Jaskier

Jaskier (właśc. Julian Alfred Pankratz, wicehrabia de Lettenhove) – fikcyjna postać z cyklu opowiadań i powieści Andrzeja Sapkowskiego o przygodach wiedźmina Geralta z Rivii.

Uwaga: W dalszej części znajdują się słowa powszechnie uznawane za wulgarne!

Miecz przeznaczenia

(Źródło: Andrzej Sapkowski, Granica możliwości i Wieczny ogień [w:] tenże, Miecz przeznaczenia, wyd. Supernowa, Warszawa 1996)

Granica możliwości

– Hej! – ryczał Yarpen Zigrin siedzący na koźle, wskazując na Yennefer. – Coś się tam czerni na szlaku! Ciekawe, co to? Wygląda jak kobyła!
– Bez ochyby! – odwrzasnął Jaskier odsuwając na tył głowy śliwkowy kapelusik. – To kobyła! Wierzchem na wałachu! Niebywałe!

Jaskier, zwany Niezrównanym. Przez niektóre dziewczęta.
- Opis: zawarcie znajomości z Borchem Trzy Kawki
- Źródło: Andrzej Sapkowski, Granica…, op. cit., s. 12.

– Jak wolicie, mową wiązaną czy normalnie?
– Normalnie.
– Proszę bardzo – Jaskier nie odłożył lutni. – Posłuchajcie zatem, szlachetni panowie,
co wydarzyło się tydzień temu nie opodal miasta wolnego, zwanego Hołopolem. Otóż, świtem bladym, ledwie co słonko wschodzące zaróżowiło wiszące nad łąkami całuny mgieł…
– Miało być normalnie.
– A nie jest? No, dobrze, dobrze. Rozumiem. Krótko, bez metafor.

Mnie też nie chcą przepuścić na drugi brzeg. Mnie, Jaskra, najsłynniejszego minstrela i poetę w promieniu tysiąca mil, nie przepuszcza ten tu dziesiętnik, chociaż też artysta, jak widzicie.
- Opis: ostatnie zdanie to aluzja do sprośnego rysunku na piasku autorstwa dziesiętnika
- Źródło: Andrzej Sapkowski, Granica…, op. cit., s. 11.

– Mówi Święta Księga – rozwrzeszczał się na dobre Eyck – że wynijdzie z otchłani wąż, smok obrzydły, siedem głów i dziesięć rogów mający! A na jego grzbiecie zasiądzie niewiasta w purpurach i szkarłatach, a puchar złoty będzie w jej dłoni, a na czole jej wypisany będzie znak wszelkiego i ostatecznego kurewstwa!
– Znam ją! – ucieszył się Jaskier. – To Cilia, żona wójta Sommerhaldera!

Właśnie mam zamiar ułożyć balladę o dwóch cyckach. Proszę mi nie przeszkadzać.
- Opis: związany Jaskier gapiący się na rozchełstaną koszulę Yennefer.

Wieczny ogień

Na bogów, ja też znam takie, które ładniej odmawiają, niż ona daje.
- Opis: o Vespuli

Coś więcej

– Co jest w tej manierce, Geralt?
– Gorzałka. Chcesz?
– No chyba.

Ostatnie życzenie

Głos rozsądku V

Świat się zmienia, słońce zachodzi, a wódka się kończy.

Zostań kapłanem. Byłbyś niezły z twoimi skrupułami, z twoją moralnością, z twoją wiedzą o naturze ludzi i wszelkiej rzeczy. To, że nie wierzysz w wszelkich bogów, problemu stanowić nie powinno. Mało znam kapłanów, którzy wierzą. Zostań kapłanem i przestań użalać się nad sobą.

Czas pogardy

O miłości wiemy niewiele. Z miłością jest jak z gruszką. Gruszka jest słodka i ma kształt. Spróbujcie zdefiniować kształt gruszki.
- Opis: Pół wieku poezji

Gry komputerowe

Wiedźmin 1

– „Rzekł wtedy mężny Foltest – Cny Radowidzie…”
– Co ty pieprzysz, Jaskier?
– Spisuję na bieżąco wiekopomne wydarzenia. Wiernie i co do słowa.
– Foltest powiedział: „Skończ się zastanawiać, smarkaczu, trzeba ugasić ten bordel”.
– Oj, Geralt, za grosz w tobie wyczucia poezji. Jest prawda czasu i prawda legendy…
– Nigdy się nie zmienisz, co?
– Pióro jest silniejsze od miecza. Ty też się nie zmienisz, znowu biegniesz ratować świat, choć nikt cię nie prosił…
- Źródło: druga rozmowa z Jaskrem w epilogu

Geralt ma dysonans poznawczy, czyli stan nieprzyjemnego napięcia psychicznego, który występuje, gdy dana osoba posiada jednocześnie dwa elementy poznawcze – myśli i sądy, o sprzecznym charakterze…
- Źródło: rozmowa podczas libacji z Geraltem i Zoltanem Chivayem po zakończeniu sprawy Alvina w zadaniu „Źródło”

Wiesz, o czym mówię. Odzyskałeś to, co zostało skradzione, ukarałeś tych, którzy skrzywdzili twoich przyjaciół. Politykowałeś i rozbijałeś spiski. Kochałeś i zabijałeś. Wieczna wędrówka w poszukiwaniu celu i sensu.
- Źródło: ostatnia rozmowa w grze (epilog – Klasztor Płonącej Róży)

Wiedźmin 2: Zabójcy królów

A próbowałeś kiedyś wyżyć z poezji? Jestem obywatelem świata i uważam, że dopóki nie służę cesarzowi Emhyrowi, nie robię nic złego!

O Jaskrze

Jaskier wiedział, że mało kto uwierzy w historię, którą opowiadała ballada, ale nie przejmował się tym. Wiedział, że ballad nie pisze się po to, by w nie wierzono, ale po to, by się nimi wzruszano.
- Źródło: Andrzej Sapkowski, Trochę poświęcenia [w:] Miecz przeznaczenia

Nad ranem, jeszcze w ciemnościach, do biwaku podkradł się głodny i wściekły wilkołak, ale zobaczył, że to Jaskier, więc posłuchał chwilę i poszedł sobie.
- Źródło: Andrzej Sapkowski, Trochę…, op. cit.

Trącając delikatnie struny lutni, półleżał szczupły mężczyzna w nasuniętym na oczy fantazyjnym kapelusiku w kolorze śliwki ozdobionym srebrną klamrą i długim, nerwowym czaplim piórem. Geralt znał ten kapelusik i to pióro, słynne od Buiny po Jarugę, znane po dworach, kasztelach, zajazdach, oberżach i zamtuzach. Zwłaszcza zamtuzach.
- Źródło: Andrzej Sapkowski, Granica…, op. cit., s. 11.