Polski kodeks honorowy (znany też jako kodeks Boziewicza) – publikacja z 1919 r. dotycząca zasad postępowania honorowego, w tym odbywania pojedynków, autorstwa Władysława Boziewicza. W Polsce międzywojennej podstawowy dokument (pozaprawny) regulujący te zasady.
Ten artykuł ma chronologiczny układ cytatów.
Część pierwsza: Zasady pokojowego postępowania honorowego
Pojęciem osoby, zdolnej do żądania i dawania satysfakcji honorowej albo krótko: osobami honorowymi lub z angielskiego: gentlemanami nazywamy (z wykluczeniem osób duchownych) te osoby płci męskiej, które z powodu wykształcenia, inteligencji osobistej, stanowiska społecznego lub urodzenia wznoszą się ponad zwyczajny poziom uczciwego człowieka.
Źródło: rozdział I, Osoby zdolne do żądania i dawania satysfakcji honorowej, art. 1.
Do wyrządzenia obrazy nie potrzeba zamiaru obrażenia. Sam fakt rozstrzyga. Jednakowoż zupełnie inaczej odpowiada obrażający przypadkowo, bez zamiaru, a inaczej obrażający z premedytacją (o czym niżej).
Źródło: rozdział II, Obraza, art. 15.
Gentleman nie powinien nigdy na zniewagę reagować zniewagą.
Jasno i bez jakichkolwiek zastrzeżeń winna brzmieć treść oświadczenia honorowego. Wszelkie usiłowania osłabienia treści takiego oświadczenia przez dodawanie zastrzeżeń lub usprawiedliwiań, są niedopuszczalne.
Wprost nadużyciem należy nazywać grasujący w niektórych okolicach Polski zwyczaj, uprawniający wyzwanego do wyboru broni. Niesłychany ów usus zakradł się do nas, zdaje się z niektórych południowo-niemieckich okolic, gdzie ma bardzo starą tradycję. Genezą zaś jego jest średniowieczne rozporządzenie Fryderyka Barbarosy, przyznające wyzwanemu prawo wyboru miejsca, czasu, broni i sędziego spotkania.
Źródło: rozdział XIV, Wybór broni, uwaga do art. 217
Zarówno do pojedynku pistoletowego, jak też do pojedynku na szable, nie nadają się tereny piaszczyste (wydmy piasku), albo tereny częściowo stałe, częściowo zaś pokryte piaskiem, usuwającym się pod stopami.
