Janusz Nasfeter

Janusz Nasfeter (1920–1998) – polski reżyser i scenarzysta filmowy.

• Obraz filmowy ma tendencję do jednoznaczności. Słowo pisane brzmi i na marginesach, obraz natomiast bywa, z reguły, ograniczony brzegiem ekranu. Po latach pracy zdaję sobie sprawę, że trzeba być nie lada mistrzem, by te ograniczenia przekroczyć.
  • Źródło: Stanisław Janicki, Świat konfliktów najtrudniejszych, „Kino” nr 8/1970, s. 11.

• Wydaje mi się, że okres między siódmym a dwunastym rokiem życia jest szczególnie ważny, a nawet decydujący dla rozwoju człowieka. Wszystkie obsesje, zahamowania, lęki, kompleksy biorą się właśnie z tego okresu. Jeśli dziecko zazna przede wszystkim zła – będzie zgorzkniałe i ta gorycz będzie się za nim wlokła. Jeśli jednak nauczy się radości – nie utraci jej i później. W tym okresie zaczyna się myśleć, oceniać innych, wyrabiać własne kryteria a także określać samego siebie. Trzeba bardzo sprzyjających warunków, by móc właściwie przygotować dziecko do późniejszego życia w społeczeństwie.
  • Źródło: Stanisław Janicki, Świat konfliktów najtrudniejszych, „Kino” nr 8/1970, s. 11.

O Januszu Nasfeterze

• Nowele, a zwłaszcza filmy Nasfetera trafiały w sedno zagadnień współczesności: dawne konwencje ożyły, nabrały rumieńców, powrót do nich był twórczy ze strony autorów, a i sam odbiorca przyczyniał się do ich ożywienia, gdyż miał świadomość, że są w danej chwili aktualne, pobudzają do myślenia.
  • Autor: Krystyna Kuliczkowska
  • Źródło: Dziecko – temat piękny i trudny, „Kino” nr 4/1973, s. 14.

• Praca Nasfetera z dziećmi to triumf mądrego, dobrego wychowawcy. Wyniki są rewelacyjne. Dzieci już nie „grają” – tworzą wyraziste, wiarygodne od strony psychologicznej postacie, wzruszają, cieszą, budzą najbardziej serdeczne uśmiechy.
  • Autor: Krystyna Kuliczkowska
  • Źródło: Dziecko – temat piękny i trudny, „Kino” nr 4/1973, s. 17.