Jan Chrzciciel

Z Wikicytatów, wolnej kolekcji cytatów
Jan Chrzciciel

Jan Chrzciciel (6/2 p.n.e.–32?) – pustelnik, prorok żydowski, święty katolicki i prawosławny; syn kapłana Zachariasza i jego żony Elżbiety, kuzyn Jezusa Chrystusa, ostatni prorok przed jego nadejściem; ścięty na skutek intrygi małżonki króla Heroda Antypasa – Salome.

  • Ja wprawdzie chrzczę was wodą ze względu na waszą skruchę, ale ten, który przychodzi za mną, jest silniejszy niż ja; nie jestem godzien zdjąć mu sandałów. Ten będzie was chrzcił duchem świętym i ogniem. Ma on w ręce szuflę do odwiewania i całkowicie oczyści swe klepisko, i zbierze swą pszenicę do spichrza, ale plewy spali ogniem nieugaszonym.
    • Źródło: Ewangelia Mateusza, rozdz. 3, wersety 11–12, w: Pismo Święte w Przekładzie Nowego Świata, 1994
  • Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata. To jest Ten, o którym powiedziałem: Po mnie przyjdzie Mąż, który mnie przewyższył godnością, gdyż był wcześniej ode mnie. Ja Go przedtem nie znałem, ale przyszedłem chrzcić wodą w tym celu, aby On się objawił Izraelowi.

O Janie Chrzcicielu[edytuj]

  • Istnieje stosowny precedens. Enoch został zabrany do Nieba i stał się aniołem. Podobnie jak Eliasz. Jan Chrzciciel był w rzeczywistości aniołem.
  • Jana zaczęły dręczyć wątpliwości, czy spełnił swoje zadanie, czy wskazał prawdziwego Mesjasza? Czy może odejść z tego świata w spokoju, pewny, że misja powierzona mu przez Pana została wypełniona? Jan wyobrażał sobie, że Mesjasz powinien zacząć działalność od karzącego sądu. Tymczasem Jezus był pełen dobroci i przebaczenia i dlatego zrodziły się w nim wątpliwości, czy to jest prawdziwy Mesjasz.
    • Autor: ksiądz Tadeusz Hanelt, Antologia postaci biblijnych. Stary Testament, Wydawnictwo Świętego Wojciecha, Poznań 2008, ISBN 9788375161137, s. 354.
    • Zobacz też: Pomazaniec
  • Podczas modlitwy Pan dał mi zrozumieć, na czym polegała wielkość św. Jana Chrzciciela: Na tym, że pragnął umniejszać się, by wzrastał Ktoś inny. Odwrotnie niż synowie Zebedeusza i wielu kanonizowanych, którzy pragnęli być największymi świętymi i używali w swoich dążeniach słowa „naj…” w stosunku do siebie na tle innych.
    • Źródło: Alicja Lenczewska, Słowo pouczenia, wyd. Wydawnictwo Agape, Poznań 2016, s. 120.