Dom między wiatrem a rzeką

Dom między wiatrem a rzeką (czes. Dûm mezi větrem a řekou) – powieść Věroslava Mertla; tłum. Andrzej Czcibor-Piotrowski.

A B C Ć D E F G H I J K L Ł M N O Ó P Q R S Ś T U V W X Y Z Ź Ż

B

Bóg jest wobec złudnych pragnień równie miłosierny, jak diabeł nienawidzi pragnień rzeczywistych, i jest wielkim dobrodziejstwem, jeśli Bóg zamiast potępienia ofiaruje nam tylko pustkę.

C

Choćby wszyscy postanowili, że nie, wiosna i tak przyjdzie.
- Zobacz też: wiosna

Człowiek w końcu ma właściwie szczęście w życiu, jeśli żyć może nawet w najgłębszym nieszczęściu.

D

Do grzechu człowiek przywyka jak do ciemności. Bo w końcu zarówno w dzień, jak i w nocy widzi tylko to, co widzi dusza.

Dom i tak (...) jest tylko tam, gdzie człowiek był szczęśliwy.

Dopiero współofiara, współżal i współszczęście wiążą życie mężczyzny i kobiety powrozem nie do zerwania.

Dopóki bowiem człowiek wierzy, sen i rzeczywistość splatają się jak palce w modlitwie i na obłokach szczęśliwości niosą go, dokąd tylko chce.

Dzieci i starcy nie mogą czasami żyć bez złudzeń i zabawek.
- Zobacz też: zabawka

I

Im słodsze dzieciństwo, tym okrutniejsze jest spotkanie z pustką, jaka po nim następuje.
- Zobacz też: dzieciństwo

J

Jesteśmy tylko duszami otulonymi żywym, zbiczowanym ciałem i kośćmi. I to jest szata, która duszy najbardziej przystoi. Nic już jej potem nie zwiedzie.

Jeśli kochasz swoje dzieciństwo dostatecznie, jest rzeczą niemożliwą, abyś go jeszcze choć jeden raz nie mógł kiedyś przeżyć.

K

Każdy rzeczywiście przędzie od kołyski jakąś niewidzialną nić, po której wspina się w górę, ale biada, jeśli ją ktoś przetnie; to nić ratunkowa, zakotwiczona aż gdzieś w łonie matki.

Kiedy ból staje się tak potworny, otwiera się jakaś klapka w sercu i przez tę klapkę zaczyna nagle płynąć tchnienie gorączkowe i samozachowawcze, tchnienie przywołujące życie jak kochankę.

Kogo pycha ogarnie, ślepnie natychmiast. A kto ślepnie, ten po omacku porusza się w pustce.

Kto pieści się z przeszłością, bez kłopotów wśliźnie się również w śmierć niczym w bambosze.

M

Marność wywodzi się od mar (...), kto więc marności ulegnie, na marach sam wkrótce legnie.

Matkę (...) poznaje się po miłości, a nie po łonie, które wyrzuciło cię na tę ziemię.
- Zobacz też: matka

Mężczyzna kocha nieprzytomnie jedną kobietę. Inne niewiasty tylko kręcą się wokół niego.
- Zobacz też: mężczyzna

Miłość (...) nie bywa dana za darmo, a kto ją za darmo posiadł, to tak jakby ją ukradł i utraci ją szybko w pierwszym zamtuzie napotkanym podczas swojej ludzkiej wędrówki.
- Zobacz też: miłość

N

Nawet to, co odeszło, nie zawsze musi być zupełnie stracone.

P

Piękne rzeczy zostają wierne miejscu swojego powstania i tam na wieki trwają w atmosferze świata jak winne grona, których jednak może kosztować – czy ściślej mówiąc: skosztować ponownie – tylko ten, kto z powodu tych pięknych rzeczy, rzeczy niezniszczalnych, znosił niewysłowione męki, marzył o nich, dręczył się i nieustannie je przywoływał.

Przed grzechem może człowieka ochronić jedynie szczęście.

Przy każdej swojej ofierze ciągle masz jakieś „ale”, chociaż dobrze wiesz, że jako kęs dla wieczności musisz dojść aż do paszczy mąk, i dopiero później będziesz spoglądać na świat łagodnie jak napasiona owca.

Ś

Śmierć przeważnie kosi nagle, zło zaś ogryza cię powoli, tak jak zając aż do rdzenia ogryza korę drzewa.

T

Tajemnica nieodłączna jest widocznie od życia tak jak woda od głębi.
- Zobacz też: tajemnica

U

Urodziliśmy się zupełnie nadzy i zupełnie nagich przyjmie nas ziemia.
- Zobacz też: Księga Hioba

W

Wspomnienia, jak wiadomo, przychodzą samowolnie, wypływają z toni jak grążele i w tej ich zdolności zaskakiwania tkwi też widocznie ich cudowna władza nad nami.

Z

Z samego bólu mądrość jest tak zagadkowo uśmiechnięta, że chwilami może komuś przypomnieć głupotę.

Zło jest w człowieku śmiercią prawdziwą i jedyną, i rzeczywistą.

Zmarli (...) są jedynie ci, o których już nikt nie pamięta.(...) I tak, podczas gdy niektórzy ludzie umierają już za życia, niektórzy zmarli w żaden sposób nie mogą umrzeć, zwłaszcza jeśli ich kochano.

Ż

Życie jest mimo wszystko tak drogie, wyjątkowe i na tyle przelotne, że nie kochać pośród wycia szakali oznacza samemu się za życia zamurować.

Życie się z nikim nie pieści. Biedny o tym wie, bogaty musi się przyzwyczaić.