Piąty elefant

Piąty elefant (ang. The Fifth Elephant) – humorystyczna powieść fantasy Terry'ego Pratchetta; dwudziesta czwarta część cyklu Świat Dysku. Tłumaczenie – Piotr W. Cholewa.

• – Gdzie idziemy, sir?
  – Nigdzie.
  – Aha. Ciekawe miejsce.

• – I to jest dzisiejszy wynalazek? – upewnił się Vetinari.
  – Tak. Miał być modelem redukcyjnym urządzenia pozwalającego dosięgnąć księżyca, i innych ciał niebieskich, ale byłem spragniony.
  • Postać: Leonard z Quirmu
  • Opis: o maszynce do kawy.

• Jako członek społeczności martwych, Reg Shoe [zombie] uważał się oczywiście za etniczną większość.

• Małżeństwo zawsze jest związkiem dwojga ludzi gotowych przysiąc, że tylko to drugie chrapie...

• – Przypuszczam, że nikt nie widział zabójstwa, co?
  Troll (...) wykrzywił swoją wielką twarz w zamyśleniu.
  – No... morderca. I chyba pan Sonky też.
  – Nie było osób trzecich?
  – Nie wiem. Nie bardzo umiem liczyć.
  • Rozmowa Rega Shoe z Trollem w sprawie zabójstwa Sonky'ego.

• Trudno nonszalancko trzymać Piecmakera, a on nawet się nie starał.

• (...) w kwestii spaprania to trudno być, no wiesz, precyzyjnym. Wydaje ci się, że spaprasz coś tylko trochę, a potem to coś wybucha ci w twarz i okazuje się wielkim spapraniem.
  • Postać: Fred Colon

• Wiedział, że żadna siła na świecie nie zdoła zatrzymać Sybil, kiedy sunie majestatycznie wśród gości. Ta kobieta umiała sunąć. Rzeczy pozostawały odsunięte, kiedy już je minęła.

• – (...) Wiesz, jak ludzie nazywają mężczyzn, którzy noszą peruki i suknie?
  (...)
  – Tak. Prawnicy, panienko.
  – Dobrze. Tak, dobrze. A teraz spróbuj inaczej...
  – Eee... Aktorzy, panienko?
  – Dobrze ci w tej tafcie, Nobby.
  – Nie wydaje się panience, że wyglądam grubo?
  • Rozmowa Angui i Nobby'ego

• Za nimi ciągnął się korytarz wybrukowany niedużymi kamieniami i rozjaśniony słabym światłem padającym z wysokich okien. Vetinari przeszedł kilka kroków, zawahał się, „Nie, dzisiaj wtorek”, powiedział, po czym przesunął stopę tak, by opadła na kamień, który wydawał się pod każdym względem identyczny z sąsiednimi. Prócz tego, że te sąsiednie nie były kamieniami dobrymi do nadeptywania we wtorki.

• Zwrócił się do wilka i przemówił po psiemu:
  – Posłuchaj, ten człowiek jest obłąkany, a wierz mi, potrafię rozpoznać ludzkich szaleńców. Wewnętrznie ma pianę na pysku i jeśli nie będziesz grał z nim uczciwie, zedrze z ciebie skórę i przybije do drzewa. Rozumiesz?
  – Co mu tłumaczysz? – zainteresował się Marchewa.
  – Przekonuję, że jesteśmy przyjaciółmi – odparł Gaspode.

• – (...) Mamy ze sobą coś vspólnego, pravda? Żadne z nas nie pije... trunkóv. O ile viem, był pan alkoholikiem, sir Samuelu.
  – Nie – odparł oszołomiony Vimes. – Byłem pijakiem. Trzeba być o wiele bogatszym niż ja, żeby zostać alkoholikiem.
  • Rozmowa lady Margolotty z Vimesem

• – Nie wstpominał, jak stsobie radzi Igor, jastśnie panie? (...) Nikt z nasts nie miał od niego wiestci, nawet Igor, chociaż zawstsze byli ze stsobą blistsko.
  – Przepraszam, ale czy wszyscy twoi krewni mają na imię Igor?
  – O tak, jastśnie panie. Dla uniknięcia zamiestszania.
  • Rozmowa Igora i Vimesa

• Zauważył, że seks jest całkiem podobny do kuchni: fascynuje ludzi, którzy często kupują książki pełne skomplikowanych przepisów i ciekawych obrazków, często, kiedy naprawdę są głodni, tworzą w wyobraźni wspaniałe bankiety – ale kiedy dzień się kończy, całkiem ich zadowala sadzone jajko i frytki, jeśli tylko są dobrze wysmażone i jeśli na talerzu znajdzie się może plasterek pomidora.