Jeroboam I
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
Jeroboam I (zm. 911/901 p.n.e.) – pierwszy władca królestwa północnego Izraela od 931/921 do śmierci; objął władzę po podziale Izraela na Izrael i Judę.
O Jeroboamie I[edytuj]
- Jeroboam i jego synowie odsunęli ich od pełnienia służby kapłańskiej dla Jehowy. I ustanawiał sobie kapłanów dla wyżyn i dla kozłokształtnych demonów, i dla cielców, które uczynił.
- Źródło: 2 Księga Kronik, rozdział 11, wersety 13–14, tłum. wg Pisma Świętego w Przekładzie Nowego Świata z 1994
- W Jerozolimie piastował wysoki urząd nadzorcy robotników, którzy musieli pracować przymusowo przy wielkich budowlach Salomona. Wybrał go sam król, który widząc jego pracowitość i zdolności, uczynił go przełożonym nad dużą grupą ludzi pochodzących z północnych pokoleń Efraima i Manassesa. Mimo że był członkiem administracji króla, Jeroboam nie zgadzał się z postępowaniem wobec pracowników, z ich wyzyskiem. Milczał, ukradkiem pomagając robotnikom, ale w sercu żywił myśli buntownicze.
- Autor: ksiądz Tadeusz Hanelt, Antologia postaci biblijnych. Stary Testament, Wydawnictwo Świętego Wojciecha, Poznań 2008, ISBN 9788375161137, s. 211.