Epoka lodowcowa 2: Odwilż

Epoka lodowcowa 2: Odwilż (ang. The Ice Age 2: The Meltdown) – film animowany prod. USA z 2006 roku. Autorami scenariusza są Jim Hecht, Peter Gaulke i Gerry Swallow.

Wypowiedzi postaci[edytuj]

Sid[edytuj]

Masz gaz, rurociąg, możesz dyktować ceny.

Możemy trochę zwolnić? Ja zaraz zdechnę! (podlatuje stado sępów) Tak mi się tylko powiedziało!

Przeżyjemy! (widząc, że poziom wody się podnosi) Nie przeżyjemy!

Założę szkołę pływacką Śledzie Sida.

Diego[edytuj]

Jakby kto pytał, było ich pięćset. I konkretnie wielkich węży.
- Opis: o oposach.

Opos. Taki trzy metrowy.
- Opis: o Eli.

Inni[edytuj]

Proszę nie zostawiać dzieci bez opieki! Jeśli jakieś się zgubi, będzie zjedzone!
- Postać: Sęp

Wielkie kule kudłatej lawy, wielkości mamuta, już lecą z nieba!
- Postać: Pancernik Szybki Tosiek

Dialogi[edytuj]

Maniek: Ale w końcu, wierzcie mi, mały osiołek odnalazł mamusię. I żyli długo i szczęśliwie.

Diego: Pięknie.

Mały bóbr: Mam pytanie. Czemu osioł wrócił do domu? Nie mógł zostać z królikami?

Maniek: Ponieważ... ponieważ chciał być z rodziną.

Mały ptak: To niech znajdzie sobie fajną ośliczkę. Byłoby romantyczniej.

Maniek: Dobra, jak ty będziesz opowiadać, to sobie znajdzie.

Mały łoś: Osioł to brzydka nazwa. Grzeczniej by było mówić koniowaty.

Maniek: Dobra! Więc mały koniowaty wrócił do domu koniowatej mamy! (Dzieci wpadają w śmiech.) Dlatego mówiłem o nim osioł!

Ela: (dołącza się do stada mamutów) Już wcale nie jesteśmy ostatni! Ty nie idziesz?

Maniek: A ty chcesz iść z nimi?

Ela: Jestem mamutem, chyba więc powinnam być z mamutami. Dobrze mówię?

Maniek: Taak, chyba, że...

Ela: 'Chyba, że'?

Maniek: Chyba, że ja... Znaczy, chciałem powiedzieć... muszę ci powiedzieć... Mam nadzieję, że znajdziesz to, czego szukasz.

Ela: I ty też. (odwraca się i odchodzi, Zdzich żegna się gestem z Diego i Sidem i razem z Edkiem idą za Elą)

Sid: Maniek, przeszedłeś niezłą szkołę, odkąd cię znam, no i widzę w tym moją zasługę, ale zapomnij o tym, co było, aby wreszcie mieć to co będzie!

Diego: Idź za nią.

Sid: Spokojnie. Jakby co, pooddychaj.

Maniek: Odezwę się.

Diego: Tak, tak. Dobry z ciebie kumpel. Pogadaliśmy, a teraz... spadaj, jazda!

Sid: Nasz Maniek nam dorasta.

Maniek: Ela! Ela! (włazi na drzewo i zwisa z gałęzi za ogon tuż przed Elą) Ela! Nie chcę żebyśmy byli razem, bo musimy! Chcę, żebyśmy byli razem, bo chcemy! No a ja chcę być z tobą, Ela! To... co ty na to?

Ela: Och, Maniek, myślałam że... (Maniek spada z drzewa) Och! (śmieje się) Miły z ciebie opos. (przytulają się i splatają trąbami, inne mamuty trąbią)

Sid: No to zostaliśmy sami. Dwa samce wędrujące w poszukiwaniu przygód! Łohoho.

Diego: Dobra. Ale nie będę cie niósł. Mam jeszcze resztki dumy.

Sid: No proszę, no! Już kiedyś mnie nosiłeś przecież!

Maniek: Ja go poniosę. (chwyta Sida za głowę i sadza na swoim grzbiecie)

Diego: Wasze stado odchodzi. (wskazuje na oddalające się mamuty)

Maniek: Stado jest tu.

Sid: Maniek, kogo bardziej lubisz, mnie czy Diego?

