Lisa See

Lisa See (ur. 1955) – amerykańska pisarka chińskiego pochodzenia.

Mówi się, że przeznaczenie łączy nawet najbardziej oddalonych od siebie ludzi, że to wszystko zostaje ustalone przed naszymi narodzinami i choćbyśmy nie wiem jak zbaczali z drogi, choćby zmieniał się nasz los – na dobre i na złe – możemy jedynie zrobić to, co jest nam pisane. W końcu przynosi nam to błogosławieństwo i ból.
- Źródło: Dziewczęta z Szanghaju (ang. Shanghai Girls), tłum. Magdalena Słysz

Kwiat Śniegu i sekretny wachlarz

(ang. Snow flower and the secret fan, tłum. Anna Dobrzańska-Gadowska)

Jej wstrzemięźliwość i opanowanie stały się dla mnie nauką, której do dziś pozostaję wierna. Mogę być na dnie rozpaczy, ale nie wolno pozwolić, aby ktokolwiek zobaczył mnie bez maski dobrze wychowanej kobiety.

Można z tym walczyć, ale kiedy śmierć mocno chwyci ofiarę, nic nie da się na to poradzić.

Mówi się, że mężczyźni mają żelazne serca, natomiast serca kobiet zrobione są z wody.

(…) nadal nie umiałam zrozumieć, że nie mamy żadnej władzy nad tym, a w jaki sposób inni ludzie okazują miłość, i że nie jesteśmy w stanie zmienić czyjegoś przeznaczenia.

Siedzę więc tutaj spokojnie, sama ze swoimi myślami i wachlarzem na stole. Kiedy go podnoszę, dziwię się, że jest taki lekki, bo przecież zapisano w nim tyle radości i smutków. Otwieram go szybko i dźwięk, jaki wydaje każda fałda kojarzy mi się z rozpaczliwie szybkim biciem serca. Wspomnienia błyskawicznie przemykają przed moimi oczami. W ciągu ostatnich czterdziestu lat czytałam zapisane na wachlarzu treści tyle razy, że dziś znam je na pamięć, jak piosenkę z dzieciństwa.

Wciąż uczę się czegoś nowego o miłości. Myślałam, że rozumiem to uczucie – nie tylko miłość macierzyńską, ale także miłość do rodziców, do męża i do laotong. Doświadczyłam także innych rodzajów miłości, miłości opartej na współczuciu i litości, na szacunku i wdzięczności lecz patrząc na sekretny wachlarz pokryty wyznaniami, które przez wiele lat wymieniałyśmy z Kwiatem Śniegu, rozumiem, że nie ceniłam najważniejszego uczucia – miłości płynącej z głębi serca.

Zanim skończyłam czterdzieści lat, twarde usztywnienie bandaży ograniczało nie tylko złote lilie mych stóp, ale także serce, które tak zastygło w poczuciu niesprawiedliwości, żalu i pretensji, że nie umiałam wybaczyć tym, których kochałam, i którzy mnie kochali.

Żadna kobieta nie powinna żyć dłużej, niż jej dzieci, bo to jest przeciwne prawom natury.

(ang. Peony in Love, tłum. Anna Dobrzańska-Gadowska)

Sądzę, że zakochujemy się od pierwszego wejrzenia, chociaż rozsądek nam podpowiada, że to pomyłka i wtedy zaczynamy walczyć z tym instynktownym uczuciem – tak naprawdę wcale nie chcąc zwyciężyć. Ale nadchodzi chwila, gdy uczucie bierze górę.

W miłości nad niczym nie mamy kontroli. Nasze serca i umysły są nękane cierpieniem, ale także zachwycone obezwładniającą potęgą emocji, które każą nam zapomnieć o prawdziwym świecie.

Wyruszyłam w podróż do miejsca położonego głęboko w moim wnętrzu, gdzie wszystko co światowe było zbędne, gdzie żyłam tylko uczuciami: miłością, żalem, tęsknotą, nadzieją.

(ang. The Flower Net; tłum. Robert Ginalski)

Miał wrażenie, że przenieśli się w ubiegłe stulecie. Tutaj nie było samochodów ani nawet skuterów, słychać było tylko cuchy świst opon rowerów i ich dzwonki, odgłosy bawiących się dzieci i melodyjne nawoływanie handlarzy zachwalający swój towar.

Za bardzo się przejmujesz – powiedziała. – Nadchodzi wiosna i ostra zima już za nami. Czas, żebyśmy wszyscy w Chinach zaczęli nowe życie.