Quo vadis

Quo vadis

Quo vadis – powieść autorstwa Henryka Sienkiewicza z 1896 roku.

• Bogowie i ludzie szukają miłości.

• Dokąd idziesz (Panie)?
  • Quo vadis (Domine)? (łac.)
  • Opis: w wersji łacińskiej tytuł powieści i ostatnie słowa. Według legendy pytanie to zadał św. Piotr, uciekając z Rzymu, napotkanemu Chrystusowi.

• Gimnastyki musiał cię uczyć tkacz, a obyczajów kowal.
  • Postać: Petroniusz
  • Opis: do Winicjusza.

• Głupota (…) w niczym nie jest gorsza od mądrości i w niczym się od niej nie różni.

• I tak minął Nero, jak mija wicher, burza, pożar, wojna lub mór, a bazylika Piotra panuje dotąd z wyżyn watykańskich miastu i światu.
  • Źródło: epilog

• Kobieta piękna warta jest zawsze tyle złota ile waży, ale kobieta, która przy tym kocha, nie ma wprost ceny.

• Kochać jest niedość, trzeba umieć kochać i trzeba umieć nauczyć miłości.
  • Źródło: t. I, rozdz. 15

• Łatwiej na świecie o filozofię, niż o dobrą radę.

• Mając duszę szlachetną i dobrą, powinien być szczęśliwy.
  • Źródło: t. III, rozdz. 30

• Miłość się oddaje, nie odbiera.

• Miłość zmienia jednych więcej, drugich mniej (…).

• (…) nie dość kochać dobrych, ale trzeba kochać i złych, gdyż tylko miłością można z nich złość wyplenić.

• O śmierci nie warto myśleć, bo ona bez naszej pomocy o nas myśli.
  • Opis: Petroniusz
  • Źródło: t. III, rozdz. 8

• Radość może się rzucić na piersi, jak dziki zwierz, i przygnieść je, aż do utraty oddechu.
  • Źródło: t. I, rozdz. 21

• Szczęście jest zawsze tam, gdzie je człowiek widzi.

• Świat dźwiga na barkach nie Atlas, ale kobieta i czasem igra nim jak piłką.

• Świat stoi na oszustwie, a życie jest złudzeniem.
  • Opis: Petroniusz do Winicjusza
  • Źródło: t. I, rozdz. 1

• To dobrze, filozofie, aleś w jednym tylko pobłądził: bogowie stworzyli cię rzezimieszkiem, tyś zaś został demonem, i dlatego nie wytrzymasz!
  • Opis: Petroniusz do Chilona.

• Ty będziesz duszą mojej duszy.
  • Opis: spotykane wcześniej u Zygmunta Krasińskiego w Fantazji życia wiersz 263 (utworze powstałym w latach 1841–1842, a wydanym w 1912 roku), występuje w wersji: Duszo mej duszy!
  • Źródło: tom II, rozdział 17

• Tylko wielcy artyści mogą się czuć wobec sztuki małymi.

• Życie jest śmiechu warte, więc się śmieję.
  • Opis: kwestia wypowiedziana przez Petroniusza.