Człowiekiem

Człowiekiem – książka poetycka autorstwa Katarzyny Anny Lisowskiej.

• (…) a my prowadzimy eksperymenty – kiedyś… Potem siebie paliliśmy, teraz robimy to najokrutniej – wirtualnie, że żyją zniszczeni ludzie i czym jest prawda, piękno, dobro, kim są wielcy tego świata, czy to nie ci, co pod batutą kompozytora czołgają się do rytmu śmierci w nowych Oświęcimiach (…).

• (…) być – być wśród nas, to jak być kiedyś, dziś i jutro –
  to jak ciągle w jaskini – domu, gdzie płonie ogień (…).

• (…) jak w ogóle niedojrzały człowiek.

• (…) każde działanie należy przemyśleć i nic w konsekwencji na ogół nie robić.

• (…) nasze głowy, jakie musimy żyjąc wkładać pod gilotynę innych ludzi (…).

• (…) nie do skruszenia jak góry, w które patrzymy, a jednak rozpadają się, rozkładają jak nasze ciało…

• Banda nie miała prawa przerwać się… Nie można było po wandalsku wkroczyć na zeskok w trakcie długiego lotu… Przerywając go tragicznym upadkiem…

• Bez sprawiedliwości, żeby każdy miał szansę wstać po pomyłce wobec omylnej natury świata i człowieka, a nie tylko wybrani. Bez sprawiedliwości, ocen w szkole, by nie zamykać drzwi, póki człowiek żyje. Dla sprawiedliwości – niesprawiedliwie…

• Będę bez domu… Będę. Kopać muszlę przed sobą. Dorosnę, bez domu w wilgotnej skorupie świata.

• Chciał zobaczyć jeszcze jak cokolwiek wznosi się ponad nim i jest Szczęśliwe wobec niego… Tu.

• Co się stało, że idziemy jak przez noc, że płyniemy jak przez rynsztok.

• Czasem już po prostu nie można oderwać nart od skoczni z powodu publiczności w swoim życiu.

• Czasem wieczność jednego liścia i jednego włosa trwa dłużej niż chwila ludzkiego życia.

• Człowiek – Jednakże to tak wrażliwe każde stworzenie, że trzeba je podtrzymywać jak kroplówką, po każdym słowie prawdy, by nie zatracał z oczu swojej wartości… Należy mu ją ciągle pokazywać i udowadniać.

• Czym jest życie, jakie gaśnie i nazywa się życiem i jak to powiedzieć nie beznadziejnie, nie oszukując Prawdy… Obrazów upadania człowieka… Jaki chce być tu na stałe… Jaki rozgarnia dłońmi mrok, a on kłębi się mu przed oczami… To piękna opowieść, prosta a taka szalona, bez obrzydzających ją upiększeń i bez znieczulenia odczuć. Z odwagą życia i z jarzącą się w nim kometą śmierci.

• Dziwny jest niby skrzydlaty człowiek bez ludzkich ramion do rozkładania ich i należy mu się często w twarz woda, żeby ochłodził przegrzewający się rozum.

• Einstein jak każdy wielki człowiek… Długo wracał do domu… Układał się w kłębek. Zasypiał zwinięty z wilgotną twarzą, podtrzymując zaciśniętą pięścią wątłą komórkę twarzy. Śnił mu się odczyt, jaki „jutro” wygłosi… „Jutro” wygłosi… Oglądany w każdej pozie. Publiczny.
  Mozart jak każdy wielki człowiek… Po jednej wizycie w miejscu… Jakie go… Nie chciał już tam więcej wracać…

• Gasimy światło, żeby wytłumaczyć siebie ze siebie.

