Madeline: Oni są sekcją pierwszą. Teraz cię posiadają. Nikita: Nie wiedziałam, że byłam na sprzedaż.
Widzisz swoje piękno? Możesz nauczyć się strzelać. Możesz nauczyć się walczyć. Ale nie ma silniejszej broni, niż kobiecość.
Postać: Madeline
Nikita: Nie mogę pociągnąć za spust. Michael: Dlaczego nie? Nikita: Ponieważ nie jestem taka jak myślisz. Nie jestem mordercą. Michael: W chwili w której w to uwierzę, zostaniesz zlikwidowana.
Michael: Posłuchaj Nikita, pytasz mnie co się stało i odpowiedziałem ci. Nikita: Opowiedziałeś mi o przeszłości Michael, ale ja chcę wiedzieć, jak się czujesz. Czasem trzeba komuś zaufać. Po to tu jestem.
Spark: Jakiej muzyki słuchasz? Nikita: Nie słucham muzyki. Spark: Dlaczego? Nikita: Muzyka wywołuje emocje. Spark: Emocje dają początek geniuszowi. Nikita: Emocje zamazują rozsądek.
Wszyscy żyjemy na krawędzi, każdy z nas. Jeżeli przestaniesz się piąć w górę, staczasz się w dół.
Postać: Alec Chandler
Nikita: Czego chcesz? Michael: Przyszedłem przeprosić. Nikita: Wiesz, że stajesz się bardzo przewidywalny Michael. Kłamiesz – wtedy mówisz, że ci przykro. Znowu kłamiesz i mówisz, że ci przykro. Możesz przychodzić tu z czymś bardziej interesującym?
Nikita: Dlaczego nie powinnam… cię zabić, hmmm? Dlaczego nie pociągnąć za spust? Michael: Nie potrafię wymyślić ani jednego powodu…
Madeline: W swoim czasie nauczysz się, że nie wystarczy zrobić wszystko co w twojej mocy. Nikita: Zrobiłam co chcieliście. Madeline: Zrobiłaś za mało.
Nikita: Jak możecie być tacy bezwzględni? Madeline: Ponieważ druga strona jest bezwzględna. Jeśli nie będziemy silni, wtedy oni wygrają a my przegramy. Jesteś doskonałym agentem Nikito. Nie pozwól twojemu humanitaryzmowi stanąć na drodze.
Madeline: Czy to jego życie cię interesuje… czy serce? Nikita: On w ogóle ma serce? Madeline: Michael kochał raz, bardzo mocno. Nikita: Simone. Madeline: Niektórzy mężczyźni kochają tylko raz. Czy Michael taki jest, nie wiem.
Och, przepraszam Michael. To tylko chwilowy przejaw człowieczeństwa. Skończę z tym!
Nikita: Mogę z tobą przez chwilę porozmawiać? Walter: Możesz zrobić ze mną co ci się podoba i może to trwać nawet dłużej niż chwilkę.
Nie możesz rozpamiętywać tego, czego nie możesz mieć. Hej, spójrz. Jeżeli stracisz ramię, możesz przez resztę swojego życia mieć depresję z powodu niemożności gry na fortepianie albo… możesz nauczyć się śpiewać.
Postać: Walter
Tak naprawdę jesteśmy tu po to, by próbować zapewnić bezpieczeństwo, każdemu mężczyźnie, kobiecie i dziecku na „tak zwanym” cywilizowanym świecie. Jest coś takiego jak zło. Ono istnieje. Jest podstępną siłą, która zalewa niewinnych ludzi.
Lisa: Boję się, że się w tobie zakocham. Michael: Chyba już się w sobie zakochaliśmy.
Wiem, że teraz mnie nienawidzisz, i masz do tego prawo. Pieniądze to nie prośba o wybaczenie, ani dar dla ciebie. Zasłużyłaś na nie. Dzięki tobie ocaliliśmy wiele ludzkich istnień. Naucz się latać. Zacznij znów malować. I nigdy nie pozwól mężczyźnie traktować cię inaczej, niż na to zasługujesz.
Michael: Kiedy tam byłem, i zaczęło się robić źle… Nikita: Michael, nie. Oszczędzaj siły. Michael: Myślałem, że mnie złamią, ale nie. Wtedy pomyślałem o tobie. Jesteś jedyną z nas która wciąż ma duszę.
Nie wiem już co to miłość… ale jedyną częścią mnie, która jeszcze nie umarła jesteś ty.
Postać: Michael
Madeline: Jak ona się czuje? Michael: Lepiej niż którekolwiek z nas.
