Roma Ligocka

Roma Ligocka (właśc. Roma Liebling; ur. 1938) – polska malarka i pisarka żydowskiego pochodzenia.

Nigdy nie poddaję się rezygnacji. Napędza mnie chęć poznania, ciekawość życia. Jest ono bowiem czymś niepowtarzalnym. Nie dręczą mnie wyrzuty sumienia, że ocalałam, czuję natomiast wyraźnie, iż czas, który został mi dany, powinnam przeżyć pięknie.
- Źródło: Kobieta w podróży

Czułość i obojętność

Co jest najważniejsze w przyjaźni? Moi przyjaciele szeroko otwierają przede mną drzwi swojego domu za każdym razem, kiedy doń zapukam, ale nigdy nie usiłują mnie w nim zatrzymać.

Naprawdę, zanim zacznie się porządkować świat, należy najpierw uczynić generalne porządki wewnątrz nas samych. Wymieść przesądy, schematy, chore ambicje…

(…) odwaga to nie siła fizyczna, czasem to po prostu umiejętność zadawania sobie pytań i rozplątywania poplątanych odpowiedzi.

Przyjaciel to człowiek, do którego dzwonię po wielu miesiącach milczenia, a nie pyta: dlaczego się nie odzywałaś, tylko mówi: cieszę się, że właśnie dziś słyszę Twój głos.

Przyjaciel to ktoś, kto choć na chwilę umie oderwać wzrok od siebie samego, aby spojrzeć na mnie. Uważnie. Życzliwie. Łagodnie.

Są pośród nas ludzie, którzy uważają, że jesteśmy na świecie po to, aby pomagać innym. Są również ci, którzy nie umieją pomóc nawet samym sobie.

To jak widzę świat i jak go opisuję, niekoniecznie pokrywa się z tym, jak go widzą inni.

W Polsce łatwo jest się pokłócić. Każdego dnia – na ulicy, w sklepie, na poczcie, kiedy tylko jestem w złym humorze i mam ochotę na kłótnię, mogę tę kłótnię mieć. Mam wrażenie, że u nas wszyscy ogromnie się nie lubią, strasznie sobie przeszkadzają i tylko czekają, żeby dać temu wyraz. A kiedy już dojdzie do kłótni, jej świadkowie obserwować będą akcję z kamiennymi twarzami albo z wyrazem zajadłej niechęci, lub też podzielą się błyskawicznie i niepotrzebnie na zwolenników jednej lub drugiej strony.

(tłum. Katarzyna Zimmerer)

Ale młodość też niczego nie gwarantuje. Na nic nie ma gwarancji. Nie ma prawa do czegokolwiek. (…) Wszystko jest zakazane, a jednak nigdy nie możemy być pewni, czy nie robimy czegoś jeszcze bardziej zakazanego i z którego kierunku dosięgnie nas kula. Staramy się upodobnić do kamieni, do murów. Staramy się przestać istnieć.
- Opis: o życiu w getcie.

Ciągle czekamy na nic. Czekamy dzień i noc. Nikt nie wie co będzie jutro.
- Opis: o życiu w getcie.

Robi mi się słabo. Mam wrażenie, że siedzę w innym życiu i w innym czasie na przeciwko siebie samej.

Czasem musisz bardzo mocno zapakować swój ból i obwiązać go sznurkiem, jak paczkę. Po prostu po to, by móc dalej żyć. A więc zakładam gruby opatrunek na moje cierpienie jak na złamana rękę. (…) Później, gdy minie trochę czasu, będę może mogła tego dotknąć tak, żeby nie sprawiało bólu.

Nie wiem już dziś, co mówił i jak mówił, ale z każdej jego opowieści biło głębokie i niczym nie zmącone przekonanie, że świat jest PIĘKNY, ludzie DOBRZY, a życie CIEKAWE

Od lat próbuję uciec od tego wspomnienia, uciec od miłości, na która już za późno. Uciec albo chociaż nie podchodzić zbyt blisko…

Miłość – ona nadal istnieje, mimo iż niekiedy jest tylko uczuciem bólu. Istnieje, staje się silniejsza, obumiera, a potem znowu odżywa.

Powiadają, że starość nie chroni przed miłością, ale miłość chroni przed starością.

A dziś? Zastanawiam się, czy poszukiwanie wzorców, ideałów nie jest tylko przywilejem młodości. Ale przecież zawsze, chcąc czy nie chcąc, do kogoś się „przymierzamy”, niech więc ten ktoś ma miarę wysoką. Gwiazdy dlatego są gwiazdami, że są daleko – nieosiągalne. Nie pokazują majtek, nie tatuują sobie czegoś na udzie ani nie noszą kolczyka w nosie. Gwiazd nie można dotknąć, pomacać, poślinić. Nie fotografują się byle gdzie, z byle kim. Są tajemnicze, zawsze wierne sobie, idą swoja drogą. Wiedzieć mamy o nich tylko tyle, ile chcą, żebyśmy wiedzieli, i jest to wystarczająco dużo, aby nam pomóc w naszej codzienności.

Jest jakaś powściągliwość w ludziach nieśmiałych – oni już niczego udawać nie muszą, są tylko tacy, jacy wszyscy jesteśmy naprawdę – bezbronni i nadzy. Więc myślę sobie, że jeżeli piekło wybrukowane jest krzykiem, próżnością i jazgotem udawaczy, to droga do nieba zarezerwowana być musi dla ludzi nieśmiałych. No bo czy można sobie wyobrazić bezczelnego anioła?