Andrzej Nowicki

Portret Andrzeja Nowickiego,
obraz Żanety Antosik, 2016 r.

Andrzej Rusław Nowicki (1919–2011) – polski filozof kultury, historyk filozofii, italianista, religioznawca, poeta.

• Doniosłe znaczenie dla polskiego religioznawstwa ma także dokonany przez Witwickiego przekład dwóch ewangelii z obszernym komentarzem, zawierającym analizę psychologiczną tekstu, połączoną z historyczną, socjologiczną, prawną oraz językową interpretacją faktów i wydarzeń.
  • Opis: o Dobrej Nowinie według Mateusza i Marka – przekładzie Ewangelii Mateusza i Ewangelii Marka z komentarzem, dokonanym przez Władysława Witwickiego.
  • Źródło: Witwicki, Wiedza Powszechna, Warszawa 1982, ISBN 8321403018, s. 90.

• Humanizm – to wiara we własne siły, to wiara w skuteczność opartego na nauce zbiorowego działania ludzkiego.
  • Zobacz też: humanizm

• Kriegsgefangenenpost – to brzmi jak tajemnica,
  Kriegsgefangenenpost – to pociągów daleki świat,
  Kriegsgefangenenpost – to twój dom, numer, ulica,
  Kriegsgefangenenpost – to czekanie na twój list.
  Krieg, rozumiesz, to wojna,
  Gefangene – jeniec – to ja…
  • Źródło: Kriegsgefangenenpost

• Na uwagę zasługuje zawarta w listach Witwickiego koncepcja czasu. W przeciwieństwie do św. Augustyna, który uważał zarówno przeszłość, jak przyszłość za sfery niebytu, a teraźniejszość redukował do nie posiadającego żadnych wymiarów oka mgnienia, w którym jeden niebyt (to, czego jeszcze nie ma) przelewa się w drugi niebyt (to, czego już nie ma), Witwicki ujmował czas na podobieństwo przestrzeni i uważał zarówno przeszłość i przyszłość za coś istniejącego.
  • Źródło: Witwicki, Wiedza Powszechna, Warszawa 1982, ISBN 8321403018, s. 115
  • Zobacz też: Władysław Witwicki

• Raz żył pewien pan w Łowiczu,
  Co nigdy sytuacji nie wyczuł;
  Mówił rano: „Dobranoc”
  A „Dzień dobry”, gdy na noc
  Zanosiło się właśnie w Łowiczu.
  • Źródło: Limeryki

• Witwicki mówił czasami o tym, że czuje się tylko „jedną kroplą w oceanie życia” i ta świadomość przynależności do czegoś bezgranicznie wielkiego, pięknego, wartościowego i wiecznego daje mu szczęście. Sądzę jednak, że od uczucia, że jest cząstką Przyrody, znacznie większą rolę odgrywało uczucie przynależności do świata Kultury, związane ze szczególnym typem stosunków międzyludzkich. Ciągłość kultury polegała dla Witwickiego na ciągłym przekazywaniu sobie „lamp”, czyli światła wiedzy, światła pasji badawczej i światła pasji twórczej. W tej perspektywie najważniejszym typem stosunków międzyludzkich były dla Witwickiego związki między nauczycielami i uczniami.
  • Źródło: Witwicki, Wiedza Powszechna, Warszawa 1982, ISBN 8321403018, s. 113.

• Wiara w cuda pojawia się tam, gdzie znika wiara w siłę własnych rąk, w siłę własnego umysłu, w siłę zjednoczonych wysiłków ludzkich.