Juan Manuel de Rosas

Juan Manuel José Domingo Ortiz de Rozas y López de Osornio (1793–1877) – argentyński generał i polityk, gubernator prowincji Buenos Aires, dyktator.

O Juanie Manuelu de Rosasie

Ledwie [Urquiza] przekonał się, że wykorzystują jego patriotyzm dla osobistych ambicji, oświadczył się przeciwko dyktatorowi, oskarżając go o fałszowanie konstytucji i zamach na wolności narodowe. Niejednokrotnie przedtem Rosas udawał brak zainteresowania władzą, choć w rzeczywistości było odwrotnie. Co pewien czas, w zręcznie wykalkulowanym okresie, mówił z zaiste urzekającą skromnością już o swym podeszłym wieku, już to o nadszarpniętym zdrowiu, przejawiając pragnienie wyrzeczenia się władzy, której ciężaru - jak mówił - nie był już dłużej w stanie dźwigać. Ale stary tygrys, który tylekroć obserwował trzęsących się w jego obecności ze strachu przedstawicieli kraju, dobrze wiedział, że nikt z nich nie ośmieli się przyjąć jego dymisji. W istocie Zgromadzenie pośpiesznie błagało go o przychylenie się do woli całego kraju i gorącymi prośbami wymuszało chwalebną ofiarę. Te niskie pochlebstwa uchodziły na zagranicznych dworach za wyraz powszechnych odczuć.
- Autor: Auguste Guinnard, Trzy lata w niewoli u Patagonów (1856-1859), Wydawnictwo Literackie, Kraków 1988, ISBN 83-08-01735-5, tłum. Jerzy Sławomirski, s. 53.

… nastawienie Rosasa nie jest złe, a jego zamiary uczciwe.
- Autor: Francis Baylise, amerykański dyplomata
- Źródło: H. Herring, Historia Ameryki Łacińskiej, cyt. za: Jan Drohojowski, Ameryka Łacińska z bliska, Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, Warszawa 1968, s. 181.

Rosas mógł utonąć we krwi swoich ofiar.
- Autor: Domingo Faustino Sarmiento
- Źródło: Jan Drohojowski, Ameryka Łacińska z bliska, op. cit., s. 181.

Rosas w gruncie rzeczy pozostał zawsze wierny swojej klasie. Był najlepszym kawalerzystą w całej prowincji, gitarzystą i tancerzem, znakomitym ujeżdżaczem, który w czasie bezgwiezdnych burzowych nocy żuł źdźbła trawy i tak odnajdywał zagubiony kierunek. Był wielkim farmerem, producentem suchego mięsa i skóry, więc obszarnicy uczynili go swoim przywódcą. Czarna legenda, którą potem utkano w celu zniesławienia go, nie jest w stanie przesłonić narodowego i ludowego charakteru wielu jego postanowień.
- Autor: Eduardo Galeano, Otwarte żyły Ameryki Łacińskiej, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1983, tłum. Marek Majchrzak, Irena Majchrzakowa, s. 185.