Ion Pacepa

Ion Mihai Pacepa (1928–2021) – rumuński generał, doradca dyktatora Rumunii Nicolae Ceaușescu i szef wywiadu, który uciekł do Stanów Zjednoczonych i zwrócił się z prośbą o azyl polityczny do prezydenta USA.

Czerwone horyzonty (1987)

(tłum. Małgorzata Fabianowska, Litera, 1990, ISBN 8385179003)

Już nie pierwszy raz słyszałem, jak Elena snuje marzenia o zmuszeniu każdej rumuńskiej rodziny do urodzenia co najmniej czworga dzieci. Jej najgłębszym marzeniem jest, by ona sama stała się prezydentem Rumunii; aby jej imię przeszło do historii, jako jedynej kobiety – prezydenta, której udało się podwoić populację narodu w czasie swojej kadencji.
- Źródło: s. 206.

Podobieństwo między Arafatem a Ceausescu było uderzające. Nie tylko ze względu na sprawy polityczne, czy naturalny antysemityzm Arafata. Ceausescu stawiał na niego. Arafat bez brody i ciemnej karnacji wyglądałby jak Ceausescu. Mają ten sam kształt twarzy, ten sam wyraz ust, ten sam uśmiech, te same oczy o świdrującym spojrzeniu. Myślą i działają tak samo. Są w identyczny sposób gadatliwi, drażliwi, impulsywni, wybuchowi, histeryczni. To silne podobieństwo objawiło się im już pierwszego dnia i odegrało znaczącą rolę w rozwoju ich przyjaźni.
- Źródło: s. 24.

W 1967 roku Ceausescu zastąpił siedemnaście dawnych rumuńskich okręgów administracyjnych trzydziestoma dziewięcioma mniejszymi dystryktami – przez co zabił trzy ptaki za jednym strzałem: nowi przewodniczący zeszli do poziomu regionalnego; każdy z nich miał teraz dużo mniejszą władzę, a Rumunia zaczęła sprawiać wrażenie kraju większego, niż kiedykolwiek. Została wymieniona również cała grupa zasłużonych dowódców armii. Była to najbardziej dramatyczna zmiana rządów od czasu, gdy komuniści przejęli władzę. Jedyną i prawdziwą przyczyną tych zmian była uprawiana przez Ceausescu polityka wstawiania wszędzie swoich ludzi – strategia, którą stosować będzie do końca życia, aż przekaże swoje berło temu z członków dynastii, którego sobie upatrzył.
- Źródło: s. 93.

W czasie oglądania filmów w swojej prywatnej rezydencji Ceausescu jest zrelaksowany i zupełnie inny, niż w czasie publicznych wystąpień. Uwielbia oglądać filmy z Kojakiem – nie tylko dlatego, że są naładowane akcją; szczególnie podoba mu się to, że jego umysł z łatwością odgaduje zakończenie każdego odcinka. Pod koniec seansu zapalono światło, które wydobyło z mroku głęboko uśpioną Elenę. Zarówno jej szlafrok, jak i usta były nieestetycznie rozchylone. Elena nigdy nie jest w stanie dotrwać do końca filmu.
- Źródło: s. 18.

Wiele lat musiało upłynąć, nim zacząłem patrzeć na mojego dawnego zwierzchnika i na system komunistyczny oczami Amerykanina. Jeszcze więcej czasu zajęło mi dojście do wniosku, że poszczególne komunistyczne operacje wpływu nie mogą być przez ludzi z Zachodu postrzegane jako zagrożenie dopóty, dopóki nie uświadomią oni sobie ich całego, wielowymiarowego kontekstu.
- Źródło: Wstęp; s. 10.

Zawsze, będąc już w łóżku, odmawiałem modlitwę. Przez całe swoje życie byłem pobożnym chrześcijaninem, i nigdy nie poszedłem spać, nim nie podziękowałem Bogu. Od kiedy religia została zakazana, odmawiałem modlitwy tylko w myśli. Przez lata nauczyłem się skupiać, aż mogłem wyraźnie dostrzec obraz Chrystusa na krzyżu. To był mój kościół, moja kaplica, moja ikona – od trzydziestu już prawie lat.
- Źródło: s. 82.