Gustaw Zieliński

Gustaw Zieliński

Gustaw Zieliński (1809–1881) – polski prozaik i poeta okresu romantyzmu.

Kirgiz

• Dość! – dość żyłem nie sobie…
  Duszno, ciasno jak w grobie
  Żyć zamkniętym, w ścian czterech niewoli…
  Mnie tu nuda zabije!…
  Ha!… tam chyba ożyję,
  Gdzie powietrza… gdzie stepów do woli.
  • Źródło: Kirgiz, wyd. Księgarnia zagraniczna, Lipsk 1847, s. 1.

• Lecim… lecim… w tej podróży,
  Strach nam nieraz oczy mróży,
  Czujem zawrót… szał…
  Gdy przez otchłań, przez szczeliny,
  Przepaścistej gwiazd krainy,
  Umykamy w czwał.
  • Źródło: Kirgiz, wyd. Księgarnia zagraniczna, Lipsk 1847, s. 54.
  • Opis: pisownia oryginalna.

• Stanął i rzekł: – „tu granica. –
  Patrzcie!… co za okolica?…
  Co za cudny świat?…
  Jaką trawą łąki słane?…
  To kobierce z liści tkane
  W różnowzory ład –
  Patrzcie!… w blasku jak mieniący,
  Stu-promienny niewiędnący…
  Każdy kwiatek lśni
  A w dotknięciu z listków jego
  Jak z warkocza dziewiczego,
  Srebrna piosnka brzmi…
  (…)
  „Lecz – na dzieło kto się waży,
  Bądź ostrożny – bo na straży
  Czuwa księżyc sam.
  Lada kwiatek zdradzić może,
  Księżyc – rzuci złote łoże,
  Wtenczas – … biada wam!”…
  • Źródło: Kirgiz, wyd. Księgarnia zagraniczna, Lipsk 1847, s. 48–50.

• We śnie głębokim spał Auł cały, –
  Sam jeździec, oka do snu nie mruży,
  Bo jego myśli w ciągłej podróży,
  W przeszłość i w przyszłość ostrzem leciały. –
  Bo dwa uczucia, walką śmiertelną
  Rwały ku sobie duszę młodzieńca.
  Miłość – uśmiechem w raj ją zanęca;
  Zemsta – potrąca w otchłań piekielną.
  • Źródło: Kirgiz, wyd. Księgarnia zagraniczna, Lipsk 1847, s. 35.

Inne

• Do wielkich czynów wielkich cnót potrzeba!
  • Źródło: W miejsce przedmowy

• Bój się zakończył…
  A sława, wielkość, zostały – złudzeniem.
  Tak w lat niedługich przemiennej kolei,
  Tyle już zwodnych widziałem nadziei;
  Młodość i miłość, i sława przebrzmiała,
  Tylko się przyjaźń wierną dochowała.
  • Źródło: Do przyjaciół