Maniek: Diego. Bez porównania.

Diego: Ha, ha! Mówiłem ci!

Ela: Maniek, nie wolno faworyzować dzieci!

Maniek: To nie moje dziecko. Nawet nie mój pies. Gdybym miał psa i ten pies miał dziecko, a dziecko psa miało zwierzątko, to byłby nim Sid.

Sid: A mogę mieć pieska, Maniek?

Maniek: Nie.

Sid: Ela, a mogę mieć pieska?

Ela: Oczywiście, że tak, skarbie.

Maniek: Ela, powinniśmy być konsekwentni.

Sid: (śpiewając) Dziób, pełny mieć dziób...

Maniek i Diego: Sid!

Sid: Co? Niezły hicior!

Mrówkojad: Ej, stary, nie chcę się specjalnie czepiać twojego instynktu samozachowawczego, ale czy mamuty przypadkiem nie wyginęły?

Maniek: Co ty wygadujesz?

Mrówkojad: A to, że ty jesteś jakby ostatni.

Maniek: Masz mrówki między zębami.

Mrówkojad: A, może i mam… Ale powiedz, kiedy ostatnio widziałeś innego mamuta?

Diego: Nie zwracaj na niego uwagi.

Maniek: Mamuty nie mogą wyginąć! Są największe na świecie!

Ptak: Dinozaury też były spore.

Maniek: Ale narobiły sobie wrogów, bo były wredne.

Makrauchenia: Patrzcie! Jakiś kretyn będzie skakać z Lodogrzmotu!

Maniek: Och, oby to nie był nasz kretyn.

Sid: (ze szczytu Lodogrzmotu) Dobra! Liczę do trzech i możecie podziwiać! Raz. Dwa...

Maniek: Sid! Nie waż się drgnąć! Idziemy do ciebie!

Zwierzęta: Skacz! Skacz! (Diego się przyłącza) Skacz! Skacz! Skacz! Skacz!

Diego: (Maniek patrzy na niego z wyrzutem, natychmiast przestaje) Przepraszam.

(Diego i Maniek wchodzą na Lodogrzmot)

Sid: Dwa i jedna tysięczna. Dwa i dwie tysięczne.

Maniek: Sid! Nie świruj, złaź stamtąd!

Sid: Zapomnij! Ja pierwszy w historii skoczę z Lodogrzmotu! A potem już tylko należy mi się szacuneczek!

Maniek: (sarkastycznie) To prawda! Wszyscy ci okażą szacunek, tyle że na grobem!

Diego: Daj spokój, on nie jest aż tak głupi! (Sid zbiera się do skoku) Chyba się myliłem.

Sid: (skacze) Uwaga, lecę! (Maniek łapie go w ostatniej chwili trąbą i odrzuca do tyłu, ześlizgują się i jadą prosto na Diego)

Diego: Uważać! (Maniek wypycha go na środek pola lodowego)

Sid: (Leży zmiażdżony pod Mańkiem) Nie mogę oddychać... (wydostaje się) chyba pozbawiłeś mnie nadnercza...!

(Lód pod Diego pęka, ten ucieka do przyjaciół i przerażony wskakuje na trąbę Mańka)

Maniek: Eee... Diego, schowaj pazury, proszę.

Diego: O, tak (schodzi) Przepraszam.

Sid: Gdybym cię nie znał lepiej, stary, pomyślałbym, że się cykasz wody. (Diego wkurzony ściska go za szyję) O rany. Jak fajnie, że jednak znam cię lepiej.

Maniek: Chłopaki. Szybki Tosiek miał rację. Wszystko się topi. (patrzą na roztopiony lodowiec) Ile tu wody. Ostrzeżmy tych na dole.

Sid: A może by się skupić i wytworzyć migiem skrzela.

Diego: Genialne, Sid.

Sid: Mów mi „śledź”. (ułamuje kawałek lodowego stalagmitu) Rany, jakie to badziewie nietrwałe. Normalnie (podskakuje na lodzie) żyć tu się nie da. (Maniek i Diego patrzą na niego przerażeni) No co wy? (lód pod nimi pęka i spadają z lodowca)

Maniek: Ela. Spójrz na nasze ślady. Mają taki sam kształt.

Ela: Może to wszystko są twoje ślady?

