Przejdź do zawartości

Beata Tyszkiewicz

Dodaj linki
Z Wikicytatów, wolnej kolekcji cytatów
Beata Tyszkiewicz (2014)

Beata Maria Helena Tyszkiewicz (ur. 1938) – polska aktorka filmowa.

Nie wszystko na sprzedaż (2004)

[edytuj]
  • Czy w ogóle można stale kochać? Mnie to się nie udało. Bardzo cenię ludzi, którzy chcą spędzić całe życie z jednym partnerem. To trochę tak, jakby ktoś całe życie zajmował to samo mieszkanie, znał każdy zakamarek, wiedział, gdzie co leży. Są jednak ludzie ciekawi świata, którzy chcą zmieniać mieszkania co dwa lata, nigdy ich nie kupują, zawsze wynajmują. I tak – jedni mają małżeństwa, a inni romanse. Są kobiety, które godzą się, a może nawet pragną przeżyć życie z jednym mężczyzną, kochać go, szanować, z nim dojrzewać i wychowywać dzieci, razem się starzeć. Ale są także inne, które uważają, że życie z nowym partnerem może je wzbogacić.
    • Źródło: s. 202
  • Film Jana Rybkowskiego Dziś w nocy umrze miasto opowiada o jednej tragicznej nocy dywanowego bombardowania Drezna. Sam Rybkowski przeżył to bombardowanie.
    • Źródło: s. 83
  • Grając w sztuce, trzeba dobrze rozłożyć swoje emocje i siły na całe dwie godziny. Nikt nie zważa, czy życie prywatne aktora, samopoczucie i dyspozycja pozwalają mu bez trudności grać w spektaklu. Mimo to jest wielu aktorów, którzy nie wyobrażają sobie życia bez teatru. Często bywa i tak, że aktorzy nie grający w danym przedstawieniu przychodzą wieczorem do teatru. Bo teatr to ich azyl prawdziwy drugi dom. Teatr jest solidny, a film płochy. Intensywna praca na planie filmowym trwa kilka tygodni, a później już jest inna rola, inny reżyser, najczęściej inny partner, nowe życie. Ja jestem nieco zdemoralizowana filmem, tym, że obraz i dźwięk utrwala się raz na całe życie, a nie tworzy każdego wieczoru. Nie umiem wyobrazić sobie, że mogłabym grać czterysta razy to samo.
    • Źródło: s. 107
  • Kultywowałam także przyjaźń z profesorem Adamem Mauersbergerem, czarującym, samotnym erudytą. (…) Przeprowadził się do maleńkiego mieszkania (…), gdzie go odwiedzałam. To było gospodarstwo samotnego mężczyzny – wzdłuż ścian wisiały różnokolorowe wełniane nitki latami gromadzące cudowne kompozycje kurzu, a stoły i szafki zapełniały ozdobne, czterostronne tarki do jarzyn, które zastępowały świeczniki, takie jedyne w swoim rodzaju małe kandelabry. Latem na parapecie w otwartym oknie stała miska pełna landrynek dla os i pszczół. (…)
    Adam dawał mi dziwne prezenty, owiane poezją, tajemnicze. (…) Ofiarował mi także obraz Stażewskiego.
    – Weź – namawiał – nikt tak jak ty nie będzie umiał przechowywać tego kurzu…
    • Źródło: s. 109–110
  • Mama mówiła, że najtrudniej jest pogodzić się trzem osobom, zawsze dwie tworzą front przeciw trzeciej.
    • Źródło: s. 53
  • Moim marzeniem w tym czasie było zostać traktorzystką. W szkole odbywały się prelekcje zachęcające młodzież do takich zajęć.
    Moja Mama powiedziała:
    – Wspaniale! Kupimy kalosze, waciak i pojedziemy do PGR-u.
    W tym wieku brak sprzeciwu ze strony rodziców budzi podejrzliwość. Od razu mi przeszło, bo nie miałam o co walczyć.
