Edward Żebrowski

Edward Żebrowski (1935–2014) – polski scenarzysta, reżyser filmowy i aktor.

Wypowiedzi[edytuj]

Jeśli stworzy się pewne przesłanki dramaturgiczne, pozwalające zorientować się widzowi w kierunkach myślenia bohatera, to aktor w zasadzie może przekazać treść myśli.
- Źródło: wywiad Elżbiety Smoleń-Wasilewskiej, „Film”, 46/1971

Ten film [Ocalenie] jest jakby wędrówką przez różne kręgi wtajemniczenia (...). Mój bohater dopiero pod koniec swej przygody zdobywa mądrość.
- Źródło: wywiad Elżbiety Smoleń-Wasilewskiej, „Film”, 46/1971

Wydaje mi się, że książka ta [Szpital przemienienia] stanowi polski odpowiednik gatunku, który w historii literatury określa się jako powieść edukacyjną. Jej bohater zostaje bowiem, podobnie jak Hans Kastorp poddany jakby edukacji, nie tylko zawodowej, lecz również (...) światopoglądowej i emocjonalnej. Podobnie też, jak w 'Czarodziejskiej górze' tworzy się tu taki układ, w którym kilka osób walczy (...) o duszę młodego bohatera, stara się przekonać Stefana (...) do swoich racji.
- Źródło: reportaż Małgorzaty Dupont, „Życie Warszawy”, 17–18 czerwca 1978

Autorytet, jakim się cieszy, nie wynika z czysto filmowych zalet jego warsztatu, ani z ilości błyskotliwych sukcesów. Ten zawodowy reżyser pozostaje raczej intelektualistą, który wypowiada się korzystając z kina, niż „człowiekiem kina”.
- Autor: Tadeusz Sobolewski, „Filmowy Serwis Prasowy”, 3/1979

(...) nakręcił zaledwie trzy pełnometrażowe filmy fabularne, ale każdy z nich na trwałe zapisał się w historii polskiej kinematografii.
- Autor: Adam Uryniak, qino.pl, cyt. za: culture.pl

Żebrowski od początku, od pierwszych nowel filmowych stawia na rozmowę jako podstawową formę kontaktu z odbiorcą.(...) Z czasem w swych filmach długometrażowych Żebrowski zaczyna prowadzić bezpośredni dialog z odbiorcą, nie tyle namawia go do udziału w rozmowie, co prowokuje do zaangażowania w uniwersalny, moralny dyskurs.
- Autor: Bogusław Żmudziński, Edward Żebrowski – kino dyskursu moralnego, w: Autorzy kina polskiego, red. Grażyna Stachówna i Joanna Wojnicka, Kraków 2004