• Hemingway otrzymał Nobla… Za książkę o starości, iż można, mimo wieku… Następnie zastrzelił się, w obawie, że w starości nie będzie mógł, jak dawniej… Z tęsknoty za młodością i pełnią sił… Poszedł w stronę snu o niej…

• I nie myśleć o swoich wybitnych komórkach…
  I nie wiedzieć nic o sobie naprawdę…
  Może tak jest lepiej…
  Iż nie pamiętamy, że nasze ciało to ciało…

• I żyć swoimi anomaliami rozwojowymi kurczącego się w dacie człowieka. Skorupki. Żyły nie wytrzymującej naporu krwi organizmu, która ją stworzyła.

• Jesteśmy pomiędzy.

• Karmimy się poezją, w jakiej nie ma życia i nas.

• Komentarz i oceny proszę zachować w stosunku do siebie.

• Kto wymierzył z rana sprawiedliwość, odmieniając świat?
  Czy był wolny od naszej głupoty (…).

• Ludzie ze szkła pękają w ciszy.

• Mam prawo zapomnieć jako człowiek.

• Może będą czytać nasze wiersze po nas… Nie o nas. A może nie… Nie czytaliśmy ich sami… Przed sobą… Nie chcieliśmy nigdy wracać do nich, ciągle chodząc w dal. W przestrzeni, czasie zmiennym o brak nas w tym układzie.

• Można zawsze wyjechać. Ułożyć twarz w łódkę i odpłynąć bez powiadomienia służb rejestrujących nasze narodziny i zgony…

• Na co mi wielcy myśliciele? Nie zaczynam każdego dnia od słuchania Mozarta.

• Na skraju samotności. Na skraju głupoty. Na skraju nicości.

• Nic się z życia nie powtórzy.

• Nie pocieszać człowieka na siłę = pozwolić człowiekowi być sobą.

• Niektórzy będą w swoim życiu tylko młodzi.

• O czym piszą gazety… Kiedy śpimy?

• Obok serca, żył, krwi – przetacza się w nas niebo, odbijane w oczach (…).

• Pozwól mi biec przed siebie, skoro jestem człowiekiem.

• Słońce (…) jakby zachorowało na autyzm.

• Sven Hannawald po zwycięskim skoku w Bischofshofen schylił głowę. Ręce mu opadły… Cały publiczny… Pusty od imienia i nazwiska… Bał się, że jak przestanie wygrywać nie będzie nic wart… Zaczął skakać… Między schodkiem a schodkiem… Nocą… Nie wrócił… Na skocznię po triumfie życia. Stracił złoty olimpijski medal, podpierając się o zeskok… Zaczął grabić liście… Myślał o tym, iż odrywa narty od skoczni… Zaczynał być sam… Na skraju śmierci i życia… Nie odczuwając głodu i niczego, prócz tego, czego nie chciał… Pustego siebie.

• Szczęście ma postać ulotną. Jest, ale go nie ma. Nie ma go, ale jest.

• To jedno życie do wyboru.

• Twoje życie nie wyróżnia się niczym… Pośród graniastosłupów, prostopadłościanów, ostrosłupów. Pośród graniastosłupów, prostopadłościanów, ostrosłupów… Twoje życie nie wyróżnia się niczym… Ale pośród graniastosłupów, prostopadłościanów, ostrosłupów…

• Wiesz, co zrobić ze szczęściem… Włóż je w ramę i powieś na ścianę… I módl się śpiąc, żeby nie wyrwała gwoździa… By obrazy nie spłynęły z piaskiem, a rama nie uderzyła w twoją twarz, niszcząc ją… Potraktuj ten wiersz jako koszmarny sen, który się zdarza, skoro się zdarza i włóż go sobie do kieszeni.

• Z nicości wyrasta niebo, słońca, gwiazdy…

• Z pustką w okręgu wyzerowanego mózgu.

• Zapędowska często chodziła na wagary na cmentarz. Często tam przebywała. Wybitny znawca muzyki.

• Znajdź kogoś, kto przeżył swoje życie milcząc… I nie wzruszając niepotrzebnie tych, co obok.