Hip-hopolo

Hip-hopolo – pejoratywny termin określający nagrania z gatunku hip-hop, nawiązujący nazwą do nurtu polskiej muzyki tanecznej disco polo; powszechnie błędnie określany jako gatunek muzyczny.

• Niestety wraz z tak wielkim boomem gatunku musiało pojawić się wielu „farbowanych lisów”, nastawionych tylko na komercyjny sukces i drogę na skróty. Hip-hopolo spodobało się mediom, bo nie dotykało tematów tabu, było grzeczną i przaśną hybrydą prawdziwego rapu. Przeciętny odbiorca nie był w stanie odróżnić tego, co prawdziwe, od tego, co rozwodnione. Wybijali się wykonawcy używający rapowej stylistyki, ale mający mało wspólnego z kulturą hiphopową. Pojawiły się też pierwsze brudne praktyki w stylu wysyłania dużej ilości SMS-ów przez wytwórnię celem podbicia miejsca swojego zespołu na liście przebojów. Dla nich zaistnienie w mediach to był priorytet. Przez to bardzo szybko nastąpił przesyt hip-hopem w gazetach, radiu i telewizji. Miałem wrażenie, że jak otworzę lodówkę, to wyskoczą z niej Mezo lub Jeden Osiem L, czyli przedstawiciele nurtu hip-hopolo. Duże wytwórnie jednak nie zarobiły na raperach tyle, ile planowały, bo odbiorcy woleli kupować pirackie płyty, a z czasem ściągać je z internetu.
  • Autor: Tomek „CNE” Kleyff, Rzut oka wstecz, w: Dominika Węcławek, Marcin Flint, Tomasz Kleyff, Andrzej Cała, Kamil Jaczyński, Antologia polskiego rapu, Narodowe Centrum Kultury, Warszawa 2014, s. 19.