Opis: rozmowa podczas gdy Nikita leży nieprzytomna.
Nikita: Boję się zaprzyjaźnić z kimkolwiek spoza sekcji. Madeline: A Michael? Nikita: Michael?! Przyjaciel to ktoś komu można zaufać.
Michael: Nie mogę dłużej cię chronić. Nikita: Nigdy nie prosiłam cię o ochronę. Michael: Bez niej już byś nie żyła. Nikita: Chyba martwisz się o mnie bardziej niż ja sama o siebie.
Madeline: Jego chęć przeżycia jest bardzo silna. Twoja chęć uratowania go musi być równie silna. Pomogę ci. Wracaj do środka. Powiedz swoim kolegom, aby zrobili to, co możliwe… Potem to, co niemożliwe… A potem to, co nie do pomyślenia, aż wyjdzie ze stanu krytycznego, ponieważ, doktorze, kiedy skończycie w tym pokoju, ciągle będzie albo czterech żywych facetów, albo cztery ciała. Zrozumieliśmy się? Lekarz: Tak.
Jeśli zawarłam pakt z diabłem to dlatego, że czasem diabeł jest jedynym otwartym na rozmowę.
Postać: Nikita
Każdy ma swoje słabości, kimkolwiek by nie był, miłość, sława, kochanek, matka albo po prostu chęć życia. Znajdź tę słabość, a będziesz w stanie kontrolować osobę.
Nikita: Poznają się, dowiedzą, o co chodzi. Michael: Błąd, przekaż im niezbędne informacje, pokaż że dominujesz. Nikita: Mam ich traktować jak zwierzęta? Michael: Jak zwierzęta z bronią.
Mówisz, że bierzesz odpowiedzialność na siebie, ale tak naprawdę to jej unikasz. Kiepski agent jest gorszy niż agent martwy!
Michael: Najlepszą rzeczą dla przywódcy jest mieć w grupie zbuntowanego agenta. Nikita: Dlaczego? Michael: Jeśli panujesz nad nim, panujesz nad wszystkimi.
Michael: Bądź bezwzględna albo taką udawaj! Nikita: Czy to jest twój sekret? Tylko udawać bezwzględnego?
To zależy, co jest dla ciebie ważniejsze: podróż czy cel podróży.
Postać: Walter
Nie możemy kochać naszych przyjaciół ani nie nienawidzić naszych wrogów, kiedyś to zrozumiesz.
David Fanning: Muszę się odlać. Dobrze? Nikita: Dopiero, kiedy ja się zgodzę. David Fanning: Proszę o pozwolenie na odlanie się. Nikita: Prośba oddalona.
Birkoff: Możesz mi zaufać. Michael: Jeśli mnie zdradzisz, zabiję cię. Birkoff: I dlatego możesz mi zaufać.
Szef: Jak masz zamiar to podejrzeć? Madeline: Jak każdego innego więźnia. Poznać to… znaleźć słabości. Szef: Jesteś pewna, że jakieś ma? Madeline: Zostało zaprogramowane w jakimś celu. Cel to coś jak pożądanie… A pożądanie jest zawsze słabością.
Nikita: Do czego jestem ci potrzebna? Michael: Ja cię nie potrzebuję… Ja cię pragnę.
Nikita: Cieszę się, że mnie tutaj przywiozłeś. Szkoda, że nie możemy zostać tu trochę dłużej. Michael: Nie myślmy o przyszłości. Cieszmy się chwilą.
Zalman: Znasz moje wymagania. Nie wybaczam błędów… Walter: Wiec sam ich nie popełniaj.
Walter: Co się z nami stało? Kiedyś było inaczej. Każdy robił co do niego należało. Byliśmy drużyną. Szanowaliśmy się wzajemnie. Madeline: My się nie zmieniliśmy Walter, to świat się zmienił.
Nikita: Jak ty to robisz? Czemu jeszcze nie oszalałeś? W czym tkwi sekret? Walter: Musisz wiedzieć, kiedy kłamać, a kiedy mówić prawdę. Nikita: Im? Walter: Sobie samemu. W nocy idziesz do łóżka, wiedząc, że żyjesz w piekle. To jest prawda. Nikita: A kłamstwo? Walter: Budzisz się rano, myśląc, że ten dzień… może wszystko zmienić. Uciekniesz, zakochasz się… zamkną to wszystko i wyślą wszystkich do domu. Nikita: A potem w nocy znów stawiasz czoło prawdzie. Walter: Tak, ale w międzyczasie… udało ci się dokonać czegoś naprawdę nadzwyczajnego. Przeżyłaś kolejny dzień.
