, którzy są jak słonie. Ponieważ słonie, jak to się mówi, mają dobrą pamięć.
  – Tak, słyszałem ten zwrot – przyznał Poirot.
  – Słonie mają dobrą pamięć – powtórzyła pani Oliver. – Zna pan tę bajkę, na której wychowują się dzieci? O tym, jak pewien hinduski krawiec wbił igłę czy coś takiego w kieł słonia. Nie, nie w kieł, w trąbę oczywiście, wbił ją słoniowi w trąbę. A kiedy słoń spotkał krawca następnym razem, miał trąbę pełną wody i wylał całą na krawca, choć nie widział go od kilku lat. Nie zapomniał. Pamiętał. O to właśnie chodzi. Słonie nie zapominają. Muszę więc znaleźć parę słoni.
  • Opis: rozmowa Ariadny Oliver z Herkulesem Poirot na temat słoni.
  • Źródło: rozdział drugi, Słonie występują po raz pierwszy
  • Zobacz też: słoń