Ta strona wymaga dopracowania.Strona wymaga przebudowy - nie robimy osobnych sekcji dla pojedynczych cytatów, w dialogach nie ma miejsca na pojedyncze wypowiedzi, formatowanie do poprawy. Strona ta powinna zostać dopasowana do obowiązującego na Wikicytatach schematu strony lub w inny sposób poprawiona. Po naprawieniu wszystkich błędów możesz usunąć tę wiadomość.
Max Payne – komputerowa gra akcji stworzona przez firmę Remedy Entertainment i wydana w 2001 roku przez Take 2 Interactive.
Żyło mi się dobrze. Zachód słońca w piękny, letni dzień, zapach świeżo skoszonej trawy, głosy bawiących się dzieci. Dom po drugiej stronie rzeki – w Jersey. Piękna żona i córeczka. Amerykański sen który się ziścił. Ale sny lubią zamieniać się w koszmary, gdy tylko odwrócisz wzrok.
Słońce szybko chowało się za horyzontem, a po niebie rozlewał się złowieszczy mrok. Nie podobało mi się to przedstawienie. Ale los dał mi miejsce w pierwszym rzędzie…
Na zewnątrz robiło się coraz zimniej, zimniej niż w sercu diabła. Na ziemię sypał się lód, jakby niebo miało się zawalić. Wszyscy szukali schronienia oczekując rychłego końca świata. W metrze wcale nie było lepiej.
To przeczucie uderzyło mnie niczym kula wystrzelona z bliska w twarz. Coś tu było nie tak.
Wiedzieli, kim jestem naprawdę. Drzwi zatrzasnęły się za mną… i nagle w pokoju zrobiło się aż ciasno od pocisków.
Miał łeb do tego interesu, ale brakowało mu jaj, żeby grać poważnie!
Handel Valkirią oznaczał wzmocnioną ochronę, pozamykane drzwi i wielu nerwowych zbirów z palcami na spustach. Nie zapowiadało się to ciekawie, ale i tak warto było sprawdzić…
Rico Muerte przypominał filmowego Keysera Sozę. Był jak przerażająca opowieść, która ma trzymać ludzi w napięciu.
Zdaje się, że miałem swoje pięć minut sławy.
To przyjęcie najwyraźniej zamieniło się w stypę, chyba nie straciłem zbyt wiele zabawy.
Ale zbieranie dowodów straciło sens kilkaset pocisków temu! Tak dawno przekroczyłem granicę, zza której nie było już powrotu, że nawet nie pamiętałem, jak ona wygląda…
Po takiej lekturze zaczerwieniłby się nawet glina z obyczajówki!
Łatwo sobie wyobrazić tłustego alfonsa, jak ze słuchawkami na uszach przeżywa udawane orgazmy i przekleństwa dziwek z hotelu. Oto krwiobieg Nowego Jorku! Teraz jednak słychać tam było zupełnie inny rodzaj jęków.
Wieść – niczym śmiercionośny wirus – rozeszła się po zepsutym układzie krążenia miasta… Oto nadchodzi bestia! Nazywa się Max Payne.
W przyspieszonym tempie mijałem Nowy Jork. Skryte w mroku dachy oraz martwe lasy anten i kominów stanowiły tylko rozmazane tło.
Gognitti opadł z sił w ślepym zaułku, wśród parujących studzienek. Wyglądało to tak, jakby tuż pod nami płonęły ognie piekielne. Czas na przesłuchanie!
Prawi i sprawiedliwi byli w tym mieście na wagę złota. Nie miałem złudzeń! Nie byłem jednym z nich. Żaden ze mnie bohater. Ja, mój pistolet i ten łajdak. Mogłem zrobić tylko jedno.
„Jesteś bohaterem komiksu.” Prawda rozszczepiła mi czaszkę, a jaskrawozielony płomień spalił kłamstwa! Całe moje życie wydawało się podzielone na obrazki. Słowa wisiały w powietrzu jak balony. Byłem bohaterem komiksu! To zabawne, ale nie mogłem sobie wyobrazić nic gorszego!
„Jesteś bohaterem gry komputerowej, Max!” Prawda niczym zielony ogień płonęła w moim umyśle. Informacje o uzbrojeniu wiszące w powietrzu, widoczne kątem oka. Niekończąca się strzelanina, czas spowalniany, żeby pokazać moje ruchy. Paranoiczne wrażenie, że ktoś kontroluje każdy mój ruch… Byłem bohaterem gry komputerowej! To zabawne, ale nie mogłem sobie wyobrazić nic gorszego!
Przekroczyłem próg i znalazłem się w jej królestwie. Lśniącym, zgrabnym i bezdusznym królestwie ze szkła i stali. Pełnym kolorowych kart dostępu, wykrywaczy metalu i systemów bezpieczeństwa. Zimnym jak kostnica. Zimnym jak broń!
Była miłą dziewczyną, a nie zimną zabójczynią. Teraz jednak była tylko zimnym trupem…
Z tej wysokości miasto zdawało się nie mieć końca, w zawodzeniu wiatru słychać było nutkę desperacji, jak by dawał z siebie wszystko przed końcem.
Nieoznakowany śmigłowiec był kolejnym strażnikiem Horne, nieludzkim i bez słabych punktów, i pilnował mnie.