Maniek: No to… Spójrz na nasze cienie… podobne.

Ela: Zgadza się… Takie same! Masz oposa w rodzinie!

Maniek: Ela? Zdajesz sobie sprawę, że teraz możemy uratować nasz gatunek?

Ela: Serio? Niby w jaki sposób?

Maniek: Yy, tego… no wiesz.

Ela: Oo! Yyy, czy ty aby… Jestem mamutem od pięciu minut i już na mnie lecisz?

Maniek: Nie, chodzi o to, że… nie tak od razu, ale za trochę… ja tylko… myślę, że to jest nasz obowiązek…

Ela: Cooo?!

Maniek: Nie… źle zrozumiałaś, ja… ładna jesteś, ale spotkaliśmy się i pomyślałem…

Ela: Nasz obowiązek?! Ty liczyłeś pewnie na becikowe. Jesteś gotów poświęcić moje młode ciało, żeby ratować gatunek?! No to mam dla ciebie nowinę: Nie będziesz ratować gatunku, ani dzisiaj, ani nigdy w życiu!!

Sid: Hej, pamiętasz te stare czasy?

Diego: Które dawne czasy?

Sid: No wiesz, wczoraj... przedwczoraj... kiedy lodu było jak lodu, a grunt pod stopami był stabilny.

Diego: Tak, to były czasy. Oposy były oposami. Mamuty - mamutami.

Sid: (śpiewając) Kiedyś, jak już będziesz trup, sztywny niczym słup...

Maniek: Przymknij się, Sid.

Sid: Dobra. (chwilę później, śpiewając) Hej ho, bachu bachu bach, już mamuty poszły sobie w piach!

Maniek: Nie drzyj się, Sid!

Sid: (chwilę później, śpiewając) Jeśli twój gatunek przetrwa, w dłonie klaszcz! Jeśli twój gatunek...

Maniek: Sid! Znów się na ciebie wywalę, ale tym razem skutecznie!

Sid: O matko! Komuś tu słoń nadepnął na ucho.

Maniek: A jeśli masz rację? Jeśli jestem ostatnim mamutem?

Sid: Oj, Maniek! Nie załamuj się. Masz nas!

Diego: Nie dobijaj leżącego, stary.

Sid: Kumasz, w ogóle co to było?

Diego: Nie wiem, ale od dzisiaj grunt jest cacy, woda - nie cacy.

Sęp: Lód topnieje, woda się leje, ziemia się chwieje. Zaczekacie, gorzko pożałujecie. Bo już za trzy dni uaktywnią się zmrożone gejzery i bum! Mam też i dobrą wiadomość. Im więcej was zginie, tym lepiej się pożywię. Czy ja mówiłem, że te wieści są dobre dla was?

Sid: Ciekawe, czy lubili tego ptaszka w szkole.

Sid: Nie, ja król ognia! Nie zabić króla! Tysiąc lat złego kuku za zabicie króla ognia!

Przywódczyni leniwców: Roztopiona skała topi lód, który zbierał się przez tysiąc lat.

Sid: Wykształcona rasa. Razem na pewno damy radę.

Przywódczyni: Rada jest prosta. Poświęcimy króla ognia.

Sid: To niehumanitarne.

Przywódczyni: I co z tego?! (…) Zły kuku!

Maniek: No co wy, nie słuchajcie go. Szybki Tosiek sprzedałby własną matkę z dostawą do domu.

Tosiek: A chcesz kupić? Niemożliwe! Mamusia już sprzedana!

Sid: No, ogólcie mnie i namalujcie paski, znalazłeś drugiego mamuta!

Ela: Gdzie? Jakiego mamuta? Przecież mamuty już dawno wyginęły… No, co się tak na mnie gapicie?

Maniek: No, nie wiem… w sumie wyglądasz jak mamut.

Ela: Jaaa? Nie wygłupiaj się. Nie jestem mamutem, tylko oposem!

Maniek: Tak, jasne, a ja żabką. (wskazuję trąbą na Diego) To mój przyjaciel piżmak (wskazuje na Sida) i mój drugi kumpel jeleń.

Sid: Ja nie chcę być jeleniem! Z niego (wskazuje na Diego) zrób jelenia!

Zdzisiek: Siostra! Czy on ci nie dokucza?

Maniek, Diego i Sid: "Siostra"?!

