Językoznawstwo diachroniczne

Językoznawstwo diachroniczne (językoznawstwo historyczne) – dział językoznawstwa zajmujący się badaniem relacji, jakie występują między elementami języka w różnych epokach jego rozwoju.

• Historyk języka dla swoich zadań i potrzeb szuka w niebogatej wiedzy naszej o tym okresie [najdawniejszym] faktów, czynników, zjawisk, które w jakimś stopniu oświetlają jakość ówczesnej mowy, wypowiadania się, porozumiewania się ludzi należących do różnych plemion, różnych terytoriów, różnych warstw społecznych.
  • Autor: Zenon Klemensiewicz, Historia języka polskiego, PWN, Warszawa 2002, s. 19.