Kaligula (film)

Z Wikicytatów, wolnej kolekcji cytatów
Kaligula

Kaligula – amerykańsko-włoski dramat historyczny z 1979 w reżyserii Tinto Brassa, autorem scenariusza jest Gore Vidal.

  • Cóż bowiem za korzyść stanowi dla człowieka zyskać świat cały. A swoją duszę stracić.
    • Opis: cytat z Ewangelii według świętego Marka (8,36) rozpoczynający cały film.
  • Gdybyż lud rzymski miał tylko jedną szyję.
  • Jestem wszystkimi ludźmi, a jednocześnie nie jestem człowiekiem. Jestem bogiem.
    • Postać: Kaligula
    • Opis: słowa z początku filmu.
  • Prawidłowo. I to, i to jest potrzebne dla zdrowia.
    • Postać: Tyberiusz
    • Opis: kiedy Kaligula powiedział, że woli zarówno nimfy, jak i satyrów.

O Kaliguli[edytuj]

  • Jednym z największych atutów „Kaliguli” jest doskonale odwzorowana dekadencka atmosfera panująca w Rzymie za panowania tego władcy. Zamiast politycznych decyzji jesteśmy świadkami perwersyjnych orgii, zamiast odpowiedzialnego dysponowania bogactwem zgromadzonym w skarbcu – widzimy lekkomyślne zaprzepaszczanie imponującego dorobku poprzednich cesarzy. Wreszcie, zamiast błyskotliwego i ambitnego rządcy, poznajemy stopniowo popadającego w obłęd degenerata, który woli realizować własne, chorobliwe żądze, aniżeli przejmować się losem cesarstwa. Na pierwszy rzut oka taki obraz Kaliguli zgodny jest z historycznymi faktami oraz wyobrażeniem tej postaci, jakie utrwaliło się pamięci potomnych. W filmie zabrakło jednak głębszej refleksji nad tą postacią. Kaligulę ukazano od początku jako demona w ludzkiej skórze, tymczasem dobrze wiemy z historii, iż człowiek ten zmienił się pod wpływem licznych tragedii, których doświadczył. Nie od razu był okrutnikiem. Przemiany tej, niestety, w filmie nie zaznaczono. Pokazano, jak wielkim Kaligula był okrutnikiem i degeneratem, nie wyjaśniono jednak wagi pewnych wydarzeń i postaci, które spotykamy w jego biografii.