    • Źródło: s. 52–53
  • Niektórzy czytają romanse, inni je mają. Moje romanse były małżeństwami, choć wychodząc za mąż, za każdym razem myślałam, że robię ten krok raz na zawsze.
    • Źródło: s. 128
  • Nie miałam planów na przyszłość. To tak, jakbym wierzyła, że moje życie się ułoży. Wydaje mi się, że jeśli człowiek się pakuje i odchodzi – mimo że to jest nierozsądne, bo traci mieszkanie – to zyskuje jednak swobodę, wolność i prawo decydowania o sobie. Jak się wierzy w siebie, to z reguły jakoś się wszystko układa. Wiele razy po to, by być sobie wierną, zaufałam swojej intuicji, choć wydawało się to nierozsądne. Nigdy się niczego nie bałam, szłam va banque. Można mi wszystko zabrać, a ja mogę jutro zacząć życie od nowa.
    • Źródło: s. 80
  • [Mama] zawsze nam powtarzała:
    Jedna zasada obowiązuje w życiu – nie wolno się lenić!.
    • Źródło: s. 53
  • [Mama] uważała, że nie wolno w życiu przechodzić obok szansy, która może się już nie powtórzyć.
    • Źródło: s. 66
  • Popatrz, dziecko, takie są wspaniałe lekarstwa, syn mi umiera, ja gram, i zagram do końca, tak trzeba…
  • Swobodnie czułam się na planie u Juliusza Machulskiego. W jego scenariuszach zawsze można coś dodać lub zmienić, dobry pomysł był przez niego „kupowany”, i tak każdy dokładał swój kamyczek do całości. Realizując Vabank II, w którym grałam „hrabinę” Żwirską, zapytał mnie:
    – Co byś powiedziała strażnikowi pilnującemu głównej bramy więzienia, żeby odwrócić jego uwagę, by móc sforsować wyjście i porwać naczelnika więzienia?
    – Przepraszam, czy ja byłam z pieskiem czy bez pieska?… – powiedziałam spontanicznie.
    I tak w filmie zostało.
    • Źródło: s. 117–118
  • Szkoda, że w polskiej literaturze role kobiet są jedynie tłem dla głównych ról męskich.
    • Źródło: s. 111
  • W życiu bardzo ważne są rzeczy niewymierne: atmosfera domu, ideały i przykłady, jakie przekażą nam bliscy. Tak wiele nauczyłam się od ludzi, wśród których toczyło się moje życie, tak wiele im zawdzięczam…
    • Źródło: s. 88
  • Zawsze namawiam dziewczyny, by szły do żeńskiej szkoły. Dlatego że w dziewczętach jest szereg cech, którym nie dane jest rozkwitnąć, a nawet ujawnić się w szkole koedukacyjnej. Jeśli dziewczęta są razem z chłopcami, to wszystko robi się beznadziejne: jestem zmęczona, boli mnie głowa, zakochałam się… A to wstyd, a to nie wypada… Tego wszystkiego nie ma, jeśli dziewczęta są same. Również i chłopcy mogą znacznie więcej dokonać, gdy obcują tylko ze sobą. Dziewczęta rozładowują ich energię, niszczą, mają na nich w tym okresie destrukcyjny wpływ. Inaczej patrzy się na chłopców, jeśli spotyka się ich na zabawie, a inaczej na co dzień w szkole, kiedy spoceni wracają z sali gimnastycznej.
    • Źródło: s. 69
  • Zawsze przestrzegałam zasady, by nigdy nie spędzać nawet pięciu minut z ludźmi, którzy nie chcą być ze mną. Dobrze też pamiętam przestrogę mojej Mamy, by nie przebywać z ludźmi, którzy psują nam charakter, wyzwalając naszą agresję. Takie znajomości są destrukcyjne, osłabiają, nic w zamian nie dając.
    • Źródło: s. 110

