Marina
Marina – powieść hiszpańskiego pisarza Carlosa Ruiza Zafóna z 1999 roku; tłumaczenie – Katarzyna Okrasko i Carlos Marrodán Casas.
Wypowiedzi postaci
[edytuj]Germàn Blau
[edytuj]- Cóż bowiem warta jest nauka, która potrafi zaprowadzić człowieka na Księżyc, nie potrafi zaś sprawić, by nikomu nie zabrakło chleba?
- Źródło: rozdział 6
- Młodość to kapryśna kochanka. Zaczynamy ją rozumieć i doceniać dopiero wtedy, gdy odchodzi z innymi, by nigdy nie wrócić.
- Źródło: rozdział 16
Marina Blau
[edytuj]- Artyści żyją przyszłością lub przeszłością, nigdy w czasie teraźniejszym.
- Opis: o swoim ojcu.
- Źródło: rozdział 21
- Czasami to, co najbardziej prawdziwe, dzieje się tylko w wyobraźni. Wspominamy tylko to, co nigdy się nie wydarzyło.
- Źródło: rozdział 11
- Dopóki nie zrozumiesz śmierci, nie zrozumiesz życia.
- Źródło: rozdział 4
- Książęta nie przyjeżdżają na białych koniach, a śpiące królewny, choć może i są królewnami, nie budzą się ze swojego snu.
- Źródło: rozdział 27
- Kto nie wie, dokąd zmierza, nigdy nigdzie nie dojdzie.
- Źródło: rozdział 15
- Na nic cała geografia, trygonometria i arytmetyka razem wzięte, jeśli nie umiesz samodzielnie myśleć (…). W żadnej szkole cię tego nie nauczą. Program tego nie przewiduje.
- Źródło: rozdział 9
- Wszystkie baśnie są kłamstwem, choć nie wszystkie kłamstwa są baśniami.
- Źródło: rozdział 27
- [o Óscarze] Wyobraża sobie, że się rozwieję, jeśli mnie dotknie, a jeśli tego nie zrobi rozwieje się sam. Postawił mnie na takim piedestale, że nie wie, jak ma na niego wejść.
- Źródło: rozdział 27
Óscar Drai
[edytuj]- Barcelona mojej młodości już nie istnieje. Jej ulice i jej światło odeszły na zawsze i żyją już tylko we wspomnieniach.
- Źródło: epilog
- Czasami mam wrażenie, że pamięć mnie zawodzi, i zastanawiam się, czy aby nie wspominam tego, co nigdy się nie wydarzyło.
- Źródło: epilog
- Czytanie o cudzych problemach pozwala znakomicie zdystansować się do własnych.
- Źródło: rozdział 11
- Marino, zabrałaś ze sobą wszystkie odpowiedzi.
- Źródło: epilog
- Może problem nie tkwi w samej nauce, ale w tych, którzy decydują o jej zastosowaniu?
- Źródło: rozdział 6
- Niczym nałogowy wagarowicz uciekłem z ostatniej lekcji na spotkanie z Mariną.
- Źródło: rozdział 13
- (…) ocean czasu – chcemy czy nie – zawsze zwraca nam to, co w nim kiedyś pogrzebaliśmy.
- Źródło: prolog
- Poczułem jej usta muskające moją skórę i stado mrówek odtańczyło na moim karku ognistą sambę.
- Źródło: rozdział 4
- Podstawowa strategia: kiedy cię przyłapią z opuszczonymi gatkami, zacznij wrzeszczeć i atakuj.
- Źródło: rozdział 9
- Policyjny fundusz emerytalny gwarantem starości dziada proszalnego, pomyślałem.
- Źródło: rozdział 15
- Porażkę łatwiej przełknąć w milczeniu.
- Źródło: rozdział 4
- Wszyscy skrywamy w najgłębszych zakamarkach duszy jakiś sekret.
- Źródło: prolog
- Z czasem wcale nie stajemy się mądrzejsi, stajemy się tylko bardziej tchórzliwi.
- Źródło: epilog
- Zawsze sądziłem, że stare dworce kolejowe były nielicznymi magicznymi miejscami, jakie pozostały jeszcze na świecie. Unosiły się na nich wspomnienia dawnych pożegnań, rozstań, początków dalekich podróży, z których nie było już powrotu.
- Źródło: rozdział 11
Inspektor Vìctor Floriàn
[edytuj]- Chorobliwa ambicja i kretynizm często chodzą w parze.
- Źródło: rozdział 16
- Dobrymi chęciami jest piekło wybrukowane.
- Źródło: rozdział 16
- W czasie wojny wiele osób zmienia tożsamość, by się narodzić na nowo. Zostawić za sobą niewygodną przeszłość. Jesteście młodzi, nie pamiętacie, co to wojna. Kto jej nie poznał, nie wie, co się naprawdę kryje w człowieku…
- Opis: do Óscara i Mariny.
- Źródło: rozdział 16
Eva Irinowa
[edytuj]- Wiek dwudziesty przeistoczył się w wielki cyrk historii.
