Mistrz gry

Mistrz gry (fr. Le Maître de jeu) – powieść Sergia Kokisa z 1999 roku.

• Albo Bóg jest nieskończenie dobry, albo jest wszechmocny. (…) Albo Bóg jest odpowiedzialny za zło, albo istnieje równy mu władzą diabeł. Sprzeczność da się rozwiązać wyłącznie w wypadku, gdy Bóg nie istnieje.

• Będziesz żył i umrzesz sam, a twoje życie stanie się tym, co mogłeś z nim zrobić.

• Człowiek równie mało wie o naturze Boga, co karaluch o naturze człowieka.

• Doskonałość ma za cel wyłącznie siebie samą: jest zatem zbyt przewidywalna.

• Istoty ludzkie wiedzą, że umierają, więc są wolne.

• Jeśli myślisz, że jestem podły, oznacza to tylko tyle, że posiadam władzę, której ty nie masz.

• Ludzie stworzyli Boga na swoje podobieństwo.

• Metafizyka to perwersja dla leniwych.

• Miłość jest pułapką: (…) stawia nas twarzą w twarz z pięknem po to jedynie, aby uświadomić nam, że nie jest wieczne.

• My ludzie jesteśmy zawsze o włos od obłędu.

• Najważniejsza jest władza: to władza ustala moralność człowieka; moralność jest zawsze moralnością zwycięzcy.

• Nic nie jest tak straszne jak wieczność.

• pod wpływem autentycznego poruszenia słowo ustępuje zawsze miejsca milczeniu albo łzom.

• Prości ludzie najbardziej boją się małych cudów.

• Pułapką jest to, że doskonałość jest najbardziej nudną z zalet.

• Religia przyciąga jedynie niezrównoważonych umysłowo osobników poszukujących azylu.

• Śmierć (...) to także to, co przydaje piękna doskonałości: jak można by docenić chwilę obecną, gdyby nie fakt, że naszym przeznaczeniem jest sczeznąć i zgnić.

• Ten, kto ma władzę posiada nie tylko moralność, lecz również prawdę o swoim czasie.

• To, co się przydarzyło, wydaje nam się bardzo ważne, a każdy szczegół wydaje się niezbędny, nawet jeśli niektórzy tego nie zrozumieją.

• To niebezpieczeństwo, które grozi każdemu artyście: chcieć, żeby za wszelką cenę pokochano jego dzieło.

• To zawsze niesamowita przyjemność mówić źle o swoim bliźnim, żeby pokazać, że jesteśmy lepsi.

• Urok metafizyki wypływa przede wszystkim z ponurej atmosfery, którą wokół siebie roztacza.

• W istocie dzienne światło współczesności zanadto oślepia i nie bardzo wiadomo, jak się nim posługiwać, zatem żongluje się słowami, wierząc, że języki obdarzone są jakąś wrodzoną mądrością, niczym szczątki kopalne i jako takie mogą pomóc zrozumieć współczesny ból egzystencjalny.

• W rzeczywistości i dobro, i zło to dwa nonsensy. To dwie hipostazy.

• W szaleństwie nie ma nic do rozumienia.