Lech Majewski (reżyser)

Z Wikicytatów, wolnej kolekcji cytatów
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Lech Majewski (po lewej)

Lech J. Majewski (ur. 1953) – polski reżyser, scenarzysta, producent filmowy, poeta, prozaik i malarz.

Cytaty z utworów[edytuj]

  • W najdalszym pokoju
    Naszego mieszkania
    Pasą się sarny
    Wilgotne oczy saren
    Rosną
    • Źródło: Pokój saren, „Nowy Wyraz” 1977

Wypowiedzi[edytuj]

  • Cieszy mnie, że znalazł się dystrybutor, który ma odwagę pokazywania czegoś, co jest nowatorskie, unikalne, co jest ekwiwalentem poezji wizualnej w stosunku do takiej typowej, kinowej „beletrystyki”.
  • (…) jako osoba znająca śląską gwarę doskonale wyłapuję, kto dobrze mówi, a kto tylko stara się naśladować.
  • Jestem zawalony dialogami w różnych innych filmach i zawalony bylejakością obrazu – kino przejęło estetykę telewizyjnego serialu i w dużej mierze wyraża słowami to, co wolałbym zobaczyć. Czuję się „lobotomizowany” tym zalewem słownym. Teraz nie trzeba się wysilać, żeby coś zrozumieć – zero wymagań od widza: my za ciebie będziemy myśleć, ty wegetuj, a my cię oświetlimy jak roślinkę i dostarczymy ci „telefilu”. Taka pasywna postawa mnie męczy – szukam filmów, których język byłby wyrafinowany i poszukiwał nowych znaczeń. Wierzę, że sam obraz o wiele więcej mówi i, poprzez swoją wieloznaczność, robi to w sposób bogatszy, bardziej złożony niż tautologiczny, ilustracyjny, telewizyjny dialog.
  • W Wenecji woda jest wszędzie. Przynosi miastu śmierć, a równocześnie wszystko ożywia. Nawet ściany wyglądają jak żywy organizm. Woda jest tu takim samym żywiołem jak roślinność w Rio de Janeiro. Pamiętam w Rio opuszczony pałac, który liście dosłownie zżerały. Bo roślinność w Rio ma zęby. A w Wenecji zęby ma woda.
    • Źródło: wywiad Jarosława Mikołajewskiego, „Gazeta Wyborcza”, 6 marca 2004
  • Zawsze kiedy coś tworzę dotykam rzeczy, o które się otarłem.
  • Było kilka ratunków w tym stuleciu. Jednym z nich jest według mnie kino. Sztuka XX wieku wyrzekła się piękna, wyrzekła się ciała człowieczego – zamiast tego mieliśmy jakieś kikuty, potwory, jakiś holocaust postaci w sztuce wizualnej – te wszystkie rzeźby z dziurami w człowieku. To niejako zapowiadało niszczenie ciała człowieka systemami politycznymi, tymi wojnami potwornymi – i to na taką skalę, która nie miała precedensu w historii ludzkości.
  • Kultury już nie ma. Ona umarła dość dawno. Ona istnieje, ale jako dziedzictwo – w sensie muzealno-bibliotecznym. Człowiek osiągnął pewne szczyty kulturowe – i one są, permanentnie istnieją. Ale kultura, jako taka, w chwili obecnej jest zamieniona przez produkty „kulturowe”, które, co prawda, pojawiają się w muzeach, salach wystawowych czy filharmoniach, ale tak naprawdę są tylko zapełnianiem pustego miejsca na nowych ścianach, czy też wypełnianiem dźwiękami nowej przestrzeni.
    • Źródło: wywiad Stanisława Błaszczyny, „Wizja Lokalna”, 15 grudnia 2019
  • Kultura masowa zbudowana jest na ucieczce od samego siebie. A ja odwrotnie – robię rzeczy polegające na spotkaniu człowieka z samym sobą. I to jest totalnie pod prąd. Ale – jak powiedział pewien mądry chiński filozof – kto idzie pod prąd, ten dojdzie do źródeł.
  • Tajemnica jest ekwiwalentna z życiem. Jest zbiorem tego wszystkiego, czym dla mnie jest życie. Każda rzecz – u podstaw, u początku, u końca i w samym środku – jest Tajemnicą. Sam proces rozmawiania tej cywilizacji – wszystko jest bardzo tajemnicze.

O Lechu Majewskim[edytuj]

  • Elementem spajającym całość twórczości wizualnej Lecha Majewskiego jest wielka estyma i wrażliwość dla tradycji kulturowej. Stąd w jego pracach pojawiają się rozliczne cytaty i nawiązania do klasycznego malarstwa europejskiego. Wszystkie one podlegają jednak twórczemu przetworzeniu i stanowią formę intymnego dialogu z tradycją, a także pełnią funkcję nostalgicznego lustra, w którym przeglądają się zbiorowe oraz indywidualne archetypy i symbole.
  • Lech Majewski w misterny sposób obrazuje w swych pracach egzystencjalne traumy, ludzkie obsesje i kulturowe fascynacje. Pojawiają się w nich także echa lektur, pośród których ikonograficzna biblioteka stanowi ledwie część, bo literackie motywy i filmowe nawiązania również stają się czytelne i ważne. Perfekcyjne.
  • Lech Majewski jest wśród polskich reżyserów postacią niezwykłą. Sam mówi o sobie, że jest w polskim kinie outsiderem, a nawet banitą. Dodam, że jest on również poetą, malarzem, pisarzem – artystą wszechstronnym, dla którego kino stanowi medium, za pomocą którego można doskonale posługiwać się symbolami w próbach dotarcia do Tajemnicy i głębi ludzkiego wnętrza.
Źródło: „https://pl.wikiquote.org/w/index.php?title=Lech_Majewski_(reżyser)&oldid=525235”