Józef Motyka

Józef Motyka (1900–1984) – polski naukowiec, botanik.

Ostatni wykład

(Bogucki Wydawnictwo Naukowe, Lublin-Poznań 2012)

• Miałem dziwne i urozmaicone życie. Pierwszym moim zajęciem było pasienie krów. Nie jedyny w prawdzie, lecz jeden z niewielu chłopskiego pochodzenia.
  • Źródło: s. 331.

• Nie uczyłem się botaniki i innych nauk przyrodniczych, nie „ślęczałem” nigdy po nocach, lecz dużo, nawet bardzo dużo czytałem, z ciekawości, bez myśli o egzaminach, w każdej chwili, gdy miałem wolny czas i chęć do czytania.
  • Źródło: s. 305.

• Nikt nie lubi spartaczonych wyrobów, lecz partacz lub nieuk powoduje na samodzielnym stanowisku, zwłaszcza w pracy naukowej i szkolnictwie, zawsze niepowetowane i zwykle niedające naprawić się szkody. Szczególnie w szkolnictwie – źle wyuczonego ucznia nie można oddać na złom ani sprzedać po przecenie.
  • Źródło: s. 305.

• Obowiązkiem profesorów wyższych uczelni jest nie tylko wykładanie i prowadzenie innych zajęć dydaktycznych, lecz także badania naukowe.
  • Źródło: s. 7.

• Profesorowie często otrzymują odznaczenia państwowe. Nie odgrywają u nich tak dużej roli jak w innych zawodach, są wszakże wysoko cenione. Prawdziwi uczeni nie ubiegają się o nie, nie przystoi to ich godności.
  • Źródło: s. 331.

• Przedłożyłem projekt wydania przez Instytut Botaniki Polskiej Akademii Nauk, podjąłem się przetłumaczenia na język angielski. Rada Naukowa tego Instytutu nie zgodziła się na to.
  • Opis: Motyka był autorem „Flory Porostów Polski” które znalazły uznanie naukowców zagranicznych. Amerykański lichenolog William Louis Culberson poradził Motyce aby opublikować wydanie „Flory Porostów Polski” w języku angielskim. Zagraniczne placówki naukowe zakupiłyby takie wydanie języku angielskim. Wydanie w języku angielskim podniosłoby prestiż polskiej nauki, miało by duże znaczenie dla lichenologi na arenie międzynarodowej i przyniosło by duży zysk finansowy w walutach zagranicznych za które można by zakupić zagraniczne wydania książek naukowych dla polskich uczelni.
  • Źródło: s. 305.

• Wielu autorów piszących wspomnienia czy dzienniki twierdzi że robi to dla siebie. Myślę że jest to nadmierna skromność. Dla samego siebie nie trzeba pisać: pisze się dla czytelników.
  • Źródło: s. 8.