Ela: No tak! To są moi bracia… opos, opos, opos.

Maniek: Wygląda na to, że tak trochę za bardzo spadła z drzewa…

Sid: (szeptem) Maniek, nie bądź złośliwy, bo naprawdę wyginiesz. Niech ona idzie z nami!

Maniek: Czyś ty oszalał?! W życiu!

Sid: Dobra. (do Eli) Maniek kazał zapytać, czy idziecie z nami.

Maniek: Co?!

Edek: Już bym wolał zdechnąć.

Diego: To się da załatwić.

Ela: Ha! Ale śmieszne! Czy mogłabym pogadać chwilę z moimi braćmi? (odchodzą na bok)

Edek: Elka! Zwariowałaś?! Ja nie idę z nimi!

Ela: Słuchaj! Nie wydostaniemy się stąd, jak będziemy szli tylko w nocy! Oni ochronią nas w dzień przed drapieżnikami! No to jak?

(tymczasem Maniek uderza Sida w głowę trąbą)

Maniek: Po coś to zrobił?!

Sid: Dlatego, że na ziemi może nie być więcej mamutów!

Diego: Ma rację.

Maniek: Chwileczkę! Czy ja prosiłem, żeby mnie swatać?!

Ela: Ja i moi bracia z wielką radością pójdziemy z wami.

Zdzisiek: Jeśli będziecie grzeczni. (Diego na niego warczy) Widzisz? Ten tu to ani trochę nie jest grzeczny!

Diego: A może byśmy tak coś przegryźli, zanim ruszymy w drogę?

Edek: Głodny wrażeń? Proszę bardzo!

Zdzisiek: (wskakuje na łeb Diego) Banzai!

Sid: Mam go!

Edek: (bije Sida ogonem) Spadaj! Precz!

Zdzisiek: (Diego próbuje go ugryźć a ten otwiera mu paszczę i przytrzymuje) A teraz najlepsze. Roznosimy zarazki. (dolina się trzęsie, wszyscy na chwilę zamierają, Diego wypluwa Zdziśka)

Maniek: No dobra. Dzięki Sidowi, jednak idziemy razem i chcecie, czy nie, stanowimy jedną, wielką, szczęśliwą rodzinę. Ja jestem tatą, Ela mamą, a Diego wujkiem, który zeżre bachory, jeśli mi nadepną na odcisk! A teraz jazda, póki jeszcze mamy po czym iść!

Ela: Zawsze myślałam, że grubasy są miłe.

Maniek: Nie jestem gruby! To przez futro wyglądam okazalej. Jestem puszysty.

Ela: Oczywiście. (cicho) Grubas.

Ela: Teraz wiem, dlaczego żaden opos nie widział we mnie nic ładnego!

Maniek: Bo to głąby. Dla każdego młodego mamuta byłabyś... No wiesz.

Ela: Jaka?

Maniek: Ech... no... tego... Atrakcyjna.

Ela: Serio?

Maniek: Pewnie.

Ela: A co ci się we mnie podoba?

Maniek: Co? No, ten… yyy… ja wiem, no… wiesz, masz zgrabny… yyy… tył?

Ela: To znaczy jaki?

Maniek: W miarę... duży.

Ela: Aaa, tak tylko mówisz.

Maniek: Nie, nie! No naprawdę, jest wielki, największy, wielki tyłek jaki widziałem!

Ela: Ooo, jaki ty jesteś słodki…! Zwariowany dzień! Rano jeszcze byłam oposem, a teraz... jestem mamutem.

Maniek: Ty coś udajesz?

Ela: Że nie żyję…

Sid: Maniek, dlaczego ty tak nie leżysz?

Maniek: Dlatego, że jestem mamutem!

Sid: A jak dam ci sysunie, padniesz?

Szybki Tosiek: Zaraz zobaczycie wielkie odkrycie o nazwie kora! Normalnie cud! Unosi się na wodzie!

Ssak: Wiele rzeczy unosi się na wodzie!

Sęp 1: (relacjonując wędrówkę): Na horyzoncie wywalił się jakiś gliptodon. Taki tu dziś ruch, że trudno się dziwić.

Sęp 2: Uu! Tam też się kroi niezły pasztet. (oblizuje się i odlatuje) Zamawiam żeberka!

Zobacz też[edytuj]