Ireneusz Iredyński
Nagrobek Ireneusza Iredyńskiego
Ireneusz Iredyński (1939–1985) – polski poeta, prozaik, dramaturg, scenarzysta i autor piosenek, licznych słuchowisk radiowych.
- Moja miła, moja cicha, moja śliczna,
lekki powiew i muzyka, zapach nocy,
przypomnienie, przytulenie, noc liryczna,
moja miła, moja cicha, moja śliczna...- Źródło: Moja miła, moja cicha, moja śliczna, piosenka z repertuaru Jerzego Połomskiego
- Moje śpiewne przesłanie, zwykłe sobie śpiewanie,
zamiast listu do ciebie, moje śpiewne przesłanie...- Źródło: Moja miła, moja cicha, moja śliczna
O Ireneuszu Iredyńskim
[edytuj]- Ireneusz Iredyński (...) tropi rozpad współczesnych obyczajów, a pośrednio obnaża mechanizmy, które tym zjawiskiem rządzą i przyczyniają się do zmian. Świat jego utworów dotknięty jest ogólnym zepsuciem. Bohaterowie odznaczają się miałkością uczuć, nijakością dążeń i zanikiem systemów wartości, nie tyle odrzucanych czy deptanych co niedostrzeganych, zbędnych. Wydaje się, że Iredyński nie przepada za swoimi bohaterami – przygląda się z upodobaniem ich życiowej szarpaninie, dążeniom do osiągnięcia poprzez redukcję wartości.
- Autor: Marek Sadowski, Na ekranach kin: Okno, „Razem. Ilustrowany Tygodnik Młodzieży” nr 40 (351), 2 października 1983.
- Pewnego dnia wróciłem w nocy z terenu i żony, chodzi o pierwszą żonę, nie było w domu. Poszedłem do Bristolu, zastałem ją tam z Iredyńskim. Dołączyłem do towarzystwa. Kiedy zabierałem żonę do domu, Iredyński zapytał, czy może do nas wpaść i zabrać swoją szczoteczkę do zębów. Od razu znielubiłem jego i po trosze żonę.
- Autor: Jerzy Urban, Jerzy Urban. Rozmawia Marta Stremecka, Wyd. Czerwone i Czarne, Warszawa 2013, str. 151.