Michaił Lermontow

Michaił Lermontow (1837)

Michaił Lermontow (1814–1841) – rosyjski poeta.

• Gdybyśmy nie byli dziećmi,
  Jeśli ślepo nie kochali,
  Nie witali, nie żegnali –
  Cierpień byśmy nie zaznali.
  • Если б мы не де́ти бы́ли,
    Если б сле́по не люби́ли,
    Не встреча́лись, не проща́лись,
    Мы с страда́ньем бы не зна́лись. (ros.)
  • Źródło: wiersz Had we never loved so kindly (1830 lub 1832)

• Huczy Terek w chyżym biegu,
  Zdobny w piany strój;
  Czeczen skrada się po brzegu,
  Ostrzy kindżał swój;
  Ale ojciec twój zna wojnę,
  Czuwa, chociaż śpi;
  Śpij, niemowlę, bądź spokojne,
  A-a zi-zi-zi…
  • Źródło: Kołysanka kozacka (1840), przeł. Krzysztof Mąkowski
  • Zobacz też: Czeczenia

• I byłoby to wszystko śmieszne,
  Gdyby nie było takie smutne.
  • Wsio eto było by smieszno,
    Kogda by nie było tak grustno. (ros.)

• I smutek, i nuda. Nikt dłoni nie poda z pomocą.
  • I skuczno, i grustno, i niekomu ruku podat'. (ros.)
  • Także: I nudno, i smutno, i nie ma komu podać ręki.
  • Źródło: początkowy fragment wiersza I smutno i nudno (1840)

• Lubię jesienne słońce, wtedy
  Gdy przez tłum chmurek i mgieł się przedziera
  I rzuca blady swój umarły promień
  Na drzewo, co się od wiatru kołysze,
  I na wilgotny step.
  • Źródło: Jesienne słońce

• Ludzie choć dusze mają… Cóż z tego?
  Zimniejsi są niż fale.
  • Люди хотят иметь души… и что же? –
    Души в них волн холодней! (ros.)
  • Źródło: wiersz Fale i ludzie (1830 lub 1831)

• Na dzikiej Północy stoi samotnie –
  Sosna, na szczycie nagich skał.
  • Na siewiere dikom stoit odinoka
    Na gołoj wierszinie sosna
    (ros. На севере диком стоит одиноко
    На голой вершине сосна)
  • Źródło: wiersz Na dzikiej Północy stoi samotnie (1841)

• (…) Nie oczom twym przeznaczył twórca los niemiły
  Ogniem zapłonąć, spopielić do mogiły…
  Choć wszystko w końcu spotka trumny deska,
  Ich pożałuje srogiej śmierci ręka.
  Ich blask niebiański i one jak u siebie,
  Zabłyszczą pośród gwiazdy na niebie!
  • (…) не твоим глазам творец судил
    Гореть, играть для тленья и могил…
    Хоть всё возьмет могильная доска,
    Их пожалеет смерти злой рука.
    Их луч – с небес, и, как в родных краях,
    Они блеснут звездами в небесах! (ros.)
  • Źródło: Oczy (1830)

• O Kaukazie! Kraju daleki!
  Ziemio wolności i niepokornych!
  I nieszczęść pełna aż po brzegi
  Skrwawiona wskroś latami wojny!..
  • Кавка́з! Далёкая страна́!
    Жили́ще во́льности просто́й!
    И ты несча́стьями полна́
    И окрова́влена войно́й!.. (ros.)
  • Źródło: Do Kaukazu (1830)

• Pijemy z czary istnienia
  Z zamkniętymi oczami,
  Złote skropiwszy jej brzegi
  Własnymi gorzkimi łzami.
  • Мы пьём из чаши бытия
    С закрытыми очами,
    Златые омочив края
    Своими же слезами. (ros.)
  • Źródło: wiersz Czara życia (1831)

• Samotny żagiel w niebios toni
  Bieleje na błękicie fal.
  • Bielejet parus odinokij
    W tumanie moria gołubom. (ros.)
  • Źródło: wiersz Żagiel, (1832)
    spopularyzowane dzięki parafrazie w tytule powieści Samotny biały żagiel Walentina Katajewa (1936)
  • Zobacz też: żagiel

• W obłokach księżyc jak Warega
  Tarcza lub holenderski ser się toczy.
  • Луна катится в зимних облаках,
    Как щит варяжский или сыр голландской. (ros.)
  • Źródło: Saszka, tłum. Eugeniusz Żytomirski

• Zapomnieć o wszystkim i zasnąć na wieki.
  • Ja b chotieł zabyt’sja i zasnut! (ros.)
  • Źródło: Wychodzę sam jeden (1841)

• Żegnaj mi Rosjo nieumyta,
  Ojczyzno panów i niewolnych.
  • Proszczaj, niemytaja Rossija,
    Strana rabow, strana gospod. (ros.)
  • Źródło: początkowy fragment wiersza Żegnaj mi Rosjo niedomyta (1841)

• (…) życie, jak spojrzeć nań chłodno –
  To żart jest pusty i głupi…
  • (…) жизнь, как посмотришь с холодным вниманьем вокруг –
    Такая пустая и глупая шутка… (ros.)
  • Źródło: końcowy fragment wiersza I smutno i nudno (1840)