W przestrzeni zmechanizowanej (…) pismo roztasuje się w trzech wymiarach, bez troski o linie poziome.
Pisanie biało na białym to tworzenie rytmu. Ten, kto patrzy na ruch piszącej dłoni, zachowuje we wzrokowej pamięci jego ślad. Każdy, kto nie widział ruchu, jest pozbawiony pamięci jego śladów.
Materializacją okrężnego ruchu dłoni jest koło. (…) Wiersz pisma przekształca się w taśmę. Nie jest już śladem odciśniętym na papierze, ale samym papierem wyciętym w kształt wstęgi.
Ten obwód powstał w wyniku przemyśleń nad czynnością pisania, nie zaś na podstawie obserwacji istniejących urządzeń.
Obwód ten nie jest maszyną. Wytwarza jedynie własny, powtarzany w nieskończoność ruch, który może przenosić się na kolejne, nowe tryby i układy.
W pisaniu „na płask” pojedyncze koło może wprawiać w ruch tylko jeden pasek transmisyjny. W „pisaniu przestrzennym” każde z kół będzie wyposażone w dwa lubi więcej „sworzni” i przekształci się w platformę transmisji ruchu.
