Przystanek Marzenie

Przystanek Marzenie – proza autorstwa Józefa Barana z 2007 roku.

• A może Bóg, zanim zdecydował się na swój gest z Jezusem, zastanawiał się, czy Człowieka stać na podobny gest wobec Niego?

• Ale na drugi dzień pomyślałem, że jednak co Kraków, to Kraków! Tu nawet bezdomni kloszardzi interesują się poezją.

• Boję się kobiet, które są samym ogniem, czysta emocją, a ich największym pragnieniem jest zająć swoim płomieniem kogoś innego, podpalić, zarazić emocją, przerzucić na kogoś innego swój płomień, bo same już sobie nie radzą z pożarem, więc koniecznie chciałyby się podzielić nim z mężczyzną. Nazywam to miłością. Strzeż mnie, Boże, przed takimi zakochanymi, buchającymi płomieniami babami!

• Cholera. O ile przyjemnej pić wódkę niż leki...
  Inna sprawa, że gdyby nie piło się kiedyś tak przyjemnie wódki
  – nie musiałoby się pić dziś tyle leków.

• Cóż z tego świata można ze sobą zabrać
  Oprócz duszy
  Jeśli się ją przypadkiem jeszcze ma?

• Czasami obcujemy zewnętrznie z najbliższą osoba, co nie znaczy, że nie podróżujemy innym metrem, innym wagonikiem niż ta osoba, i tylko od czasu do czasu udaje nam się spotkać z sobą przez chwilę na tym samym peronie i w tym samym pociągu, gdy jedziemy w identycznym kierunku.

• Jestem łącznikiem pomiędzy wczoraj, dziś i jutro,
  Jestem ciągiem dalszym czegoś, co było i nadzieją na coś, co będzie.

• Można być w kropli wody
  Światów odkrywcą
  Można wędrować dookoła świata
  Przeoczyć wszystko

• Oblazły mnie
  Mrówki przeżyć
  I objadają
  • Źródło: Bezsenność

• On (półżartem): – Mam serce z kamienia.
  Ona (żarliwie): – Ale za to jaka to radość rozżarzyć takie serce z kamienia.
  • Źródło: Dialog

• Pisanie: wskrzeszanie do życia śmiertelnie bladej kartki, transfuzja zieleni, dzięki której papier przemienia się na powrót w żywe drzewo szumiące liśćmi, w rozśpiewany ptakami las.

• Podobno odbijmy się we własnych oczach zawsze młodsi o kilkanaście lat...

• Przywiązaliśmy się do myśli, że jesteśmy jak świat wieczni i niezniszczalni.

• Śmierć nie przychodzi z zewnątrz. Jest w nas. Któregoś dnia znajdujemy ją jak coś, co się znajduje w kieszeni zimowego płaszcza.