Portier z hotelu Atlantic

Portier z hotelu Atlantic (niem. Der letzte Mann) – niemiecki film niemy z 1924 roku, w reżyserii Friedricha Wilhelma Murnaua, oparty na scenariuszu Carla Mayera.

O Portierze z hotelu Atlantic

• Jak na swój czas, dzieło Murnaua odznaczało się wyjątkową perfekcją języka filmowego (choćby owe długie ujęcia). W fotografowaniu widać wpływy ekspresjonistyczne, szczególnie w używaniu światłocienia. Majestatyczność postaci portiera podkreślają ujęcia z dołu, z kolei ujęcia z góry doskonale pokazują poniżenie bohatera; ten zabieg przeszedł do klasyki sztuki operatorskiej. Dzieło prowadzące od ekspresjonizmu do realizmu.
  • Autor: Jan F. Lewandowski, Wielkie kino. 150 filmów, które musisz zobaczyć, Videograf II, Chorzów 2006, ISBN 83-7183-394-6, s. 12.

• To jedno z najwybitniejszych osiągnięć kina niemego, będące ucieleśnieniem postulowanej przez rezysera i scenarzystę (C. Mayera) „filmowości”, odejścia od inspiracji literackich czy teatralnych. Dzięki umiejętnie zastosowanym innowacjom (optycznym i mechanicznym) „trywialny” dramat zwykłego pracownika hotelu udało się tu pokazać z perspektywy subiektywnej (film łączy różne plany narracyjne: subiektywne i obiektywne, realistyczne i oniryczne itp.). Opowieść wzbudza empatię i głębokie zrozumienie bohatera dla portiera – po raz pierwszy kamera z taką konsekwencją „weszła” w świat bohatera. Film klasyfikowano m.in. jako jedno z dzieł tzw. Kammerspielu, jednak w swoim „subiektywnym realizmie” (wiarygodnym przedstawieniu uczuć, myśli i emocji bohatera) wyrastało ono ponad stylistyczne ograniczenia tamtego nurtu.
  • Autor: Barbara Kosecka, Portier z hotelu Atlantic, w: Słownik filmu, red. Rafał Syska, Zielona Sowa, Kraków 2005, ISBN 83-7389-981-2, s. 551.