Parmenides

Parmenides

Parmenides z Elei (ok. 540–470 p.n.e.) – grecki filozof.

• Bądź szczery w tłumie, a szybko cię zadepczą.

• Bogowie opuszczają tych, którzy nie potrafią sprzymierzyć się z losem.

• Byt jest, a niebytu nie ma.

• Ciało musi być godne głowy.

• Dusza i ciało są jak małżeństwo – dlatego muszą zestarzeć się równocześnie.

• Gdyby nagana była mi obojętna, nie zważałbym także na pochwały.
  • Źródło: Leksykon złotych myśli, wyboru dokonał Krzysztof Nowak, Warszawa 1998.

• Istota cierpienia jest nie do poznania, chociaż jest nam wszystkim wspólna.

• Jest to, co jest, a nie ma tego, czego nie ma.

• Każdy człowiek na świecie nawet w cierpieniu kocha życie.

• Kiedy jesteśmy szczęśliwi, jesteśmy zawsze dobrzy, lecz kiedy jesteśmy dobrzy – nie zawsze jesteśmy szczęśliwi.

• Kobieta swoim pocałunkiem przezwyciężyć może nawet śmierć.

• Kto chce zguby, niechaj zawierzy człowiekowi.

• Kto nie ma o czym mówić – rozprawia o niczym.

• Kto pięknie śni, ten potem przeklina poranek.

• Kula najdoskonalszy kształt nie ma początku ani końca.

• Lubimy przeważnie tych, którym się nie wiedzie. Kochamy tych, którzy już nie mają szans na powodzenie.

• Milczenie to najtrudniejsza i najdoskonalsza zarazem sztuka.

• Szlachetny człowiek wymaga od siebie, prostak – od innych.

• Sztuka jest cudownym zaklęciem… Jak czarodziejska fujarka potrafi nas od złego uwolnić.

• Trud człowieka uczciwego zawsze zaowocuje.

• Tyle jest rodzajów szczęścia, ile ludzkich miar.

• W szlachetnych sercach nie ma miejsca dla zawiści.

• Wielkość człowieka mierzy się wielkością wolności.

• Wierzę w poezję, miłość, śmierć – dlatego właściwie wierzę w nieśmiertelność.

• Wady są wszystkim ludziom jednakowe.