Komputer Horne mógł ujawnić przestępcze plany, strategie światowej dominacji, raporty szpiegowskie, nielegalne podsłuchy i internetową pornografię. Do wyboru – do koloru. Ale mnie już to zwisało. Miałem tego dosyć!
Valkirie były ponoć uskrzydlonymi dziewicami niosącymi dusze wojowników do nieba. Okazało się jednak, że to demony niosące ludzi do piekła. W narkotyku czaił się diabeł. Wiedziałem to, bo zdążyłem go poznać.
Nie błagała, nie próbowała mnie przekupić. Wiedziała! Honor zabójcy. „My, idący na śmierć…”
Oboje wiedzieliśmy, jak się to kończy. Bólem i cierpieniem.
Nikt nie przeżył. Ostatni wystrzał był jak wykrzyknik, który podsumował wszystko, co doprowadziło mnie aż tutaj. Zdjąłem palec ze spustu. I tak to się skończyło.
I tak się to skończyło! Śnieżyca wydawała się słabnąć. Postrzępione chmury odsłoniły gwiazdy. Odrobinę bliżej nieba.
Jim Bravura: Tu komisarz Jim Bravura z nowojorskiej policji, macie to natychmiast przerwać! Poddajcie się!
Max Payne: Jasne, Jim! Pogadałem z chłopakami, wszystkim jest bardzo przykro, już więcej tego nie zrobią.
Jim Bravura: Kto mówi, do cholery?!
Rico Muerte: Dwaj wściekli zabójcy, gotowi poderżnąć sobie nawzajem gardła… Wchodzą do pokoju obok… wygląda na to, że zaraz się powykańczają…
Candy Dawn: Mmmm-phhyy.
Rico Muerte: Jednak nie! Siadają przed telewizorem i rozwiązują sprawę za pomocą komputerowej gry kung – fu.
Rico Muerte: Mówię ci, Candy… Byłem tym tak zdołowany, że udusiłem ich kablem konsoli do gier.
Candy Dawn: Och, Rico! Jesteś niegrzeczny.
Rico Muerte: Oj, jestem prawda?
Candy Dawn: Mmm-mmmm.
(Podczas rozbrajania bomby).
Gangster 1: Dobra, czerwony, niebieski czy zielony?
Gangster 2: W filmach zawsze są tylko niebieski i czerwony.
Gangster 1: No to zielony!
Gangster 2: Nie! Nie zielony! (Bomba wybucha).
Gangster 1: Idzie tu?
Gangster 2: Słychać go! Celujcie w drzwi… Dobra… To jest to! Za chwilę przez te drzwi wparuje Payne z rządzą mordu w oczach.
Gangster 1: Albo on, albo my.
Gangster 2: Wpakuję w sukinsyna tyle ołowiu, że jego trumnę będą musieli podnosić dźwigiem!
Vinnie Gognitti: Powiem! Wszystko powiem, tylko nie rób mi krzywdy! Lupino jest w Ragnarok, w tym klubie. Zamknij mnie! Aresztuj! Wsadź do paki! Tylko mnie nie zabijaj!
Max Payne: Twoje prawa przeczytam ci na twoim pogrzebie!
Jack Lupino: Poznałem smak ciała upadłych aniołów!
Jack Lupino: Posmakowałem zielonej krwi diabła! Płynie teraz w moich żyłach… Wzrok sięga poza świat skóry, architekturę krwi, strukturę szpiku! Śmierć nadchodzi… Ona nadchodzi… A za nią armie piekieł! Oto ostatnia zima! Jestem gotów zostać jej synem! Nadszedł jej czas. Każdy, kto stanie jej na drodze… … musi umrzeć!
Mona Sax: Jesteś prawdziwym aniołem, Max.
Frankie „Pałka” Niagara: Max Payne! Masz fajne nazwisko.
Frankie „Pałka” Niagara: Śmiech to zdrowie! Spójrz choćby na mnie… Uwielbiam kreskówki! Przemoc w kreskówkach to fascynująca sprawa.
(komiks): Lepiej nie zadzieraj z Kapitanem Pałkarzem! Nawet mój największy wróg – Rowerowa Dziewczyna mdleje na sam mój widok. AHHA
Wladimir Lem: Mam dla ciebie propozycję nie do odrzucenia… Zawsze chciałem coś takiego powiedzieć!
Max Payne: Wladimir to staromodny typ. Miał swój honor i kodeks moralny, dzięki czemu był prawie równym gościem, w końcu nikt nie jest święty.
Wladimir Lem: Jasna sprawa! Jeśli znajdziesz się w opałach, wystarczy, że zagwiżdżesz. To może być początek pięknej przyjaźni…
Max Payne: Naprawdę jara cię taka filmowa gadka, hę?
Głos w słuchawce (podobny do głosu Maxa): [szybko i bez przerw] Wszyscy święci, a sny są zrobione z pochylonych nekromantów. Śpiewają bananowy przegub zbliżając się zbytnio do konstelacji na ogolonej głowie. Deszcz żab się skończył, rozpoczyna się deszcz krwi. Dokończam i znikam! Całe miasto to obraz na sztabie. Tęsknił do smaku (…). Widziałem to w skorodowanych metalowych dachach jej włosów…