- Źródło: rozdział 22
- (…) życie obdarza każdego z nas rzadkimi chwilami czystego szczęścia. Czasami trwa ono kilka dni lub tygodni, czasami kilka lat. Zależy, co jest nam pisane. Pamięć o tych chwilach nie opuszcza nas nigdy, przeistaczając się w krainę wspomnień, do której daremnie usiłujemy przez całe życie powrócić.
- Źródło: rozdział 22
Michal Kolvenik
[edytuj]- Ludzka podłość jest lontem czekającym tylko na odpowiednią iskrę.
- Źródło: rozdział 23
- Natura jest niczym dziecko bawiące się naszym życiem. Znudziwszy się popsutymi zabawkami, porzuca je i zastępuje nowymi. (…) To my musimy pozbierać części i naprawić szkodę.
- Źródło: rozdział 13
- (…) nikt nie zasługuje, na więcej niż to, czym się potrafi podzielić z innymi, jeszcze bardziej, potrzebującymi.
- Źródło: rozdział 23
- (…) nikt nie zasługuje na więcej niż to, czym się potrafi podzielić z innymi, jeszcze bardziej potrzebującymi.
- Źródło: rozdział 23
- (…) pieniądze nie mają znaczenia, chyba że ich brakuje.
- Źródło: rozdział 22
- (…) z jakiegoś nieznanego powodu los obdarza nas tym, czego wcale od życia nie pragniemy.
- Źródło: rozdział 23
- Życie obdarza każdego z nas rzadkimi chwilami czystego szczęścia. Czasami trwa ono kilka dni, lub tygodni, czasami kilka lat. Zależy, co jest nam pisane. Pamięć o tych chwilach nie opuszcza nas nigdy, przeistaczając się w krainę wspomnień, do której daremnie usiłujemy przez całe życie powrócić.
- Źródło: rozdział 22
Quim Salvat
[edytuj]- Malowanie to pisanie światłem. Najpierw trzeba poznać alfabet, potem gramatykę. Dopiero wtedy można myśleć o własnym stylu i magii.
- Źródło: rozdział 8
- Na tysiąc osób, które kupują obraz, może jedna ma pojęcie o tym, co nabyła. Pozostali nie kupują dzieła sztuki, ale artystę, jego nazwisko, to, co o nim usłyszeli, i niemal zawsze to, co sobie na jego temat wyobrazili. Obrazy sprzedaje się tak jak cudowne medykamenty albo miłosne eliksiry, Germánie. Różnica tkwi tylko w cenie.
- Źródło: rozdział 8
- Piękno to tylko słaby podmuch wobec wichrów rzeczywistości.
- Źródło: rozdział 8
Ojciec Segui
[edytuj]- Ciekawi ludzie ci Szwajcarzy. Podczas, gdy inni ukrywają swoje grzechy, oni dodają do nich likieru, opakowują w sreberka, przewiązują wstążeczką i sprzedają za duże pieniądze.
- Opis: o bombonierce szwajcarskich czekoladek.
- Źródło: rozdział 25
- (…) problemy są jak karaluchy (…). Póki kryje je ciemność, wcale się nie boją, ale wystarczy poświecić, a natychmiast się spłoszą i pierzchną.
- Źródło: rozdział 25
Doktor Joan Shelley
[edytuj]- Czas robi z ciałem to samo co głupota z duszą. Rozkłada je.
- Źródło: rozdział 13
- Gdyby ludzie zastanawiali się nad jedna czwartą tego, co mówią, świat byłby rajem.
- Źródło: rozdział 13
- Prawdy się nie szuka, synu. To ona znajduje nas.
- Opis: do Óscara.
- Źródło: rozdział 13
- Przestrzenią właściwą istotom ludzkim jest życie.(...) Śmierć do nas nie należy.
- Źródło: rozdział 28
- Śmierć w ogóle się nie przejmuje sumieniem.
- Źródło: rozdział 19
- Zawiść jest jak ślepiec, który chce ci wykuć oczy.
- Źródło: rozdział 13
Inni
[edytuj]- Legiony mężczyzn zostało ku chwale bankierów, kanclerzy, generałów, maklerów giełdowych i innych ojców ojczyzny okaleczonych na całe życie w imię wolności, demokracji, imperium, rasy lub sztandaru.
- Źródło: rozdział 10
- (…) nie ma żadnych czarów. Nasze ciało zaczyna ulegać destrukcji już od dnia narodzin. Jesteśmy istotami kruchymi. Przemijamy. Zostają po nas tylko dzieła, dobro lub zło, które czynimy bliźnim.
- Postać: Antonin Kolevnik
- Źródło: rozdział 23
- Zdarza się, że wyznanie prawdy nie jest najlepszym pomysłem (…).
- Postać: policjant
- Źródło: prolog
- Znikają tylko ci, którzy mają dokąd wrócić.
- Postać: policjant
- Źródło: prolog
Dialogi
[edytuj]- – A pan, Victorze? – zapytała Marina. – Co pan zrobi?
– To samo co wszyscy starzy ludzie, usiądę i będę deliberował nad tym, co by było, gdybym zrobił wszystko inaczej.- Źródło: rozdział 16