Jon Krakauer

Jon Krakauer (ur. 1954) – amerykański alpinista, pisarz i dziennikarz. Nominowany do Nagrody Pulitzera.

Wszystko za Everest

(ang. Into Thin Air: A Personal Account of the Mount Everest Disaster; tłum. Krystyna Palmowska, Wydawnictwo Czarne, 2015)

Było wiele, bardzo wiele słusznych powodów, żeby nie jechać, ale atakowanie Everestu jest aktem głęboko irracjonalnym, zwycięstwem pożądania nad rozsądkiem.
- Źródło: s. 13

Chociaż wszedłem na setki gór, Everest był tak różny od wszystkiego, na co się wspinałem poprzednio, że moja wyobraźnia nie dorastała do tego zadania. Był taki zimny, taki wysoki, tak nieprawdopodobnie odległy. Poczułem, że równie dobrze mógłbym uczestniczyć w wyprawie na księżyc.
- Źródło: s. 74

Na poziomie bazy jest w przybliżeniu połowa ilości tlenu obecnej na poziomie morza, zaś na szczycie Everestu – tylko jedna trzecia. Wraz ze wzrostem wysokości organizm człowieka przystosowuje się na wiele sposobów, począwszy od wzmożonego oddychania, przez zmianę pH krwi, aż po radykalny wzrost liczby czerwonych ciałek niosących tlen. Taka adaptacja dokonuje się w ciągu tygodni i u każdego przebiega nieco inaczej.
- Źródło: s. 106

Osiągnięcie wierzchołka danej góry miało dużo mniejsze znaczenie niż sposób, w jaki się tego dokonało. Prestiż zdobywało się atakując najtrudniejsze, najbardziej ryzykowne drogi z minimalną ilością sprzętu, w najśmielszym stylu, jaki można było sobie wyobrazić.
- Źródło: s. 43

Tu właśnie tkwi sedno dylematu, przed którym staje w końcu każdy wspinacz pragnący wejść na Everest: żeby odnieść sukces, trzeba być niezwykle zmotywowanym, lecz jeśli przesadzisz z siłą motywacji, narażasz się na śmierć.
- Źródło: s. 244

W obliczu tej przerażającej rzeczywistości mój umysł wycofał się w dziwny stan alienacji. Zachowywałem się niemal tak, jakbym był robotem. Czułem, że jestem emocjonalnie znieczulony, chociaż superświadomy. Zdawało mi się, jakbym uciekł do bunkra ukrytego głęboko w mojej czaszce i spoglądał na obraz zniszczenia wokół przez wąską, opancerzoną szparę. (…) Zastanawiałem się, czy nie rozpocząłem już spiralnej podróży w koszmarne odmęty szaleństwa.
- Źródło: s. 325

Zawsze było dla mnie jasne, że alpinizm jest sportem bardzo niebezpiecznym. Akceptowałem zasadniczy element tej gry, czyli ryzyko. Bez niego wspinanie niewiele różniłoby się od setek innych błahych rozrywek. Podniecające było ocieranie się o tajemnicę śmierci, balansowanie na granicy życia i ukradkowe spoglądanie poza tę granicę. Mocno wierzyłem, że wspinanie nie jest wspaniałą aktywnością, nie pomimo tkwiących w nim niebezpieczeństw, lecz – przeciwnie – z ich powodu.
- Źródło: s. 357

Zdobywanie Everestu jest procesem długim i żmudnym, przypominającym raczej olbrzymie przedsięwzięcie budowlane niż wspinanie…
- Źródło: s. 111

(ang. Into the Wild; tłum. Magdalena Jakóbczyk-Rakowska)

Tak wielu ludzi jest nieszczęśliwych, a jednak nie podejmują żadnej próby, by to zmienić, ponieważ przywykli do życia w pewności, konformizmie i konserwatyzmie, co może dawać poczucie spokoju umysłu, ale w rzeczywistości nie ma rzeczy bardziej niszczącej dla niespokojnego umysłu niż pewna przyszłość. Podstawą życia ducha ludzkiego jest jego pasja przyrody. Radość życia przychodzi z nowymi doświadczeniami, a zatem nie ma większej radości niż mieć wciąż zmieniający się horyzont, każdego dnia inny, i nowe słońce.