Wypowiedzi

[edytuj]
  • Ale to jest chyba podstawą życia. Dlatego, że to daje pani możliwość wyboru. Jeśli jest pani przywiązana do mieszkania, filiżanki, szafki, to pani się sprzedała.
    • Opis: komentarz do jej słów Można mi wszystko zabrać, a ja mogę jutro zacząć życie od nowa.
    • Źródło: „Viva!” 5/2015
  • Całe życie przyjaźnię się z mężczyznami, a nie z kobietami. Kiedy mężczyzna pyta pana o radę, to po pierwsze: on pana wysłucha, po drugie: bardzo często z tej rady korzysta. Kobieta natomiast zapyta o radę, a i tak zrobi po swojemu. Nie jestem w stanie rozmawiać z kobietami, bo te rozmowy są po nic. Bezproduktywne. Mam koleżanki, znajome, ale nie przyjaciółki. Poza tym mężczyźni są wierni w przyjaźni, nie czynią świństw… Przynajmniej rzadziej to występuje…
  • Jestem za leniwa, teatr zmusza do straszliwej pracy. Pomyśleć, że Daniel Olbrychski zagrał Hamleta 450 razy! Na samą myśl o tym chce mi się zemdleć.
    • Opis: o tym, dlaczego nie gra w teatrze.
    • Źródło: „TeleRzeczpospolita” nr 2, 30 stycznia 1997
  • Lubię aktorów, jakimi byli kiedyś i jakimi widział ich Fellini, jaskrawo przedstawiając błazeństwo aktorskiego fachu. Wszyscy odnajdywaliśmy się w jego filmach i postaciach, mających odniesienia do naszego dzieciństwa, naszych rodziców, naszej bezradności, samotności, miłości. Ubierał aktorów w kolorowe szmatki naszych wspomnień i marzeń, by odtańczyli i odśpiewali, wylali łzy i zanieśli się śmiechem nad naszym życiem. Aktorzy powinni być komediantami.
    • Źródło: „Film” nr 12/1996
  • Mężowi nie zawsze o wszystkim trzeba mówić. Nie jest naszą przyjaciółką, ale partnerem. Trzeba uszanować jego wady i nie walczyć z nimi za wszelką cenę. Mąż musi czasem pobyć sam czy w gronie kolegów i nie należy być o to zazdrosnym.
    • Źródło: „Prêt-à-porter magazyn o modzie” nr 4/07(07)
  • Nasze życie nie może być zależne od wpływu rodziców.
    • Źródło: „Prêt-à-porter magazyn o modzie” nr 4/07(07)
  • Nie bardzo sobie wyobrażam, jak można, mając dzieci, codziennie wychodzić z domu o szóstej wieczór i wracać o jedenastej. Poza tym jestem zdemoralizowana pracą dla kina – film robi się raz, a potem on już na nas przez całe życie pracuje. W teatrze zaś za każdym razem odtwarza się od nowa to samo. Takie wielokrotne powtarzanie byłoby dla mnie chyba zbyt monotonne.
    • Opis: o tym, dlaczego nie gra w teatrze.
    • Źródło: „Film” nr 12/1996
  • Nie jestem przywiązana do swojego dorobku. Nigdy nie zrobiłam własnej filmografii, nie mam nawet kaset z filmami, w których wystąpiłam. Może dlatego, że nigdy nie zagrałam czegoś, co by mnie naprawdę charakteryzowało. Gdyby ktoś chciał dziś zostać moim agentem i chciał mnie komuś przedstawić, to właściwie co by pokazał? Gdzie te role?
    • Źródło: „TeleRzeczpospolita” nr 2, 30 stycznia 1997
  • Nie lubię kłamać, bo to trzeba pamiętać. Ci, co dobrze kłamią, muszą to wszystko dobrze pamiętać. Mnie się nie chce.
  • Nie mam pojęcia [co to znaczy być damą]. Jest to określenie, które do mnie przylgnęło, ale ja damą nigdy się nie czułam. Mój wuj mówił: dama nigdy się nie spieszy, a ja nie spełniam tego warunku, zawsze gdzieś pędzę i nie mam czasu. Damą jest kobieta, która nie sprawia sobą kłopotu. Dama musi znać swoje miejsce.
  • Od pierwszych ról zależy bardzo wiele. One mogą aktora zaszufladkować. Więc we mnie reżyserzy dostrzegli dojrzałą, dzielną panienkę z dworu, potem dumną bohaterkę Zaduszek Konwickiego. Tak właśnie powstał mój filmowy image.
    • Źródło: „TeleRzeczpospolita” nr 2, 30 stycznia 1997
  • Taniec w jej [Marii Niklińskiej] wykonaniu był prawdziwym show, a nie zapominajmy, że w tym programie właśnie o to chodzi.
    • Opis: o Tańcu z gwiazdami.
    • Źródło: „Tele Tydzień” nr 44, 2 listopada 2010
  • Wiek to bardzo względna rzecz. Nigdy nie zastanawiałam się nad tym, ile już za mną, a ile przede mną. W życiu na wszystko jest czas, ale najważniejsze, aby tego czasu nie marnować.
  • Zagrałam w ponad stu filmach, zadowolona jestem może z piętnastu minut.
    • Źródło: „Gala” 11/2004
  • Żyjmy w prawdzie. W stosunku do życia jesteśmy szeregowcami, musimy brać to, co nam życie przynosi.

Zobacz też

[edytuj]
Źródło: „https://pl.wikiquote.org/w/index.php?title=Beata_Tyszkiewicz&oldid=552838”